بریده‌هایی از کتاب شیطان و دوشیزه پریم

می‌دانم که هم می‌شود از روی نفرت و هم به‌خاطر عشق آدم کشت، اما نمی‌توانم درک کنم که چطور می‌شود تنها به‌خاطر باورهای حقیرانهٔ سیاسی حق زندگی را از انسانی گرفت.

«همواره دو گونه ابله در دنیا وجود دارند: یک نوع کسانی که از ترس تهدید دست به کاری نمی‌زنند و دیگر، کسانی که فکر می‌کنند با تهدیدکردن کارشان راه خواهد افتاد.»

از آن زمان بود که باارزش‌ترین دارایی‌ای را که یک انسان می‌تواند داشته باشد را از دست دادم: ایمانم را.

سکوت همواره نشانهٔ رضایت نیست و معمولاً به معنای ناتوانی انسان در واکنش‌های فوری است.

دریافته بود که دو چیز می‌توانند مانع تحقق آرزوهای انسان‌ها شوند: یکی باور به اینکه دست‌یابی به رؤیاهایش محالِ ممکن است و یا اینکه با گردش چرخ روزگار، زمانی‌که اصلاً انتظارش را نداشت، ببیند تحقق رؤیاهایش دست‌یافتنی شده است. در چنین مواردی است که به‌یکباره، هراسِ ناشی از پاگذاشتن در راهی که پایانش نامشخص است سراپای وجودمان را فرامی‌گیرد، چراکه زندگی سرشار از چالش‌های ناشناخته است و این ترس همواره وجود دارد؛ ترس به‌خاطر ازدست‌دادن همهٔ چیزهایی که به آن‌ها وابسته‌ایم. انسان‌ها می‌خواهند بدون تغییر در عملکردِ خود، همه‌چیز را دگرگون کنند.

خیروشر دو روی یک سکه‌اند و همه‌چیز به این بستگی دارد که هرکدام در چه زمانی سر راه انسان قرار گیرند.

همهٔ ما دوست داریم با توهّم زندگی کنیم، چون این حس باعث اطمینان خاطرِ ما می‌شود.

همواره برای مسلط‌شدن بر انسان‌ها باید آن‌ها را ترساند.»

تحولات عمیق در مقاطع زمانی بسیار کوتاهی رخ می‌دهند؛ درست در همان لحظه‌ای که کمتر از هر زمان دیگری انتظارش را می‌کشیم. زندگی ما را به چالشی دعوت می‌کند تا جسارت و شهامتمان را برای ایجاد تحول بیازماید. از آن زمان است که هرگونه تلاشی برای وانمودکردن به اینکه چیزی تغییر نکرده بیهوده است و دیگر نمی‌توانیم بهانه بیاوریم که هنوز آمادگی نداریم.

اما همه می‌دانند که ترس وجود دارد و سرانجام با ترس‌هایشان روبه‌رو خواهند شد.»

پیروزی و شکست بخشی از زندگی هر انسانی هستند. البته، به‌جز انسان‌هایی که به قولِ تو بزدل هستند، چون این‌گونه افراد هیچ‌وقت نه برنده‌اند و نه بازنده!

«هرگز به وعده‌ها دل نبند. دنیا پر است از وعده‌های واهی: وعدهٔ پول، وعدهٔ رهایی ابدی و وعدهٔ عشق بی‌پایان. بعضی از افراد مدام وعده می‌دهند و بعضی دیگر به وعده‌هایی که نویدبخش روزگار بهتری هستند دل می‌بندند. هم کسانی که به وعده‌های خود وفادار نیستند و هم کسانی که به وعدهٔ دیگران دل می‌بندند، هر دو احساس ناتوانی و عجز می‌کنند.»

«هرگز به وعده‌ها دل نبند. دنیا پر است از وعده‌های واهی: وعدهٔ پول، وعدهٔ رهایی ابدی و وعدهٔ عشق بی‌پایان. بعضی از افراد مدام وعده می‌دهند و بعضی دیگر به وعده‌هایی که نویدبخش روزگار بهتری هستند دل می‌بندند. هم کسانی که به وعده‌های خود وفادار نیستند و هم کسانی که به وعدهٔ دیگران دل می‌بندند، هر دو احساس ناتوانی و عجز می‌کنند.»

