بریده‌هایی از کتاب دونده اول؛ روح

نمی‌تونی از چیزی که هستی فرار کنی. ولی می‌تونی خودت رو برسونی به اون کسی که می‌خوای باشی.

هیچ‌وقت نذار کسی زندگی یا رویاهات رو کوچولو صدا بزنه. شنیدی؟»

هیچ‌وقت نذار کسی زندگی یا رویاهات رو کوچولو صدا بزنه. شنیدی؟

اگه بخوام وضعیت خودم رو خوب توضیح بدم، باید بگم که من یه‌عالمه فریادِ نزده توی دلم داشتم.

«فردا که بیاد، دیگه امروز اهمیتی نداره. فردا یه روز تازه‌ست. یه فرصت تازه!»

ولی من دیگه به رفتار عجیب آدم‌ها عادت کرده بودم.

دیگه از مدرسه نمی‌زنی بیرون. مخصوصاً به این دلیل که دیگران بهت خندیده‌ن. مردم همیشه به آدم می‌خندن کَسِل. باور کن.»

نگاهی که بهت می‌گه ناامیدم کردی، خیلی بدتر از نگاهیه که می‌گه از دستت عصبانی‌ام.

«فردا که بیاد، دیگه امروز اهمیتی نداره. فردا یه روز تازه‌ست. یه فرصت تازه!»

Always remember, the best never rest

«که بهت نشون بدم نمی‌تونی از چیزی که هستی فرار کنی. ولی می‌تونی خودت رو برسونی به اون کسی که می‌خوای باشی.»

البته که هر وقت یکی به کسی بگه دیر نکن، قشنگ مطمئن می‌شی که قراره دیر بکنه. نمی‌دونم چرا

خودم هم درست نمی‌دونستم‌ها، ولی... ولی می‌دونستم دیگه، می‌دونین؟

نتونستیم جلوی خنده‌مون رو بگیریم، چون خنده‌ش آدم رو به خنده می‌ندازه.

پرسید: «حالا این‌جوری چیزی درست شد؟» واقعاً چرا همهٔ بزرگ‌ترها عین هم حرف می‌زنن؟ انگار همه‌شون یه کتاب خاصی دربارهٔ بزرگ‌تربودن خونده‌ن و جمله‌هاش رو حفظ کرده‌ن؛ این‌جوری چیزی درست می‌شه؟ و تو باید بزرگی می‌کردی.