بریده‌هایی از کتاب شیطان و دوشیزه پریم

چالش‌های زندگی منتظر نمی‌مانند که آماده شویم. زندگی به پشت سر خود نگاه نمی‌کند. یک هفته زمان مناسبی است برای اینکه دریابیم باید سرنوشت خود را پذیرا باشیم یا خیر.

من همواره بر این باور بوده‌ام که تحولات عمیق در مقاطع زمانی بسیار کوتاهی رخ می‌دهند؛

همهٔ انسان‌ها تنها در زندگی به‌دنبال درد و رنج هستند و چشمانشان را بر روی مواهبی که نصیبشان شده است می‌بندند، چون فکر می‌کنند شایستهٔ خوشبختی نیستند.

جز پروردگار یکتا، هیچ‌کس نیک‌سرشت نیست.

همهٔ ما همین‌طوری هستیم، زمانی‌که قادر به شناسایی دشمن خود نباشیم، سعی می‌کنیم تقصیر ناکامی‌های خود را گردن اطرافیانمان بیندازیم و تشنهٔ انتقام می‌شویم؛ میل به انتقامی که روال زندگی‌مان را مختل می‌کند.

مرد غریبه رو به آسمان کرده بود و کفر می‌گفت و اعمال خود را توجیه می‌کرد، اما پس از دو سال این اولین‌باری بود که با خدا سخن می‌گفت و این برای شیطان نشانهٔ خوبی نبود.

همان بهتر که انسان فقیری آبرومند باشد تا ثروتمندی در بند!

خیر و نیکی اصلاً وجود ندارد و پارسایی و تقوا تنها نمادی از ترس است و زمانی‌که انسان این موضوع را دریابد، متوجه می‌شود که دنیا چیزی بیش از یک شوخی الهی نیست.

این میل به اطاعت از قوانین نیست که باعث می‌شود انسان‌ها مطابق نظم اجتماعی رفتار کنند، بلکه این نوع رفتار براساس ترس از مجازات است که شکل می‌گیرد، چراکه هرکدام از ما یک چوبهٔ دار در وجودمان داریم.

بهترین راه ناتوان‌کردن دشمن این است که او را مجاب کنیم هوادارش هستیم.

همواره دو گونه ابله در دنیا وجود دارند: یک نوع کسانی که از ترس تهدید دست به کاری نمی‌زنند و دیگر، کسانی که فکر می‌کنند با تهدیدکردن کارشان راه خواهد افتاد.

هرگاه خواستی در کاری به موفقیت برسی، پیش از هر کاری خوب چشمانت را باز کن و مطمئن باش چه می‌خواهی. هیچ‌کس با چشمان بسته به هدف نمی‌رسد.

کسانی که از پذیرش مسئولیت در زندگی هراس دارند، همواره می‌کوشند نقش انسان‌های نیکوکار را بازی کنند. پذیرش نیک‌سرشتی خود، همواره آسان‌تر از مبارزه برای دست‌یابی به حقوقمان است.

درحقیقت، می‌توان گفت که خیروشر دو روی یک سکه‌اند و همه‌چیز به این بستگی دارد که هرکدام در چه زمانی سر راه انسان قرار گیرند.

کسی که تشنه است هرگز نباید به‌سوی چشمه بدود.

اگر انسان برای مدت‌زمانی طولانی در جایی هرچند بسیار عالی هم زندگی کند، درنهایت حوصله‌اش سر می‌رود.

در مسیحیت از مکانی سخن گفته می‌شد که در آن صدای ناله‌ها و سایش دندان‌ها شنیده می‌شود. در یهودیت به غاری در اعماق زمین اشاره می‌شود و اینکه تنها این غار برای تعداد معینی از ارواح فضا دارد و وقتی این تعداد تکمیل شود، جهان به پایان می‌رسد. در دین اسلام به آتشی سوزان اشاره شده که گناهکاران در آن می‌سوزند، مگر اینکه مورد لطف و رحمت خداوند قرار گیرند. از دیدگاه هندوها، دوزخی برای شکنجهٔ ابدی انسان‌ها وجود ندارد، چراکه باور دارند روح پس از پایان زندگی در یک کالبد، زندگی جدیدی را در کالبد دیگری شروع می‌کند تا شاید بتواند گناهانی را که مرتکب شده در همان مکان جبران کند. به‌عبارت‌دیگر، با زندگانی‌های متعدد در همین جهان، انسان می‌تواند از گناهانی که مرتکب شده است پاک شود.

“کاسبی که از روی ناچاری مجبور است جنس خود را زیر قیمت بفروشد، بی‌شک به‌شدت به پول نیاز دارد و سوءاستفاده‌کردن کسی از این موقعیت، نشانهٔ آن است که رنج و مرارتی که یک انسان برای تولید محصولش برده، برایش بی‌اهمیت است.”

«می‌خواهم جنایت کنند. من یک هفته به آن‌ها فرصت می‌دهم؛ اگر تا پایان این هفت روز، کسی در ده به قتل رسید ـ حال خواه پیرمردی ازکارافتاده باشد یا بیماری لاعلاج یا دیوانه‌ای سربار دیگران ـ این طلاها از آنِ اهالی روستا خواهند شد و من هم به این نتیجه می‌رسم که انسان موجودی ذاتاً بدسرشت است. اگر شما هم شمش‌ها را بدزدید، اما اهالی ده در برابر این وسوسه مقاومت کنند یا برعکس، نتیجه می‌گیرم که در میان انسان‌ها هم بدسرشت وجود دارد و هم نیک‌سرشت.

«... داستان زندگیِ زنی است که بعد از ثروتمندشدن به شهرش بازمی‌گردد، فقط برای تحقیر و نابودی مردی که در زمان جوانی او را از خود رانده بود. تمامی زندگی، ازدواج و ثروت زن وقف انتقامی می‌شود که به‌خاطر شکست در اولین عشقش خورده بود.