کسانی که از پذیرش مسئولیت در زندگی هراس دارند، همواره می‌کوشند نقش انسان‌های نیکوکار را بازی کنند.

هرگز به وعده‌ها دل نبند. دنیا پر است از وعده‌های واهی: وعدهٔ پول، وعدهٔ رهایی ابدی و وعدهٔ عشق بی‌پایان. بعضی از افراد مدام وعده می‌دهند و بعضی دیگر به وعده‌هایی که نویدبخش روزگار بهتری هستند دل می‌بندند. هم کسانی که به وعده‌های خود وفادار نیستند و هم کسانی که به وعدهٔ دیگران دل می‌بندند، هر دو احساس ناتوانی و عجز می‌کنند.

انسان‌ها می‌خواهند بدون تغییر در عملکردِ خود، همه‌چیز را دگرگون کنند.

«همین‌حالا من بزرگ‌ترین درس زندگی را به شما آموختم. هرگاه خواستی در کاری به موفقیت برسی، پیش از هر کاری خوب چشمانت را باز کن و مطمئن باش چه می‌خواهی. هیچ‌کس با چشمان بسته به هدف نمی‌رسد.»

درنهایت این نیکی است که پیروز خواهد شد.

در آغاز هم بی‌عدالتی بسیار جزئی بود، اما هر نسلی اندکی به آن افزود و همه با خود می‌گفتند این دلایل جزئی اهمیتی ندارند و نتیجه چیزی شد که اکنون می‌بینیم.

«شر هیچ‌گاه به خیر منتهی نمی‌شود، حتی اگر همه مایل باشند این‌گونه بیندیشند و زمانی به حقیقت پی خواهند برد که دیگر خیلی دیر شده است.»

باارزش‌ترین دارایی‌ای را که یک انسان می‌تواند داشته باشد را از دست دادم: ایمانم را.

دریافت که هر اتفاقی در جهان، بازتابی از خود اوست

“نه از من ترسیدی و نه قضاوتم کردی. این اولین‌باری است که کسی شب را در کنارم می‌گذراند و مطمئن است که من هم می‌توانم انسان نیک‌سرشتی باشم و نیازمندان را پناه دهم. تو باور کردی که من هم می‌توانم شرافتمندانه زندگی کنم و من هم به باور تو جامهٔ عمل پوشاندم.”

از آن زمان بود که باارزش‌ترین دارایی‌ای را که یک انسان می‌تواند داشته باشد را از دست دادم: ایمانم را.

خوب می‌دانم که الآن دارم در بهشت زندگی می‌کنم، تورات را خوانده‌ام و اشتباهی را که حوا کرد ابداً تکرار نخواهم کرد. حوا به آنچه داشت قانع نبود.»

این میل به اطاعت از قوانین نیست که باعث می‌شود انسان‌ها مطابق نظم اجتماعی رفتار کنند، بلکه این نوع رفتار براساس ترس از مجازات است که شکل می‌گیرد، چراکه هرکدام از ما یک چوبهٔ دار در وجودمان داریم.»

«همین‌حالا من بزرگ‌ترین درس زندگی را به شما آموختم. هرگاه خواستی در کاری به موفقیت برسی، پیش از هر کاری خوب چشمانت را باز کن و مطمئن باش چه می‌خواهی. هیچ‌کس با چشمان بسته به هدف نمی‌رسد.»

پذیرش نیک‌سرشتی خود، همواره آسان‌تر از مبارزه برای دست‌یابی به حقوقمان است. انسان‌هایی که ظلم و توهین را به جان می‌خرند و در برابر بی‌عدالتی سکوت می‌کنند، به این خاطر است که شهامت رویارویی با دشمنی قوی‌تر از خود را ندارند. همواره می‌توانیم این‌طور وانمود کنیم که سنگی که از سوی دیگران به‌طرف ما پرتاب شده، به ما اصابت نکرده و تنها در تیرگی شب، هنگامی‌که خانواده و هم‌اتاقی‌هایمان به خواب عمیق فرورفته‌اند، می‌توانیم زبونی و بزدلی خود را گردن بگیریم.

پلیدی باید نمایان شود تا همه به ارزش خیر و نیکی پی ببرند.

همه‌چیز بستگی به گزینش و خویشتن‌داری انسان‌ها دارد، همین و بس!