بریده‌هایی از کتاب هیچ دوستی به جز کوهستان

شجاعت پیوند عمیقی با حماقت دارد. جنگ با موج‌ها و ادامهٔ سفر بدون داشتن نشانه‌هایی از حماقت ممکن نبود. چندبار فرصت پیش آمده بود که تسلیم و منصرف شوم، اما هربار به کمک رگه‌های حماقتِ درونم به پیش می‌رفتم. درکِ خطر خودش عامل بزرگی است برای خطر نکردن، و من مجبور بودم به حماقتم میدان بدهم تا به خطر فکر نکنم.

شجاعت پیوند عمیقی با حماقت دارد. جنگ با موج‌ها و ادامهٔ سفر بدون داشتن نشانه‌هایی از حماقت ممکن نبود. چندبار فرصت پیش آمده بود که تسلیم و منصرف شوم، اما هربار به کمک رگه‌های حماقتِ درونم به پیش می‌رفتم. درکِ خطر خودش عامل بزرگی است برای خطر نکردن، و من مجبور بودم به حماقتم میدان بدهم تا به خطر فکر نکنم.

جنگ هم پدیدهٔ پیش‌بینی‌ناپذیر و عجیبی است. ناگهان شروع می‌شود و ناگهان تمام.

مردم همیشه علاقه دارند پشت‌سر رهبرانِ ضعیف جمع شوند و حرکت کنند

عشق از حل‌نشده‌ترین موارد زندگی‌ام می‌تواند باشد.

و زندگی چه‌قدر تلخ است

زندگی‌ترین زندگی تنهایی است

شجاعت پیوند عمیقی با حماقت دارد. جنگ با موج‌ها و ادامهٔ سفر بدون داشتن نشانه‌هایی از حماقت ممکن نبود. چندبار فرصت پیش آمده بود که تسلیم و منصرف شوم، اما هربار به کمک رگه‌های حماقتِ درونم به پیش می‌رفتم. درکِ خطر خودش عامل بزرگی است برای خطر نکردن، و من مجبور بودم به حماقتم میدان بدهم تا به خطر فکر نکنم. این را هم می‌دانم که شجاعت پیوند عمیق‌تری با ناامیدی دارد. انسان هر چه‌قدر ناامیدتر باشد، بیش‌تر قدرت انجام دادن کارهای خطرناک را دارد

غالباً ندانستن حقیقت آرامش خاطرِ بزرگی است. فهمیدن و پی بردن به حقیقت، در هر سطح و در هر جایگاهی، ترس یا اضطرابی در نهانِ آدم برمی‌انگیزد. ماه و روشنایی جادویی‌اش مرا با حقیقتِ گم‌گشتگی روبه‌رو می‌کرد، بااین‌حال همین حضور ماه روی دیگری هم داشت و آن هم نوعی آرامش کاذب در زیر پوستی از ترس بود. حقیقتْ یک تناقض و یک معجون آشفته از ترس و آرامش و اضطراب در درون آدم می‌آفریند. با رفتنِ ماه، احساس ظلمت و تاریکی می‌کردم؛ با بودنِ ماه، صدای موج‌ها و بزرگی اقیانوس کم‌تر ترسناک بود. چراغی نورانی آن بالا بود، در دل آسمان، کُره‌ای نورانی مراقبم بود. اما با رفتنش همه‌جا تاریکِ تاریک بود و دریا و موج‌ها نزدیک‌تر و جسورتر بودند.

اصلاً مگر کُردها هیچ دوستی به‌جز کوهستان دارند؟ مادران کودکان را در غرایزشان می‌پیچیدند و هراسان دل به کوهستان می‌زدند. دختران جوان رؤیاهای‌شان را در قلب مردانی می‌جستند که گروه‌گروه راهی جبهه‌های جنگ می‌شدند و گروه‌گروه به شکل جنازه برمی‌گشتند. و باز این بلوط‌ها بودند که پذیرای رؤیاهای چال‌شده می‌شدند. فقط بلوط‌های مغرورِ عزادارِ آن کوهستان‌ها می‌دانستند که چه رؤیاهای زیبای دخترانه‌ای در پای تخته‌سنگ‌ها، درون دره‌های عمیق، و کنار ساقه‌های زمخت جنگل‌های تاریک جوان‌مرگ شده‌اند...