بریده‌هایی از کتاب دنیای بی کران، سلام!

تا قطعی نشده، جار نزن؛ این جمله را یک جایی شنیده بود.

«توی زندگی هر سؤالی که می‌خوای، بپرس؛ ولی نپرس که چی بشه؟ این بدترین سؤال دنیاست.»

ولی بالاخره هر کسی با هر اعتقادی، کسی را دارد که هر وقت خواست توی خلوت خودش با او درددل کند.

«اگه چیزهای بد نباشن، چیزهای خوب هم در کار نیست. می‌شن یه سری چیز!

خیلی کارها هست که می‌شود کرد. من به هوارتا دوست، هیچ احتیاجی ندارم. حتی به یکی هم احتیاجی ندارم. فقط به خودم احتیاج دارم، مگر نه؟ تکی از همه بهتر است. دردسرش هم کمتر است.

البته فرقی نمی‌کرد؛ کائوری حس می‌کرد قرار بوده آن‌ها در کوه‌ها به دنیا بیایند. گاهی آدم‌ها یک جای اشتباهی به دنیا می‌آیند! در غیر این صورت، چطور می‌خواست حس ششم خود را که فقط ممکن بود متعلق به یک سرزمین سحرآمیز باشد، توجیه کند؟

مامانت ده‌تا انبهٔ ونزوئلایی خریده. حالا واسه چی؟! اگه کوفت رو هم ارزون بِدن، مامانت می‌خره.»