بریده‌هایی از کتاب عبدالمهدی

اگر دین اسلام را لحظه لحظه نخوانی و ندانی، در گِل می‌مانی.

خدا از من و شما هم همین را می‌خواهد؛ طوری زندگی کنیم که خدا باری را بوسیلهٔ ما از روی دوشی بردارد، دلی را با کمک ما تسکین بدهد، لبی را با وجود ما خندان کند، تلألو بندگی خدا باشیم نه تجمل وجود شیطان!

به قول مولا امیرالمؤمنین: - از بدن‌هایتان بگیرید و به روح‌هایتان ببخشید، و در این گرفتن از جسم و روان و جان بخل نورزید. تا می‌توانید از اندامتان، از استعدادتان، از جسمتان بگیرید و به روحتان کمک کنید، و برای تعالی فکر و اندیشه‌تان استفاده کنید...

تاریخ را اگر نخوانی، در لجن توهم و ترس اخبار فضای مجازی می‌مانی!

دل وقتی که زیاد بی‌محبتی ببیند، می‌گیرد.

یا الله درگذر از خطاهایی که باعث شد دعاهایی که حتی تو دلت می‌خواست برای من مستجاب کنی، اجابت نشود! خدایا من خودم نگذاشتم دعایم مستجاب شود، نگذاشتم، نخواستم، ندیدم، نشنیدم... خدایا تو بر من تمام محبتت را کامل کردی و من بر خودم ظلم کردم!

الهه‌ای که می‌تواند دل تو را ببرد، زمین و زمانِ تو را شیرین اداره کند، الهه‌ای که بی‌نظیر است و تبسم و ترنم زندگیِ تو بوده از اول تا اکنون؛ خداست... خالقی که در دریای محبت خودش تو را خلق کرد، در آغوش محبت خودش تو را تا به این‌جا بزرگ کرد و تو را دائم هواداری می‌کند و نگاه از تو بر نمی‌دارد... لا اله... محکم بگو: الا الله!

تحصیل کی نورانیت ایجاد می‌کند؟ یک؛ تحصیل تکلیف ما باشد. دوم؛ همراه با تقوا و تزکیه باشد. (عبدالمهدی مغفوری)

«سنگر بسیج را حفظ کنید، این‌جا سفارت‌خانهٔ امام زمان (عج) است. همیشه پاک و مطهر نگهش دارید.»

علم، عبارت است از نورانیت درون. اگر توانستی در درون خودت و در روح و روان خودت و در قلب خودت نورانیت به وجود بیاوری این علم است.

رَبِّهم یُرزَقون... زنده‌اند نزد خدا، شاهدند بر اعمال ما، دستشان گشوده است برای یاری ما و روزی می‌خورند از نزد خدا!

- اگر واقعا هیچ راه دیگه‌ای نبود، مشورت هم به جایی نرسید، راهی رو انتخاب کن که مخالف هوای نفست باشه.

اگر دیدی علمت بر تواضعت نیفزود، احساس کردی قلبت نورانیت پیدا نکرد که راه زندگی را نشانت دهد و تو را به قرب خدا برساند، بلکه غرور گرفته است. توجهت به آن طرف کمتر شد و به این طرف بیشتر، این را بدان این علم نیست... جهل است! سریع به فریاد خود برس، عمر می‌گذرد. لحظات عمر ارزش فوق‌العاده دارد. بالاترین و والاترین و گرانبهاترین سرمایه انسان، عمر است.

اندیشه و نیت و زندگی کسانی که اطراف ما هستند، بر اندیشه و نیت و کار ما اثر دارد. هم‌نشین اثر دارد، پدر و مادر و دوست و استاد اثر دارد لقمه اثر دارد... و مؤمن حواسش هست که تنها خدا در وجود او اثر بگذارد تا بتواند زیر سایهٔ الهی این چند صباح را بگذراند و البته که خوب هم بگذراند. پس حاضر نیست هر لقمه‌ای را بخورد، هر حرفی را بشنود، هر تصویری را ببیند، هر کلامی را بگوید، با هر کسی رفت و آمد کند... هرکس که عطر الهی دارد و پر از آرامش است را انتخاب می‌کند. دایرهٔ اختیار و انتخاب است دنیا. و ما روزی‌خور انتخاب‌های با اختیارِ خودمان!

تحصیل کی نورانیت ایجاد می‌کند؟ یک؛ تحصیل تکلیف ما باشد. دوم؛ همراه با تقوا و تزکیه باشد. (عبدالمهدی مغفوری)

تحصیل کی نورانیت ایجاد می‌کند؟ یک؛ تحصیل تکلیف ما باشد. دوم؛ همراه با تقوا و تزکیه باشد. (عبدالمهدی مغفوری)

به قول مولا امیرالمؤمنین: - از بدن‌هایتان بگیرید و به روح‌هایتان ببخشید، و در این گرفتن از جسم و روان و جان بخل نورزید. تا می‌توانید از اندامتان، از استعدادتان، از جسمتان بگیرید و به روحتان کمک کنید، و برای تعالی فکر و اندیشه‌تان استفاده کنید...

