بریده‌هایی از کتاب شیطان و دوشیزه پریم

می‌دانم که هم می‌شود از روی نفرت و هم به‌خاطر عشق آدم کشت، اما نمی‌توانم درک کنم که چطور می‌شود تنها به‌خاطر باورهای حقیرانهٔ سیاسی حق زندگی را از انسانی گرفت.

«همواره دو گونه ابله در دنیا وجود دارند: یک نوع کسانی که از ترس تهدید دست به کاری نمی‌زنند و دیگر، کسانی که فکر می‌کنند با تهدیدکردن کارشان راه خواهد افتاد.»

از آن زمان بود که باارزش‌ترین دارایی‌ای را که یک انسان می‌تواند داشته باشد را از دست دادم: ایمانم را.

سکوت همواره نشانهٔ رضایت نیست و معمولاً به معنای ناتوانی انسان در واکنش‌های فوری است.

دریافته بود که دو چیز می‌توانند مانع تحقق آرزوهای انسان‌ها شوند: یکی باور به اینکه دست‌یابی به رؤیاهایش محالِ ممکن است و یا اینکه با گردش چرخ روزگار، زمانی‌که اصلاً انتظارش را نداشت، ببیند تحقق رؤیاهایش دست‌یافتنی شده است. در چنین مواردی است که به‌یکباره، هراسِ ناشی از پاگذاشتن در راهی که پایانش نامشخص است سراپای وجودمان را فرامی‌گیرد، چراکه زندگی سرشار از چالش‌های ناشناخته است و این ترس همواره وجود دارد؛ ترس به‌خاطر ازدست‌دادن همهٔ چیزهایی که به آن‌ها وابسته‌ایم. انسان‌ها می‌خواهند بدون تغییر در عملکردِ خود، همه‌چیز را دگرگون کنند.

همهٔ ما دوست داریم با توهّم زندگی کنیم، چون این حس باعث اطمینان خاطرِ ما می‌شود.

خیروشر دو روی یک سکه‌اند و همه‌چیز به این بستگی دارد که هرکدام در چه زمانی سر راه انسان قرار گیرند.

همواره برای مسلط‌شدن بر انسان‌ها باید آن‌ها را ترساند.»

اما همه می‌دانند که ترس وجود دارد و سرانجام با ترس‌هایشان روبه‌رو خواهند شد.»

تحولات عمیق در مقاطع زمانی بسیار کوتاهی رخ می‌دهند؛ درست در همان لحظه‌ای که کمتر از هر زمان دیگری انتظارش را می‌کشیم. زندگی ما را به چالشی دعوت می‌کند تا جسارت و شهامتمان را برای ایجاد تحول بیازماید. از آن زمان است که هرگونه تلاشی برای وانمودکردن به اینکه چیزی تغییر نکرده بیهوده است و دیگر نمی‌توانیم بهانه بیاوریم که هنوز آمادگی نداریم.

«هرگز به وعده‌ها دل نبند. دنیا پر است از وعده‌های واهی: وعدهٔ پول، وعدهٔ رهایی ابدی و وعدهٔ عشق بی‌پایان. بعضی از افراد مدام وعده می‌دهند و بعضی دیگر به وعده‌هایی که نویدبخش روزگار بهتری هستند دل می‌بندند. هم کسانی که به وعده‌های خود وفادار نیستند و هم کسانی که به وعدهٔ دیگران دل می‌بندند، هر دو احساس ناتوانی و عجز می‌کنند.»

پیروزی و شکست بخشی از زندگی هر انسانی هستند. البته، به‌جز انسان‌هایی که به قولِ تو بزدل هستند، چون این‌گونه افراد هیچ‌وقت نه برنده‌اند و نه بازنده!

دریافته‌ام که هر انسانی باتوجه‌به شرایط خود، سرانجام به دام وسوسه می‌افتد؛ به‌بیان‌دیگر، هر انسانی ذاتاً پتانسیل انجام کار خلاف را دارد.

«هرگز به وعده‌ها دل نبند. دنیا پر است از وعده‌های واهی: وعدهٔ پول، وعدهٔ رهایی ابدی و وعدهٔ عشق بی‌پایان. بعضی از افراد مدام وعده می‌دهند و بعضی دیگر به وعده‌هایی که نویدبخش روزگار بهتری هستند دل می‌بندند. هم کسانی که به وعده‌های خود وفادار نیستند و هم کسانی که به وعدهٔ دیگران دل می‌بندند، هر دو احساس ناتوانی و عجز می‌کنند.»

کسانی که از پذیرش مسئولیت در زندگی هراس دارند، همواره می‌کوشند نقش انسان‌های نیکوکار را بازی کنند.

هرگز به وعده‌ها دل نبند. دنیا پر است از وعده‌های واهی: وعدهٔ پول، وعدهٔ رهایی ابدی و وعدهٔ عشق بی‌پایان. بعضی از افراد مدام وعده می‌دهند و بعضی دیگر به وعده‌هایی که نویدبخش روزگار بهتری هستند دل می‌بندند. هم کسانی که به وعده‌های خود وفادار نیستند و هم کسانی که به وعدهٔ دیگران دل می‌بندند، هر دو احساس ناتوانی و عجز می‌کنند.

درنهایت این نیکی است که پیروز خواهد شد.

«همین‌حالا من بزرگ‌ترین درس زندگی را به شما آموختم. هرگاه خواستی در کاری به موفقیت برسی، پیش از هر کاری خوب چشمانت را باز کن و مطمئن باش چه می‌خواهی. هیچ‌کس با چشمان بسته به هدف نمی‌رسد.»

انسان‌ها می‌خواهند بدون تغییر در عملکردِ خود، همه‌چیز را دگرگون کنند.

باارزش‌ترین دارایی‌ای را که یک انسان می‌تواند داشته باشد را از دست دادم: ایمانم را.