بریده‌هایی از کتاب خوشید نفرین شده (جلد دوم؛ غروب خورشید)

ما جمع مردگان پیش از مرگیم. رنج‌کشیدگان پیش از واقعه! ناله‌کنندگانِ پیش از درد. تاول‌ها، بر پای هرکدام‌مان مُهر هزاران راه رفته را نقش زده‌اند. دست‌های‌مان به رنگ خون آغشته شده و از سرخی‌اش، دیگر نمی‌توانیم خطوط درهم سرنوشت را از کف دستان‌مان بخوانیم... قلب‌های‌مان گواه سال‌ها تحمل این صورتک زندگی، بر روی چهرهٔ زنده بودن‌مان است!

چرا که چشمان ما از پیش همه چیز را به یک‌دیگر گفته بود.

عشق بارزترین حقیقت است که اگر راستین باشد، در نگاه نخست خود را نشان خواهد داد.