بریده‌هایی از کتاب طاعون

خوشحال نیستم از این‌که می‌ذارم می‌رم، اما لازم نیست آدم خوشحال باشه تا از نو شروع کنه.»

فراموش کنند تا آن هنگام چگونه می‌زیسته‌اند.

می‌گفت «خوشحالم دوباره می‌بینمت، برنار. موش‌ها نمی‌تونند این شادی رو ازم بگیرند.»

گذشته‌ای هم که مدام به‌اش فکر می‌کردند فقط طعم حسرت داشت و بس.

ساده‌ترین راه برای آن‌که آدم شهری را بشناسد این است که سر دربیاورد آن‌جا مردم چه‌طور کار می‌کنند، چه‌طور محبت می‌ورزند و چه‌طور می‌میرند.

بازنماییِ نوعی محبس به واسطهٔ نوعی دیگر از آن همان‌قدر معقول است که بازنمایی هر چیزی که واقعاً وجود دارد به واسطهٔ چیزی که وجود ندارد.

از پَسِ اشک‌ها، لبخند تابید، کمی چروکیده.

اگر بشود هم‌زمان خوشبخت و محزون بود.

پیش می‌آید آدم مدت‌ها غصه‌دار باشد بی‌آن‌که خودش متوجه شود.

از آن‌جایی که شهرمان همیشه زمینهٔ مناسب را برای ایجاد عادت فراهم می‌آورد، می‌توان گفت اوضاع روبه‌راه است و از هر حیث بر وفق مراد

شهری بدون کبوتر و بدون درخت و بدون باغ را مجسم کرد که آن‌جا از بال زدن‌ها و خش‌خشِ برگ‌ها خبری نیست و، در یک کلام، مکانی است خنثی؟

بازنماییِ نوعی محبس به واسطهٔ نوعی دیگر از آن همان‌قدر معقول است که بازنمایی هر چیزی که واقعاً وجود دارد به واسطهٔ چیزی که وجود ندارد.

موش‌ها در خیابان می‌میرند و انسان‌ها در اتاق‌شان؛ و روزنامه‌ها فقط دغدغهٔ خیابان را دارند.

قهرمانی و قداست با سلیقه‌م جور نیستند. واسه‌م مهمه که آدم باشم.

در میانهٔ تبعیدِ عمومی از همه تبعیدشده‌تر بودند، زیرا اگر زمان برای‌شان، همان‌طور که برای بقیه، مایهٔ دلهره‌ای خاص بود، پابستهٔ مکان هم بودند و مدام به دیوارهایی برمی‌خوردند که بین مأمنِ طاعون‌زده و وطنِ ازدست‌رفته‌شان جدایی می‌انداختند.

پیش می‌آید آدم مدت‌ها غصه‌دار باشد بی‌آن‌که خودش متوجه شود.

«برادران زمانش فرارسیده. باید همه‌چیز را یا باور کرد یا منکر شد. و کدام‌یک از شما جرئت دارد همه‌چیز را منکر شود؟»

آدم نمی‌تواند همواره تنها بماند.

«کسی در شهر نمی‌خندد جز مست‌ها، که آن‌ها هم زیادی می‌خندند.»

وقتی جنگ پیش می‌آید، دیگر به‌زحمت می‌فهمیم انسانِ مُرده یعنی چه. و از آن‌جایی که انسان مُرده وزن ندارد مگر این‌که مرگش را به چشم ببینیم، صدمیلیون جسدِ پخش‌وپلاشده در تاریخ جز سوسویی در تخیل نیست.