بریده‌هایی از کتاب وقتی نیچه گریست (خلاصه کتاب)

 به اعتقاد نیچه  زمانی که انسان از مواجهه با سختی‌های رشد شانه خالی می‌کند، خودش را با پسماندهای شهوت جنسی آرام می‌کند

جملهٔ میشل مونتنی، نویسندهٔ فرانسوی را یاد می‌کند: «در اتاقی زندگی کنید که پنجره‌ای رو به گورستان داشته باشد! این منظره ذهن انسان را روشن می‌کند و اولویت‌های زندگی را در نظرش می‌آورد».

((آنان که خواهان آرامش روحی هستند و آن را مشتاقانه در آغوش می‌گیرند؛ ولی آن‌هایی که در جستجوی حقیقت هستند باید آرامش ذهنی را ترک کنند وزندگی‌شان را درراه پرسش بگذرانند.

مشکل شما اضطراب و ناراحتی نیست، بلکه آن است که ناراحتی شما برای آنچه باید باشد نیست.

((آنان که خواهان آرامش روحی هستند و آن را مشتاقانه در آغوش می‌گیرند؛ ولی آن‌هایی که در جستجوی حقیقت هستند باید آرامش ذهنی را ترک کنند وزندگی‌شان را درراه پرسش بگذرانند. از این نقطه است که حرکت شروع می‌شود: انتخاب یکی از بین آسایش و حقیقت. اگر خدا را می‌کشید باید پناهگاه معبد را نیز فراموش کنید! اگر انتخاب می‌کنید که از معدود افرادی باشید که در لذت رهایی از خدا شریک هستند، باید خود را برای دردناک‌ترین رنج‌ها آماده کنید!))

نیچه از اشتیاق عمیقش به رابطه‌ای می‌گوید که فراتر از اشتیاق دو تن برای تصاحب همدیگر باشد: «من رؤیای عشقی را در سر می‌پرورانم که در آن اشتیاقی دوجانبه برای جستجوی حقیقتی برتر میان دو تن پدید آید. شاید نباید این‌چنین رابطه‌ای را عشق نامید؛ شاید نام واقعی آن دوستی است».

بعضی‌اوقات با خودم فکر می‌کنم که سردردهایم ناشی از درد زایش مغزم است.

((تلاش می‌کند تا مرا مجاب کند که خود افشایی من برای پیشرفت کارمان لازم است و ما را انسانی‌تر می‌کند، انگار باهم غلتیدن در کثافت به معنای انسان بودن است! نظر

گویا ما شکاکان، خدا را می‌کشیم اما جانشینی به‌جای آن برای پرستش پیدا می‌کنیم: استادان هنرمندان، زیبارویان و ...

من یک چرایی در این زندگی دارم و لذا با هر چگونه‌ای خواهم ساخت.

دشمن حقیقت نه دروغ که ایمان است!

((امید بزرگ‌ترین بدبختی است! حقیقت اشتباهی است که اما بدون آن نمی‌شود زندگی کرد. دشمن حقیقت نه دروغ که ایمان است! خوبی مرده این است که دیگر نمی‌میرد! هیچ پزشکی نمی‌تواند حق مردن را از انسان سلب کند! دروغ همواره دروغ‌های بیشتری را به دنبال دارد! فکر سایه‌ای از احساس است: ولی تیره‌تر، تهی‌تر و ساده‌تر! این روزها حقیقت دیگر مرگبار نیست، چون‌که پادزهرهای زیادی برایش آماده کردند!))

((خوبی مرده این است که دیگر نمی‌میرد!))

((امید بزرگ‌ترین بدبختی است! حقیقت اشتباهی است که اما بدون آن نمی‌شود زندگی کرد. دشمن حقیقت نه دروغ که ایمان است! خوبی مرده این است که دیگر نمی‌میرد! هیچ پزشکی نمی‌تواند حق مردن را از انسان سلب کند! دروغ همواره دروغ‌های بیشتری را به دنبال دارد! فکر سایه‌ای از احساس است: ولی تیره‌تر، تهی‌تر و ساده‌تر! این روزها حقیقت دیگر مرگبار نیست، چون‌که پادزهرهای زیادی برایش آماده کردند!))

