بریده‌هایی از کتاب نظریه‌های آموزشی

درخواست کنید. رویکرد مشارکتی به آموزش، نیازمند برنامه‌ریزی دقیق است. هنگامی که بدون هیچ برنامه‌ای وارد کلاس می‌شوید و شروع به کار می‌کنید؛ نباید انتظار دستیابی به موفّقیّت را هم داشته باشید. اگر برنامه‌ای فکر شده و کامل نداشته باشید؛ احتمالاً با مشکلات عمده‌ای روبه‌رو خواهید شد. البتّه، اگر شرایط طبق انتظارتان پیش نرفت به هیچ وجه نباید ناامید شوید. همه چیز را دوباره تنظیم کنید و از نو شروع کنید. به هیچ عنوان نباید دانش‌آموزان را مقصر بدانید. سعی کنید در چنین تله‌ای گرفتار نشوید.

محیط کلاس چه نوع محیط کلاسی موجب پیشرفت روش‌های اصیل آموزشی می‌شوند؟ اول، روش‌های مشارکتی بر میزانی از آزادی برای کشف مشکلات و رسیدن به راه‌حل‌های ممکن به طور ضمنی دلالت دارند. البتّه باید گفت که چنین آزادی زمان بر است و با کاهش متقابل در میزان مواد آموزشی تحت پوشش مواجه خواهد بود. در واقع، مراحل حلّ مسئله ممکن است به مدت چند روز یا حتّی هفته به طول بینجامد. ممکن است بارها به مراحلی بر بخورید که در آن‌ها حل مشکل غیرممکن به نظر برسد؛ و بنابراین معلّم به طور مکرّر به آموزش مستقیم روی بیاورد. یادگیری فعّال، فردمحور و جستجوگر نیازمند است که دانش‌آموزان به طور مستقیم به تلاش برای دستیابی به دانش بپردازند. برای رسیدن به این نتیجه، کلاس درس باید دربردارنده مواد و تجهیزات مورد نیاز دانش‌آموزان برای آزمایش ایده‌ها و فرضیاتشان باشد. در واقع، کلاس ممکن است با وجود فعالیّت‌های همزمان بی‌نظم به نظر

برسد. امّا باید گفت که روش‌های آموزشی اصیل به آزادی نیازمندند. اگر در کلاس درس همکاری، اعتماد، کنترل فردی و متقاعدکردن متقابل وجود داشته باشد، روش‌های اصیل آموزشی به مؤثرترین روش‌های آموزشی تبدیل خواهند شد؛ امّا این امر مستلزم برنامه‌ریزی دقیق و تأکید بر ساخت سیستماتیک مهارت‌ها است. حال بهتر است نگاهی به برخی از روش‌های اصیل آموزشی بیاندازیم.

این روش معمولاً به صورت ارائه مستقیم همراه با توضیحات (روش سخنرانی)، مثال‌ها، موقعیّت‌های تمرینی و بازخوردهایی که معلّم از آن‌ها بهره می‌گیرد، استفاده می‌شود.

آگاهی از یک امر هنر نیست؛ بلکه هنر واقعی آموزش آن است