پرسیدم: بعضی وقت‌ها سر دو راهی می‌مانم و نمی‌دانم چه‌کار کنم... حالا تو بگو چه‌کنم؟ گفت: - اگر واقعا هیچ راه دیگه‌ای نبود، مشورت هم به جایی نرسید، راهی رو انتخاب کن که مخالف هوای نفست باشه.

تلألو بندگی خدا باشیم نه تجمل وجود شیطان!

پرسیدم: بعضی وقت‌ها سر دو راهی می‌مانم و نمی‌دانم چه‌کار کنم... حالا تو بگو چه‌کنم؟ گفت: - اگر واقعا هیچ راه دیگه‌ای نبود، مشورت هم به جایی نرسید، راهی رو انتخاب کن که مخالف هوای نفست باشه. مات جوابش ماندم و تا چند روز فکر می‌کردم. بعدها که به همین راه‌حل عمل کردم، فرج شد در همهٔ دو راهی‌هایم!

عبدالمهدی فرقش با ما این بود که وقتی مطمئن می‌شد یک کار را خدا نمی‌پسندد دیگر برای لذت خودش توجیه نمی‌کرد، ترک می‌کرد. وقتی متوجه می‌شد یک کار مورد رضایت خداست؛ به خاطر ترس از سرزنش دیگران، آن عمل را ترک نمی‌کرد، بلکه چون خدا گفته بود انجام می‌داد! گاهی به دوستی از حجاب و آرایش می‌گوییم، از ترس تمسخر جامعه قبول نمی‌کند.

این را عبدالمهدی به من یاد داد؛ که تنهایی و کمبودهایت را نمی‌توانی با مردم جبران کنی... زیاد خودت را معطل افراد نکن، مدام خواهش محبت نکن... نخواه آدم‌هایی که مثل خود تو هستند تو را سیراب کنند؛ دیگران هم موجوداتی پر از نقص هستند، مثل خودت.

کلام اول و آخر عبدالمهدی برای من این بود؛ الهه‌ای که می‌تواند دل تو را ببرد، زمین و زمانِ تو را شیرین اداره کند، الهه‌ای که بی‌نظیر است و تبسم و ترنم زندگیِ تو بوده از اول تا اکنون؛ خداست...

خودخواهی یک وجهی از وجود آدم است که خوب هم هست. یعنی چون باید می‌بوده خدا هم داده است. اما یکی مثل من از آن استفادهٔ بد می‌کند. مثل انگور است که خیلی‌ها مست شرابش می‌شوند؛ خیلی‌ها هم مست خودخواهی‌هایشان می‌شوند. عبدالمهدی انگور خدا را به حلال می‌خورد و سراغ حرامش نمی‌رفت.

وقت اذان که می‌شد کفایت می‌کرد همراه عبدالمهدی باشی تا دلت با نوای خدا آشتی کند. فرقی هم نمی‌کرد پشت موتور بود، سر مغازه بود، مسجد بود، خانه و خیابان... همراه بلندگویی که دعوت‌نامهٔ خدا را پخش می‌کرد، او هم دعوت نامه را بلند بلند اعلام می‌کرد.

عبدالمهدی فرقش با ما این بود که وقتی مطمئن می‌شد یک کار را خدا نمی‌پسندد دیگر برای لذت خودش توجیه نمی‌کرد، ترک می‌کرد. وقتی متوجه می‌شد یک کار مورد رضایت خداست؛ به خاطر ترس از سرزنش دیگران، آن عمل را ترک نمی‌کرد، بلکه چون خدا گفته بود انجام می‌داد!

اصلا مؤمن می‌داند دشمن دارد و می‌داند که دشمنان خدا نوازشش نمی‌کنند که هیچ، بدترین خباثت را نشان می‌دهند. مؤمن هم خودخواه است، خودش را حیف غیر خدا نمی‌کند، خرج خدا می‌کند.

اگر دیدی علمت بر تواضعت نیفزود، احساس کردی قلبت نورانیت پیدا نکرد که راه زندگی را نشانت دهد و تو را به قرب خدا برساند، بلکه غرور گرفته است. توجهت به آن طرف کمتر شد و به این طرف بیشتر، این را بدان این علم نیست... جهل است!

غذا می‌خورم که جون داشته باشم، برای لذتش نیست که. با این حس بخور، نه سوختگی می‌فهمی نه شوری!

آرزوی دیدن یار غائب را تنها دل‌های خالی از محبت دنیا می‌فهمند و الا که اسیر زرق و برق دنیا همه‌اش بی‌چاره‌وار دنبال خواهش‌هایش می‌دود و یا نمی‌رسد و یا اگر هم برسد باز هم تشنهٔ خواهش دیگری است... غصهٔ دنیا رهایش نمی‌کند!