بریده‌هایی از کتاب گریه‌های مسیح

اگر دنبالِ اسلام حقیقی هستید، نباید در حکومت‌های فعلی مسلمانان جست و جو کنید. باید اسلامِ گم شده را در رفتار محمّد و پاکانِ پس از محمّد پیدا کنید.

وقتی کسی بتونه به راحتی ترکت کنه، یعنی تو نتونستی توی وجودش ریشه کنی!

اگر دنبالِ اسلام حقیقی هستید، نباید در حکومت‌های فعلی مسلمانان جست و جو کنید. باید اسلامِ گم شده را در رفتار محمّد و پاکانِ پس از محمّد پیدا کنید.

می‌گوید: - تو برای عقاید آدم‌ها احترام و آزادی قائل نیستی؟ توماس نگاه حق‌به‌جانبی می‌کند و می‌گوید: - من از آزادی دادن به برخی عقاید وحشت دارم

- این منصفانه نیست که درباره موضوعی که مطالعه نداریم قضاوت کنیم.

وطن اوّل و آخر هر آدمی باید عشقش باشه.

یادت باشه اینجا انگلیسه و تو قبل از این‌که به کسی لگد بزنی باید مطمئن بشی که اون شخص یهودی نیست.

عقلِ انسان مرکز تمام خلقت نیست. ما یک ذرهٔ ناچیز از یک کل هستیم. ما قادر به قضاوت کُل نیستیم. توماس نیم‌نگاهی به کتی می‌اندازد که توی آشپزخانه دارد فنجان‌ها را کنار هم می‌چیند. جاستین ادامه می‌دهد: - اتفاقاتی در عالم هست که از حیطهٔ قضاوت و درکِ عقل خارجه! سؤال اصلیِ من که با ورود شما ناتمام موند این بود که، آیا چون عقل قادر نیست برخی پدیده‌ها را درک کنه، باید اون‌ها را تکذیب کنه؟

- اگر ادعا کنی که مسلمان‌ها پر از خطا و گناه و غفلت هستند، من صد در صد با تو موافقم. امّا اسلام و شخصیّت محمّد از هر زشتی و پلیدی و خطایی به دوره! خداوندِ پاک برای مردم، رسولِ پاک و دینِ پاک می‌فرسته!

نمی‌داند رنج را چگونه باید از نگاهش بدزدد تا کارولین پی به درونش نبرد! لبخندهای مصنوعی را خوب یاد گرفته است. خندیدن‌های الکی! اما پنهان کردن رنج از چشم‌هایش چیزی نیست که بلد باشد.

وطن یک تکه زمینِ بی‌ارزشه که من توش از مادرم زاده شدم. این اتفاق می‌تونست هر جای دیگه دنیا بیفته. یک‌بار جایی خوندم نوزادی توی یک قایقِ گم شده، وسطِ اقیانوس کبیر به دنیا اومده. به نظرت وطنِ اون نوزاد کجاست؟ وطن یعنی هر جا که آدم دلش آرومه! عشق و دین و عقیده هم همین‌طور هستند.

عقلِ ما گاهی کار می‌کنه و گاهی نه. همه ما گاهی از این جمله معروف استفاده می‌کنیم که «الان عقلم کار نمی‌کنه!» حالا سؤال مهم و کلیدی این‌جاست که چطور عقلی که گاهی کار نمی‌کنه، می‌تونه مرجع تصمیم‌گیری‌های مهم انسان باشه؟ هانا و توماس نگاهی به هم می‌اندازند. جاستین ادامه می‌دهد. - انسان به داشتن عقل افتخار می‌کنه. عقل برترین هدیهٔ خداوند به انسانه. امّا انسان در مجموعهٔ خلقت یه ذره ناچیزه. آیا عقلِ انسانِ ناچیز قابلِ قضاوتِ تمام گسترهٔ خلقت هست؟! همه به هم نگاه می‌اندازند. جاستین ادامه می‌دهد.

این‌که آدم فکر کنه قراره چی به سرش بیاد، دقیقاً همون قدر سخته که اون چیز واقعاً به سرش بیاد.

- بهتره یک نگاهی به تاریخ ایران بیندازید. چند ماه قبل توی یکی از دانشگاه‌ها، یک ایرانی را دیدم که می‌گفت اسلام با شمشیر ایران را فتح کرده و به زن‌ها تجاوز کرده و کتابخانه‌ها را به آتش کشیده! جاستین سری تکان می‌دهد. - بله. کاملاً درسته. امّا ایران را خلیفه دوم مسلمان‌ها فتح کرد که بویی از اسلام و فرهنگ و دین محمّد نبرده بود. شاید کسی به ظاهر اسمش مسلمان باشه اما معلوم نیست که تمام رفتارهاش منطبق با اسلام باشه. مگر تمام مسیحی‌های اروپا رفتارشون منطبق با رفتار مسیح بوده؟!

گریه کردن ما زن‌ها را بیشتر ضعیف نشون می‌ده. وقت بذار و کسی را پیدا کن بتونه تنهایی‌های تو را پر کنه. آدمی که لیاقتش را داشته باش!

برای تنهایی گریه نکن، بهش غلبه کن! این‌همه آدم توی منچستر هست. حتماً یک‌نفر هست که بتونه حرفت رو بفهمه و تو بتونی دوسش داشته باشی.

وطن یک تکه زمینِ بی‌ارزشه که من توش از مادرم زاده شدم. این اتفاق می‌تونست هر جای دیگه دنیا بیفته. یک‌بار جایی خوندم نوزادی توی یک قایقِ گم شده، وسطِ اقیانوس کبیر به دنیا اومده. به نظرت وطنِ اون نوزاد کجاست؟ وطن یعنی هر جا که آدم دلش آرومه! عشق و دین و عقیده هم همین‌طور هستند.

تو برای عقاید آدم‌ها احترام و آزادی قائل نیستی؟ توماس نگاه حق‌به‌جانبی می‌کند و می‌گوید: - من از آزادی دادن به برخی عقاید وحشت دارم مادر.

این‌که آدم فکر کنه قراره چی به سرش بیاد، دقیقاً همون قدر سخته که اون چیز واقعاً به سرش بیاد. من به اون دنیا معتقدم، اما زمانی بهش فکر می‌کنم که رسیدم اون‌جا.