بریده‌هایی از کتاب گاهی که از نه شنیدن می ترسیم

ما زشت نیستیم؛ فقط از افرادی که می‌توانند زیبایی ما را تشخیص دهند دوریم

درنهایت باید باور کنیم هرکس ما را به‌عمد آزار می‌دهد خودش باید به‌شدت آسیب‌دیده باشد

ما زشت نیستیم؛ فقط از افرادی که می‌توانند زیبایی ما را تشخیص دهند دوریم.

هیچ‌وقت نباید به‌خاطر کسی که نظرش آکنده از تنفر است از خودمان متنفر شویم. هیچ بهانه‌ای برای بی‌رحمی وجود ندارد. باید بین منتقد و دشمن تفاوت قائل شویم. منتقد برای ابعاد روانی ما حدودی قائل می‌شود و اگر بحث به آن حدود کشیده شود، دیگر ادامه نمی‌دهد. اما دشمن از یک اختلاف‌نظر کوچک هم بهانه‌ای می‌سازد برای زیرسؤال‌بردن کامل حق وجود ما!

مرگ چندان هم مسئلهٔ بزرگی نیست؛ صرفاً بازگشتی است ناگزیر به توده‌ای از ذرات که زندگی‌مان از آن‌ها آغاز شده بود، زندگی‌ای که در این پهنهٔ نیستی، تنها وقفه‌ای کوتاه و بعید بوده است.

آدم سالم نیازی به آزار دیگران ندارد. تا وقتی کسی از درون در عذاب نباشد، برای بی‌رحمی‌کردن در حق دیگران انگیزهٔ کافی ندارد.

وقتی غمگینیم، واقعاً به لباس یا مدل موی جدید نیاز نداریم؛ فقط نیاز داریم کسی ازروی محبت به ما نگاه کند تا نگاه سخاوتمندانه‌اش ما را از آثار مخرب تنفرمان از خودمان نجات دهد.

اولین گناه کسانی که باعث شدند دچار حس شرمساری شویم کشف خطاهای‌مان نبود؛ فراموش‌کردن بدیِ خودشان بود و بعد، اینکه به خود جرئت دادند ما را به‌خاطر بدی‌مان سرزنش کنند.

ما موجودات ناچیزی هستیم که در بخش دورافتاده و بی‌اهمیتی از جهان زندگی می‌کنیم و چند لحظه‌ای را در نور ستاره‌ای میرا می‌گذرانیم. شاید این دیدگاهْ سنگ‌دلانه به‌نظر برسد، ولی به ما آزادی می‌دهد، چون ما را از فریادهای وجود وحشت‌زده‌مان نجات می‌دهد.

از خودمان متنفریم چون جایی در گذشته آن‌چنان‌که باید به ما محبت نشده است.

تنهاماندن به‌معنی مشکل‌داشتن نیست؛ تنهایی یعنی به‌قدر کافی صبوربودن تا پیداشدن چیزی که واقعاً موردنظرمان است

شاید زندگی با فرد نامناسب تقریباً تحمل‌پذیر به‌نظر برسد، ولی با گذشت زمان این فرد به سنگ‌ریزه‌ای در کفش شما تبدیل خواهد شد و این «خطای ناچیز» هیچ فرقی با گیرافتادن در وضعیتی «کاملاً وحشتناک» نخواهد داشت.

اینکه دیگران ما را نپذیرند مجبورمان می‌کند ویژگی‌های شخصیتیِ لازم برای جبران آن موقعیت را پرورش دهیم.

به‌خصوص در عصر رسانه‌های اجتماعی (از منظر سلامت روان، احتمالاً این بدترین اختراع عصر کنونی است) هر روز احتمال دارد با دشمنان جدیدی روبه‌رو شویم: کسانی که با ما مخالف‌اند، کسانی که به ما می‌گویند «بد» هستیم، و کسانی که می‌گویند باید از خودمان شرمنده باشیم یا حتی از صحنهٔ روزگار محو شویم. توصیهٔ منطقی‌ای که معمولاً از دوست خوش‌قلب‌مان می‌شنویم معمولاً یکی از این‌هاست: به این حرف‌ها اعتنا نکن، فرض کن این قضیه برای کسی اهمیت ندارد، کسی که آزارت داده «دیوانه» است یا ازنظر روانی متعادل نیست، و بالاخره: اصلاً فراموشش کن. این توصیه‌ها لطف او را می‌رساند، ولی متأسفانه هیچ گرهی از کار ما باز نمی‌کند.

