بریده‌هایی از کتاب دار و سپیدار

آن روز می‌فهمی مرا وقتی که چون ابر دار وندارت را به غم بخشیده باشی

شهرزادِ قصه‌گویم، خسته از راوی‌گری

گریه های ابر پایانی ندارد بگذریم آسمان تکلیف داده، ابر می‌بیند جزا!

حسرت وحیرت، جدا از حالِ زارم نیستند حالِ من ازکوچهٔ بی‌رهگذر هم زارتر

کوهم! فرو می‌ریزم ازدردِ جدایی

دراین شبهای تلخِ انتظارم فقط عکسی‌ست از تو یادگارم

دریا همیشه عاشق وشیدا نبوده است اینگونه بیکرانه وتنها نبوده است ناگفته‌های غصه‌اش را درد می‌کشد هرگز سکوت، این قَدَر گویا نبوده است