((امید بزرگ‌ترین بدبختی است! حقیقت اشتباهی است که اما بدون آن نمی‌شود زندگی کرد. دشمن حقیقت نه دروغ که ایمان است! خوبی مرده این است که دیگر نمی‌میرد! هیچ پزشکی نمی‌تواند حق مردن را از انسان سلب کند! دروغ همواره دروغ‌های بیشتری را به دنبال دارد! فکر سایه‌ای از احساس است: ولی تیره‌تر، تهی‌تر و ساده‌تر! این روزها حقیقت دیگر مرگبار نیست، چون‌که پادزهرهای زیادی برایش آماده کردند!))

 به اعتقاد نیچه  زمانی که انسان از مواجهه با سختی‌های رشد شانه خالی می‌کند، خودش را با پسماندهای شهوت جنسی آرام می‌کند

((من هم بر این باورم که ما بیشتر عاشق اشتیاقیم تا عاشق آنچه در ما اشتیاق پدید می‌آورد!))

((کسی به زنده و مرده بودن من اهمیت نمی‌دهد! هیچ‌کس)). این حرف می‌تواند نشانی از دل‌بستگی ناایمن نیچه در کودکی باشد که توسط والدینش مورد بی‌مهری قرارگرفته است.

بیماریم متعلق به حیطه جسم من است اما تمام من نیست. من یک چرایی در این زندگی دارم و لذا با هر چگونه‌ای خواهم ساخت.

نیچه می‌گوید: ((من هم بر این باورم که ما بیشتر عاشق اشتیاقیم تا عاشق آنچه در ما اشتیاق پدید می‌آورد!))

«وظیفه؟! آیا وظیفه می‌تواند بر عشق تو به خویشتن و تلاش برای رسیدن به آزادی کامل سبقت گیرد؟ تا به خویشتن دست نیافته‌ایم، وظیفه کلمه‌ای پوچ است. با این کلمه از دیگران برای بزرگ نشان دادن خود استفاده خواهیم کرد. وظیفه و ایمان فریبی بیش نیست؛ پوششی است برای پوشاندن آنچه در پس آن‌ها است!»

برای یافتن حقیقت فرد ابتدا باید خود را بشناسد و برای این مهم باید از دریچه‌ای فارغ از زمان و مکان به ارزیابی خود بپردازد

 این احساس نزدیک بودن مرگ دریچه‌ای جدید به روی من گشود و به من شجاعت داد: شجاعت خود بودن!

ناامیدی در حقیقت  بهایی است که فرد برای خودآگاهی‌اش می‌پردازد

ما بیشتر عاشق اشتیاقیم تا عاشق آنچه در ما اشتیاق پدید می‌آورد

وظیفه کلمه‌ای پوچ است. با این کلمه از دیگران برای بزرگ نشان دادن خود استفاده خواهیم کرد. وظیفه و ایمان فریبی بیش نیست؛ پوششی است برای پوشاندن آنچه در پس آن‌ها است!

نیچه می‌گوید: ((بعضی وقت‌ها معلمان باید سخت‌گیری کنند، پیام‌های دشوار را باید به مردم داد، چون زندگی سخت است و مرگ هم همچنین!))

((امید بزرگ‌ترین بدبختی است! حقیقت اشتباهی است که اما بدون آن نمی‌شود زندگی کرد. دشمن حقیقت نه دروغ که ایمان است! خوبی مرده این است که دیگر نمی‌میرد! هیچ پزشکی نمی‌تواند حق مردن را از انسان سلب کند! دروغ همواره دروغ‌های بیشتری را به دنبال دارد! فکر سایه‌ای از احساس است: ولی تیره‌تر، تهی‌تر و ساده‌تر! این روزها حقیقت دیگر مرگبار نیست، چون‌که پادزهرهای زیادی برایش آماده کردند!))

((اهداف در فرهنگ ما هستند، آن‌ها حتی در هوا شناورند. آن‌ها را می‌توانیم بو کنیم. هیچ‌کسی آگاهانه اهداف زندگی‌اش را تعیین می‌کند: آن‌ها تصادفاتی تاریخی هستند!))

لذت مورد مشاهده بودن آن‌قدر عمیق است که شاید درد ما در پیری همین کم‌توجهی است.