بریده‌هایی از کتاب عمارت هلندی

"بزرگ‌ترین دروغ اینه که میگم پول، پول میاره.

وقتی در شرایطی کاری از دست ما برنمی آید بهتر است آن را از ذهن‌مان بیرون کنیم.

تنها راه برای فهمیدن معنی پول اینه که فقیر بوده باشی.

وقتی در شرایطی کاری از دست ما برنمی آید بهتر است آن را از ذهن‌مان بیرون کنیم.

تنها راه یاد گرفتن اینه که خودت هر چیزی رو به دست بیاری.

مادرها مظهر امنیت بودند،

بعد چیزی که پدر به من گفته بود را به یاد آوردم، این که وقتی در شرایطی کاری از دست ما برنمی آید بهتر است آن را از ذهن‌مان بیرون کنیم. امتحانش کردم و فهمیدم خیلی آسان‌تر از آن چیزی بود که تصورش را می‌کردم. فقط به گذشتن این دنیا از پنجرهٔ شیشه قطار نگاه می‌کردم: اول شهرها، بعد خانه‌ها، درخت‌ها و گاوها، بعد درخت‌ها و خانه‌ها و همینطور دوباره پشت سر هم.

یعنی تا آخر عمر باید همینو بگم مگه نه؟ باید بگم الان وقتش نیست." هرچند که دکتر ایبل به من یاد داده بود اصلا اینطور نیست. گفت سال اول از همه سخت تره، بعد سال دوم و بعد هم سال سوم. گفت فقط باید یک سیستم جدید یادگیری را یاد بگیرم. و این که هرچی بیشتر پیش بروم، بیشتر سیال و انعطاف پذیر میشم.

می‌خواستم از خواهرم در برابر مادرم حفاظت کنم. در برابر هر کسی که می‌خواست او را با بی‌توجهی رها کند و بعد در بدترین موقعیت برگردد.

زمان‌هایی در زندگی هست که از جا می‌پرید وقتی که گذشته‌ای که به آن تعلق داشتید را پشت سر گذاشته و هنوز جای خود را در آینده‌ای که می‌خواهید داشته باشید پیدا نکرده اید، و برای یک لحظه در حالت تعلیق می‌مانید، انگار هیچ چیز نمی‌دانید و هیچ کس را نمی‌شناسید، حتی خودتان را.

میو گفت:"من گذشته رو همونطوری که بود می‌بینم." به درخت‌ها نگاه می‌کرد. "اما ما زمان حال رو از گذشته داریم. به همه چیز اونطور که می‌دونستیم نگاه می‌کنیم، برای همین از دید آدمایی که بودیم بهش نگاه نمی‌کنیم، از دید آدمایی که هستیم می‌بینیم، و این یعنی گذشته خیلی تغییر کرده."

جوسلین به من گفته بود آدم‌هایی که ناامید می‌شوند نمی‌توانند مفید باشند.

از وقتی مشخص شده بود که میو از تمام دختران دیگر و بیشتر پسرها قد بلندتر است، کمی قوز پیدا کرده بود.