بریده‌هایی از کتاب چهل هفته انتظار

"کسی که رشد پدیده‌ها را از بنیاد آن‌ها مورد مطالعه قرار می‌دهد بهترین بینش را در مورد آنان خواهد داشت".

نازنین! واقعیت تو اکنون جنینی است که بعدها به نوزادی، کودکی، نوجوانی، جوانی و… تبدیل خواهد شد و رسالت تو این است که واقعیت موجودت را به حقیقت مطلوبت پیوند بزنی و از آنچه هستی به سوی آنچه باید باشی، آنچه که سزاوار یک انسان متعالی است، پرواز کنی.

مادرت، مادری که بسیار دوستت می‌دارد، امشب به خدا نگفت خدایا! به من فرزند عطا کن و او را صالح و سالم قرار ده. مادرت امشب به خدا گفت: "خدایا! اگر بچه‌ای می‌دهی که همه‌اش را بعداً برای خودت برداری، اگر فرزندی می‌دهی که به بهترین شکل تحویلش بگیری، بده! خدایا من بچه را بی‌تو نمی‌خواهم".

نازنین! واقعیت تو اکنون جنینی است که بعدها به نوزادی، کودکی، نوجوانی، جوانی و… تبدیل خواهد شد و رسالت تو این است که واقعیت موجودت را به حقیقت مطلوبت پیوند بزنی و از آنچه هستی به سوی آنچه باید باشی، آنچه که سزاوار یک انسان متعالی است، پرواز کنی.

نازنینم! بدبینها و خوش‌بینها همیشه مغبونند و بازنده. تو از آن‌ها باش که در چهار فصل زندگی، نه دلبستهٔ بهار می‌شوند و نه ناامید از خزان. آن‌ها که تکیه‌گاهی ورای این دنیای هزاررنگ دارند. تکیه‌گاهی که در سایه‌اش به "امن" رسیده و "ایمان" آورده‌اند و این ایمان، برایشان نه خوفی از آینده خواهد گذاشت و نه حُزنی از گذشته...

من کودکم را، کودکی که نمی‌دانستم دختر است یا پسر، کودکی که نمی‌دانستم سالم است یا معلول، کودکی که نمی‌دانستم خوش‌چهره است یا نه، کودکی که نمی‌دانستم باهوش است یا کم هوش، کودکی که هرگز ندیده بودمش را بسیار دوست داشتم.

انسان کامل هرگز در حصار "تن" و در زندان "من" باقی نمی‌ماند. مرزهای فیزیکی جسم، افق اندیشه‌اش را محدود نمی‌کند و تابش محبّت را در قفس من به اسارت نمی‌کشد.

خدا کند شور رفتن هیچ‌گاه در وجودمان به کسالت ماندن تبدیل نشود.