بریده‌هایی از کتاب دلسوزی

انسان بودن به معنای بهتر بودن از دیگران نیست. انسان بودن بدین معناست که از ویژگیهای مثبت، منفی و خنثی برخوردارید. انسان بودن بدین معناست که از بسیاری جهات در حد متوسط هستید.

همانطور که توضیح دادم، دلسوزی به حال خود دربرگیرنده سه رکن است. اول محبت در حق خود است. به جای اینکه انتقادآمیز و داوری‌کننده با خود برخورد کنیم، با خود مهربان باشیم. دوم به انسانیت خود بها بدهیم. احساس کنیم در تجربه زندگی با دیگران در پیوند و ارتباط هستیم، به جای اینکه احساس انزوا و بیگانگی بکنیم. سوم لازم است که در لحظه حضور داشته باشیم. تألمات خود را نادیده نگیریم و در ضمن درباره‌اش مبالغه نکنیم. باید این سه عنصر ضروری را درهم بیامیزیم تا به واقع دلسوز خود باشیم.

روانشناسان معتقدند که علت پرخوری، گرسنگی درونی انسانهاست. با خوردن غذای زیاد می‌خواهند احساسات دردناک خود را کرخت کنند. لذت غذا خوردن می‌تواند سبب احساس شادی شود. و یا دست‌کم در کوتاه‌مدت این اتفاق می‌افتد. اما تأثیرات بلندمدت زیاد غذا خوردن خوشایند نیست. یک سوم مردم آمریکا چاق هستند و نیمی از چاقها با اختلالات خوردی روبه‌رو می‌باشند.

نمی‌دانستم برای اینکه دیگران را دوست بدارم ابتدا باید بتوانم خودم را دوست داشته باشم. اگر پیوسته در مقام داوری و انتقاد از خود باشید و درعین‌حال سعی کنید با دیگران مهربان باشید، مرزهای مصنوعی ایجاد می‌کنید که منجر به احساس جدایی می‌شود.

اغلب ما بیش از اندازه به خود سخت می‌گیریم و سرانجام اذعان می‌کنیم که عیوب و ایراداتی داریم. «من به اندازه کافی خوب نیستم. من آدم بی‌ارزشی هستم.» هرگز عجیب نیست که واقعیتها را از خود پنهان می‌کنیم و خود را با حرفهای بی‌حساب می‌کوبیم.

برای اینکه قدرشناس دیگران باشیم، باید کیفیات مثبت آنها را درک کنیم

دل‌گشودگی نوعی پذیرش احساسی و عاطفی است که طی آن حتی تجربیات ناخوشایند و منفی نیز گرامی نگاه داشته می‌شوند.

«در دوازده ماه اول زندگی فرزندانمان تلاش می‌کنیم راه رفتن و حرف زدن را به آنها آموزش بدهیم و در دوازده ماه بعدی از آنها می‌خواهیم که بنشینند و حرف نزنند.»

با این حساب جواب چیست؟ داوری نکردن و ارزیابی ننمودن خود بطور کلی. اینکه خودمان را بد یا خوب ارزیابی نکنیم و به جای آن خودمان را به شکلی که هستیم بپذیریم. با خود به همان شکلی برخورد کنیم که با یک دوست خوب روبه‌رو می‌شویم. اما متأسفانه با هیچکس به اندازه‌ای که با خود بدرفتاری می‌کنیم بدرفتاری نمی‌کنیم.

در جامعه ما متوسط بودن مساوی بی‌ارزش بودن است.

اگر پیوسته در مقام داوری و انتقاد از خود باشید و درعین‌حال سعی کنید با دیگران مهربان باشید، مرزهای مصنوعی ایجاد می‌کنید که منجر به احساس جدایی می‌شود. این مخالف وحدت و یکپارچگی است؛ مخالف مهر و عشق جهانی و فراگیر است.

کیست که بخواهد در چهارچوب همیشه خوب بودن گیر کند؟ آیا بهتر نیست که همه ابعاد انسانی را تجربه کنیم؟

بررسیها نشان می‌دهند کسانی که دلسوزی بیشتری به حال خود می‌کنند، در مقایسه با کسانی که نسبت به خود دلسوزی نمی‌کنند با درصد بسیار کمتری اندیشه‌ها و احساسات ناخواسته را سرکوب می‌کنند. آنها آمادگی بیشتری دارند که احساسات دشوار خود را تجربه کنند و تصدیق نمایند که احساسات و عواطف آنها مهم و معتبر است.

چیست این ضمیر درون ما، این ناظر ساکت، این منتقد جدی و بی‌سخن که می‌تواند ما را به وحشت اندازد و وادارمان کند که فعالیتهای بیهوده بکنیم و در پایان به شکلی حتی جدی‌تر به داوریمان بنشیند، به خاطر اشتباهاتی که به توصیه او بروز دادیم. ــ تی. اس. الیوت

دوست داشتن خود به ظرفیت انعطاف‌پذیری، دلسوزی و درک خویشتن اشاره دارد که صرفآ بخشی از زنده بودن هستند.

هر چه اندوه عمیق‌تر به وجود شما رخنه کند، شادی بیشتری می‌توانید در خود نگه دارید. آیا فنجانی که نوشابه شما را در خود نگه می‌دارد، همان فنجانی نیست که در کوره کوزه‌گر دفن شده بود؟ ــ خلیل جبران

نشخوار کردن حوادث منفی گذشته منجر به افسردگی می‌شود، درحالی‌که نشخوار کردن درباره حوادث منفی احتمالی در آینده تولید اضطراب می‌کند.

مهم این است که به فرزندان خود بگویید اشتباه کردن اشکالی ندارد. به آنها بگویید کامل نبودن بخشی از زندگی است. به فرزندان خود بگویید ناراحت و عصبی شدن بخشی از زندگی است. اما تنها این حرفتان نیست که مهم است. لحن صدای شما هم به همین اندازه مهم است. حتی کودکانی که هنوز زبان باز نکرده‌اند، متوجه لحن صحبت پدر و مادرشان می‌شوند. طرز گویش شما روی کودکتان اثر می‌گذارد.

اغلب وقتی به جنبه‌های نامطلوب خودمان و زندگیمان توجه می‌کنیم، هراسان و خشمگین می‌شویم. وقتی می‌بینیم که نمی‌توانیم همه‌چیز را کنترل کنیم، ناراحت می‌شویم. وقتی می‌بینیم که نمی‌توانیم به همه آن چیزهایی که می‌خواهیم برسیم و نمی‌توانیم آن شخصی بشویم که می‌خواهیم، ناراحت می‌شویم.

وقتی با کلیت انسانی خود ارتباط برقرار می‌کنیم، به یاد می‌آوریم که احساس نابسندگی و نومیدی در همه وجود دارد ــ عاملی که تفاوت میان دلسوزی به حال خود و ترحم به حال خود را رقم می‌زند. درحالی‌که ترحم به حال خود می‌گوید «من بیچاره»، دلسوزی به حال خود به این توجه دارد که همه انسانها رنج می‌برند و این عامل تولید احساس آرامش و راحتی می‌کند زیرا همه ما انسان هستیم. دردی که من در اوقات دشوار تجربه می‌کنم همان دردی است که شما در اوقات دشوار تجربه می‌کنید. البته دلایل مختلف هستند، شرایط هم متفاوت هستند، میزان درد هم متفاوت است، اما فرایند کار یکی است. شما همیشه به خواسته‌تان نمی‌رسید. این مطلبی است که درباره همه صدق می‌کند.