بریده‌هایی از کتاب نقشه مهربانی با همه جزئیات

درک اینکه دیگران نیز مانند ما نیازهایی دارند، از تنهایی رنج می‌برند، احساس ناامنی می‌کنند، نیازمند توجه و قدرشناسی‌اند، و این یعنی آنچه برای خود می‌پسندی برای دیگران هم بپسند.

ثروت حقیقی انسان، اعمال نیک او در این دنیاست. «محمد (ص)»

مهربانی به معنای اهمیت دادن به دیگران است،

هر انسانی به تنهایی، ارزش و معنایی فراتر از کل تاریخ دارد. «نیکلاس بردیو

مهربانی انتخاب یک گزینه از میان همه گزینه‌های ممکن در پاسخ به دنیا است.

اغلب مردان فکر می کنند، اگر یک بار برای همسرشان گل بگیرند برای کل سال کافی است.

بسیاری از زنان فکر می کنند، همین که وقتی همسرشان در حال تماشای فوتبال است، گله و شکایت نمی کنند، دیگر همه چیز تمام است

مهربان بودن با جسم خود را تمرین کنیم. و می‌توانیم این شیوه مهربانی را به دوستانمان تسری دهیم. هرگاه از آن‌ها شنیدیم که از ظاهر خود شکایت می‌کنند، می‌توانیم با محبت از شکل ظاهری آن‌ها تعریف کنیم و از آن‌ها بخواهیم که با جسم خود مهربان باشند.

مراقب باشیم تا مبادا بر میزان نفرت این جهان که خود از حد فزون است، بیافزاییم. در عوض عشق‌ورزی و شفقت را پیشه خود کنیم - حتی در برابر کسانی که به ما زخم زده‌اند.

در حین بزرگ شدن، چیزهای زیادی به ما تعلیم می‌دهند، اما مهم‌ترین درس‌ها اغلب فراموش می‌شوند - از جمله اینکه چگونه روح خود را زنده نگه داریم.

او کار خاصی نکرد، فقط با من مثل یک انسان رفتار می‌کرد و ناگهان خواستم که واقعا یک انسان باشم.» حرفش به اینجا که رسید خندید: «حالا احساس کسی را دارم که از زیر یک صخره بیرون آمده و به یک صبح زیبای بهاری قدم گذاشته است

همه ما با ظرفیتی برای مهربانی به دنیا آمده‌ایم - که عمیقا در تار و پود روح ما گره خورده است. اما گاهی پیش از آن که بتوانیم به آن دسترسی پیدا کنیم به تلاش و همچنین محبت دیگران نیاز داریم تا غباری را که طی سال‌ها رویش انباشته شده، بزداییم. آیا در زندگی شما کسی وجود دارد که با کمی محبت بتواند این ظرفیت را در خود پیدا کند؟

سعی نه؛ یا انجام می دهی یا انجام نمی دهی، سعی کردن وجود ندارد.

هریک از ما این ظرفیت را داریم که چیزهایی را که می‌خواهیم از طریق تصویرسازی به سمت خود جذب کنیم

اگر عشق، محبت و آرامش خیال بیشتری آرزو دارید، می توانید با باور اینکه موجودی هستید دوست داشتنی، با محبت و آرام، به این آرزو رنگ حقیقت بزنید.

. اگر تنها خود را ببینیم، تنها گام برمی داریم و زیر بار مسئولیت‌هایمان خم می‌شویم. وقتی بدانیم همه ما با همیم، گام‌هایمان سبک تر و قلب‌هایمان شادتر خواهد شد، زیرا دنیایی از حمایت در دسترس ماست که می‌توانیم به آن تکیه کنیم.

باید بتوانیم پدر و مادر خود را همان‌گونه که هستند بپذیریم - با همهٔ کاستی‌ها و اشتباهاتشان. باید آن‌ها را به خاطر تمام چیزهای خوبی که برای ما فراهم کردند و برای تمام روزهای سختی که مجبور به کار و تلاش بوده‌اند دوست بداریم. و حتی شاید روزی قدردان خطاهایشان باشیم که تأثیر بسیاری روی ما داشته و از ما یک انسان قوی ساخته است.

وقتی صحبت از مهربانی در میان باشد، کودکان از همهٔ ما داناترند. مهربانی کودکان مانند اشعاری که از یک قلب بی‌آلایش جاری شده، حیرت‌انگیز است.

شاید بهترین کار برای پرورش مهربانی این باشد که کودکان را سرمشق خود قرار دهیم.

نباید با فکر به اینکه چگونه می‌توان یک تغییر بزرگ ایجاد کرد، تغییرات کوچکی را که هر روز می‌توانیم ایجاد کنیم، نادیده بگیریم. «ماریان رایت اول مان»

چه رفتاری می‌توانید در پیش گیرید تا تغییری ایجاد کنید؟

مثل سنگریزه‌ای که روی دریاچه پرتاب می‌کنیم، هر عمل کوچک ما می‌تواند موجی از تغییرات مثبت ایجاد کند. لازم نیست که دنیا را تغییر دهیم، تنها باید این اعمال کوچک محبت‌آمیز را به این دنیا بیافزاییم تا هر روز خود را به ما بنمایاند.

جامعه، شکل ایده‌آلی از جسم زنان را معین می‌کند و آن را الگو نشان می‌دهد، زنان به راحتی دچار این احساس می‌شوند که جسم بی‌ارزشی دارند و به آن بیش از هر چیزی، بی‌توجهی می‌کنند.

هر چند مدیریتش خوب بود، اما عیب بزرگ او این بود که قدردان کمک‌های دیگران نبود

زندگی ما شبیه چرخه‌ای پیوسته از تبادلات است، دریافت هدایایی از دیگران - عشق، درس، پند، حمایت و مهربانی - درنگ کردن برای قدردانی از دریافت این هدایا، و شاید صیقل دادن هدایایی که اندکی کدر شده‌اند و بعد دادن این هدایا به گیرنده‌های دیگر. این ماهیت و ذات شبکه زندگی است.

اگر چنانچه باید برای لذت‌های زندگی وقت نگذاریم، مثلاً لذت غذا خوردن، نوشیدن، تفریح کردن، خلق کردن، دیدار دوستان، تماشای کودکان در حال بازی کردن، آن وقت است که هدف زندگی را گم کرده‌ایم. ما برای زنده بودن فقط محتاج نان نیستیم، بلکه به همهٔ این لذات و خوش‌گذرانی‌های انسانی نیازمندیم. «ادهایس»

اگر مدت زیادی بگذرد و زمانی را صرف لذت‌های ساده و منحصر به فرد زندگی نکنیم، زندگی به کاری طاقت‌فرسا تبدیل می‌شود و خوشحالی از پنجره خانه‌هامان بیرون می‌رود.

بسیاری از ما ارتباط خود را با دنیای اطراف قطع کرده‌ایم، به نظر می‌رسد یکی از علت‌ها این است که با سرعت بالای انتقال اطلاعات در این روزها تحت بمباران اخبار وحشتناکی هستیم و در نتیجه اولین واکنش ما انزوا و کناره‌گیری است

کناره‌گیری از دنیا نه تنها ما را تنها و به دور از مزایای زندگی جمعی نگه می‌دارد، بلکه خود یک وهم حزن‌انگیز است.

. طبیعت ما این است که اجتماعی باشیم نه صرفاً افرادی مجزا از هم. ما به همدیگر نیازمندیم و وقتی از هم دوری می‌کنیم فقط خود را فریب داده‌ایم.