وقتی دیگران نه می‌گویند، به ما فکر نمی‌کنند. تنها دلیلی که دیگران ممکن است به‌خاطر آن نه بگویند این است (باید این دلیل را روی تابلوهای تبلیغاتی بنویسند تا فراموشش نکنیم): دلیل واقعیِ نه‌گفتن دیگران این است که درخواست ما با برنامه‌ریزی آن‌ها هماهنگی ندارد. آن‌ها نه به کارهای احمقانهٔ ما فکر می‌کنند، و نه به اسم‌هایی که دیگران در مدرسه روی ما گذاشته‌اند یا چیزی که ما را نصفه‌شب از خواب بیدار می‌کند. این چیزها در ذهن شماست نه آن‌ها. آن‌ها فقط نگران برنامهٔ خودشان‌اند.

. ما زشت نیستیم؛ فقط از افرادی که می‌توانند زیبایی ما را تشخیص دهند دوریم.

از خودمان متنفریم چون جایی در گذشته آن‌چنان‌که باید به ما محبت نشده است.

ازقبل و در پشت‌پرده، چیزی در جریان است که آن‌ها را به سزای کارشان می‌رساند: همان رنجی که متحمل شده‌اند، و به‌خاطر این رنج، دیگران را می‌رنجانند و آزار می‌دهند. پس رنجاندن دیگران مدرک بی‌چون‌وچرایی است که ثابت می‌کند آن‌ها هم تقاص پس می‌دهند.

آنچه معمولاً باعث پختگی‌مان می‌شود تجارب دشوارِ عاشقانه است. اینکه دیگران ما را نپذیرند مجبورمان می‌کند ویژگی‌های شخصیتیِ لازم برای جبران آن موقعیت را پرورش دهیم.

هنرمندان خالق زیباییِ پدیده‌ای که به تصویر می‌کشند نیستند؛ آن‌ها تنها زیبایی پنهانی را برملا می‌کنند که همیشه ازروی عادت یا غرض‌ورزی نادیده می‌گرفتیم. ولی شاید هیچ‌وقت به‌قدر کافی هنرمند نداشته باشیم تا عدالت را برای دنیا و ساکنانش اجرا کنند. همیشه سبک‌هایی از زیبایی نادیده گرفته خواهد شد.

وقتی از تنهایی وحشت داریم، در هیچ رابطه‌ای توانایی مطرح‌کردن نیازهای‌مان را نداریم.

اگر به کسی که از خود متنفر است و در این وضع گیر افتاده بگویید «یه کم بخند» یا «خودت رو بیشتر دوست داشته باش» همان‌قدر ناراحت می‌شود که به یک انگلیسی‌زبان بگویید «بلغاری حرف بزن دیگه».

از خودمان متنفریم چون جایی در گذشته آن‌چنان‌که باید به ما محبت نشده است. در گذشته چیزی به گوش‌مان خورده («تو به‌دردنخوری»، «بی‌لیاقت»، «گم شو»...) و آن را باور کرده‌ایم.

متأسفانه بعد باید بپذیریم که دشمن حقیقی‌ای که با آن‌طرفیم، بیشتر از اینکه بیرون باشد ـ‌بااینکه آنجا هم هست‌ــ در درون‌مان است.

واضح‌ترین مطلب درمورد افرادی که از تنهایی می‌ترسند این است که در انتخاب همراه خود در زندگی، تصمیمات بسیار اشتباهی می‌گیرند. آن‌ها به‌ناچار هر موردی را مناسب می‌بینند. جرئت ندارند برای ورود افراد به زندگی‌شان معیارهای مناسبی وضع کنند

اشتیاق ما به عشق از میل به درک‌شدن و درک‌کردن ناشی می‌شود.

اگر کسی واقعاً دانا و معقول و پخته باشد، هیچ‌وقت نمی‌خواهد کس دیگری را از درون نابود کند. میل به آزارِ یک غریبه تنها نشان می‌دهد که چنین فردی سابقهٔ پرمشکلی دارد

به‌جای اینکه بر ناراحتی اولیهٔ خود غلبه کنیم، بهتر است آن را حفظ کنیم و از آن دستاویزی بسازیم برای بناکردن بخش عمده‌ای از هویت‌مان

همیشه دلایل قانع‌کننده‌ای برای ناامیدی هست. ترس هم کار معقولی است؛ به‌هرحال اگر دست‌به‌شمشیر منتظر دشمن بایستیم، برای مقابله آمادگی بیشتری داریم. بااین‌همه، کاری که (باتوجه‌به سابقه‌مان) واقعاً شجاعانه و قهرمانانه است جرئت کنارگذاشتن سلاح، کم‌کردن آمادگی برای وقوع فاجعه، و مقاومت‌کردن در برابر وحشتی است که سال‌هاست در وجودمان شکل گرفته است.

چرا باید شنیدن یک «نهٔ ساده (کلمه‌ای کوتاه و بی‌خطر) این‌قدر دردناک و سخت باشد که ترجیح بدهیم به‌جای روبه‌روشدن با آن، در فقر و نادیده گرفته‌شدن و ناخشنودی بمانیم؟