بریده‌هایی از کتاب دلسوزی

انسان بودن به معنای بهتر بودن از دیگران نیست. انسان بودن بدین معناست که از ویژگیهای مثبت، منفی و خنثی برخوردارید. انسان بودن بدین معناست که از بسیاری جهات در حد متوسط هستید.

روانشناسان معتقدند که علت پرخوری، گرسنگی درونی انسانهاست. با خوردن غذای زیاد می‌خواهند احساسات دردناک خود را کرخت کنند. لذت غذا خوردن می‌تواند سبب احساس شادی شود. و یا دست‌کم در کوتاه‌مدت این اتفاق می‌افتد. اما تأثیرات بلندمدت زیاد غذا خوردن خوشایند نیست. یک سوم مردم آمریکا چاق هستند و نیمی از چاقها با اختلالات خوردی روبه‌رو می‌باشند.

همانطور که توضیح دادم، دلسوزی به حال خود دربرگیرنده سه رکن است. اول محبت در حق خود است. به جای اینکه انتقادآمیز و داوری‌کننده با خود برخورد کنیم، با خود مهربان باشیم. دوم به انسانیت خود بها بدهیم. احساس کنیم در تجربه زندگی با دیگران در پیوند و ارتباط هستیم، به جای اینکه احساس انزوا و بیگانگی بکنیم. سوم لازم است که در لحظه حضور داشته باشیم. تألمات خود را نادیده نگیریم و در ضمن درباره‌اش مبالغه نکنیم. باید این سه عنصر ضروری را درهم بیامیزیم تا به واقع دلسوز خود باشیم.

نمی‌دانستم برای اینکه دیگران را دوست بدارم ابتدا باید بتوانم خودم را دوست داشته باشم. اگر پیوسته در مقام داوری و انتقاد از خود باشید و درعین‌حال سعی کنید با دیگران مهربان باشید، مرزهای مصنوعی ایجاد می‌کنید که منجر به احساس جدایی می‌شود.

اغلب ما بیش از اندازه به خود سخت می‌گیریم و سرانجام اذعان می‌کنیم که عیوب و ایراداتی داریم. «من به اندازه کافی خوب نیستم. من آدم بی‌ارزشی هستم.» هرگز عجیب نیست که واقعیتها را از خود پنهان می‌کنیم و خود را با حرفهای بی‌حساب می‌کوبیم.

دل‌گشودگی نوعی پذیرش احساسی و عاطفی است که طی آن حتی تجربیات ناخوشایند و منفی نیز گرامی نگاه داشته می‌شوند.

«در دوازده ماه اول زندگی فرزندانمان تلاش می‌کنیم راه رفتن و حرف زدن را به آنها آموزش بدهیم و در دوازده ماه بعدی از آنها می‌خواهیم که بنشینند و حرف نزنند.»

با این حساب جواب چیست؟ داوری نکردن و ارزیابی ننمودن خود بطور کلی. اینکه خودمان را بد یا خوب ارزیابی نکنیم و به جای آن خودمان را به شکلی که هستیم بپذیریم. با خود به همان شکلی برخورد کنیم که با یک دوست خوب روبه‌رو می‌شویم. اما متأسفانه با هیچکس به اندازه‌ای که با خود بدرفتاری می‌کنیم بدرفتاری نمی‌کنیم.

در جامعه ما متوسط بودن مساوی بی‌ارزش بودن است.

اگر پیوسته در مقام داوری و انتقاد از خود باشید و درعین‌حال سعی کنید با دیگران مهربان باشید، مرزهای مصنوعی ایجاد می‌کنید که منجر به احساس جدایی می‌شود. این مخالف وحدت و یکپارچگی است؛ مخالف مهر و عشق جهانی و فراگیر است.