بریده‌هایی از کتاب از فقر تا قدرت

وقتی که موفق به از خود گذشتن برای خدمت به دیگران شوید، آن زمان است که شادی به سویتان خواهد آمد، و ثمرهٔ شادی را درو خواهید کرد. با دوست داشتن است، نه این که دوستتان بدارند که قلب شاد می‌شود؛ با بخشیدن است، نه این که به شما ببخشند که نیازتان رفع می‌شود؛ هر چه را که می‌خواهی و نیاز داری همان را به دیگران ببخش؛ تا روحت آرام بگیرد و همانا زندگی سرشار از حقیقت می‌شود.

نادانی و بی‌ایمانی جایی دیده می‌شود، که ترس، نگرانی، اضطراب، تردید، مشکل، اندوه، یا ناامیدی آن‌جا باشد.

با خود آزماییِ صادقانه، و نه فقط به عنوان باور یک فرضیه، تلاش کنید بفهمید که شَر، چیزی گذرا و سایه‌ای ساختهٔ خودتان است

هر شَری در جهان، نتیجهٔ نادانی است و اگر بخواهیم که از آن درس بگیریم، ما را به دانایی بیشتر می‌رساند و سپس از بین می‌رود. اما وقتی انسان نمی‌خواهد یا آمادگی ندارد که از شَر درس بگیرد، شَر از بین نخواهد رفت.

روح انسان، چیزهای مشابه را به خود جذب می‌کند، و چیزی که به آن تعلق نداشته باشد، نزدیک آن نخواهد شد. برای فهمیدن این موضوع، باید جهانی بودنِ «قانون الهی» را شناخت. اتفاق‌های زندگیِ هر کس، چه خوب و چه بد، برگرفته از کیفیت و قدرت تفکر درونی او در زندگی هستند. روح هر کس، مجموعه‌ای از تجربه‌ها و افکار است، و جسم او وسیله‌ای برای نمایش آن است. بنابراین، افکار شما، خودِ واقعیتان هستند؛ و دنیای جاندار و بی‌جان اطراف، جامهٔ دیدگاه شما را به تن می‌کند.

اگر شرایط، قدرت سود و زیان رساندن داشتند، تاثیرشان بر همهٔ افراد یکسان می‌بود، اما حقیقت این است که شرایطِ خوب و بدِ مشابه، تاثیر متفاوتی بر افراد متفاوت دارند، و این ثابت می‌کند که خوب و بد بودن، به شرایط نیست بلکه وابسته به ذهن افراد است.

کسی که دست خود را در آتش سوزانده است، باید تا زمان بهبودی، سوزش آن را تحمل کند، نه لعن و نفرین به کارش می‌آید، نه دعا و نیایش. دقیقا همین قانون، بر ذهن نیز حاکم است. نفرت، خشم، حسادت، رشک، شهوت، و طمعکاری، همگی آتشی فروزان هستند، و هر کس به این آتش دست بزند، باید مجازات سوختن را به جان بخرد.

انسانِ ثروتمندی که فضیلتی نداشته باشد، در واقع فقیر است، و درست مانند آبِ رودخانه که به دریا می‌ریزد، او نیز با وجود تمام ثروت خود به فقر و بداقبالی خواهد رسید؛ و حتی اگر ثروتمند هم بمیرد، ثمرهٔ تلخ فساد خود را خواهد چشید.

خود هرچه باشید، دنیایتان هم همان است. همه چیز در جهان، بر اساس تجربه‌های درونی شما مقرر می‌شود. مسائل خارجی، اهمیت چندانی ندارند، به این دلیل که آن‌ها همه بازتابی از وضعیت هوشیاری خود شما هستند. مهم درون شما است، چرا که هر چه بیرون است، از دورن شما شکل و رنگ می‌گیرد.

با وجود تصورِ این که لذت‌های زمینی، واقعی و رضایت بخش هستند، ولی درد و غم، همواره طبیعتِ غیرواقعی و ناکافی را به انسان یادآوری می‌کنند. انسان با وجود تلاش به باور این که چیزهای مادی کاملا رضایت بخش هستند، درون خود، از شورش مصّرانه‌ای علیه این باور، آگاهی دارد، و با فهمیدن فناپذیری ذاتی خود، و با دانستن این نکته که تنها در جاودانگی، ابدیت و بی‌نهایت می‌توان رضایت ماندگار و آرامش پایدار را یافت، ناگهان از درون او طغیان می‌کند.

روح انسان از «بی‌نهایت» جدا نمی‌شود، و با هیچ چیز کمتر از «بی‌نهایت» نیز راضی نمی‌شود، و دردسر و رنج بر قلب او سنگینی خواهد کرد، و سایهٔ غم، راهِ او را تاریک خواهد کرد، تا زمانی که با پایان سرگردانی‌هایش در دنیای رویا، به خانهٔ خود در واقعیت «ابدی» بازگردد. همان طور که یک قطره از آب دریا تمام خصوصیات خود دریا را دارد، انسان نیز، با آگاهی از «بی‌نهایت»، در درون خود به آن شباهت دارد؛ و همان گونه که قطرهٔ آب، بر اساس قانون ذات خود، در نهایت راه بازگشت به دریا را پیدا می‌کند و خود را در اعماق خاموش آن رها می‌کند، انسان نیز، با قانونِ پایدارِ ذاتِ خود، بالاخره به سرآغاز خود بازمی‌گردد و خود را به دست دریای بزرگ «بی‌نهایت» می‌سپارد. هدف انسان، دوباره یکی شدن با «بی‌نهایت» است.

عشق به نفس، انسان را از «حقیقت» دور می‌کند، و با جستجوی شادی نفسانی، او سعادت ماندگار و پاک‌تر و عمیق‌تر را از دست می‌دهد. «کارلایل» (Carlyle) می‌گوید، «در وجود انسان، عشقی والاتر از عشق به شادی وجود دارد. با این عشق، بدون شادی نیز می‌تواند سعادت را بیابد». ... به لذت‌ها عشق نورزید، بلکه به خداوند عشق بورزید. بله، این چیزی است که باقی می‌ماند، تمام مشکلات درونی حل می‌شوند؛ هر که بیاید و این راه را به کار ببندد، نتیجهٔ خوبی برایش خواهد داشت.»