بریده‌هایی از کتاب سلام، دوستت دارم

«هر اتفاقی که برای تو افتاده، دیگر افتاده و رفته. مسئله این است که حالا چطور می‌خواهی با آن روبه‌رو شوی؟»

من متوجه صدای ذهن قضاوت‌گر خودم شدم و یاد گرفتم به‌جای باور حرف‌های آن، صرفاً مشاهده‌اش کنم. دیگر نکوشیدم تجاربم را کنترل کنم، بلکه با کنجکاوی، علاقه و مهربانی با آنها روبه‌رو شدم. کم‌کم احساس راحتی بیشتری کردم و به‌جای تلاش برای «درست انجام دادن کار»، خودم را در تمرین مراقبه‌ام رها کردم. من دریافتم که تمرین ذهن-آگاهی هم دقیقاً همین است؛ یعنی تمرین است، نه تقلا برای رسیدن به کمال.

پرورش نگرش حاکی از مهربانی و شفقت، «معجون مخفی» ذهن-آگاهی است. برای روشنگری بیشتر، بهتر است بگویم این نگرش مهربانی به معنی شل و ول بودن یا سرپوش گذاشتن روی مسائل دشوار نیست. برعکس، این راهی است برای به عهده گرفتن مسئولیت کامل و حقیقی عواطف‌مان، افکارمان و اعمال‌مان. ما یاد می‌گیریم که به‌جای سرزنش و یا احساس گناه، درک کنیم و شفا ببخشیم.

هنگام حضور در برابر رنج انسانی دیگر، شفقت به‌صورت عاطفهٔ مثبت در مغزمان ثبت می‌شود، درحالی‌که همدلی به‌صورت درد ثبت می‌شود.

ذهن-آگاهی باعث اتصال عمیق‌تر ما به ارزش‌ها و احساسات‌مان می‌شود.

«هر اتفاقی که برای تو افتاده، دیگر افتاده و رفته. مسئله این است که حالا چطور می‌خواهی با آن روبه‌رو شوی؟».

مهم‌ترین کشف علوم مربوط به مغز در قرن بیستم -یعنی علم انعطاف‌پذیری عصبی یا ترمیم مغز- حاکی از آن است که مغز ما در سراسر عمرمان مدام تغییر می‌کند. شما هر چند سال که داشته باشید، همیشه می‌توانید گذرگاه‌های عصبی سالم و جدید در مغزتان بیافرینید و گذرگاه‌های قدیمی و ناسالم را کنار بگذارید.

من اغلب اوقات احتیاج دارم تمرین صبر کنم. هر بار که پیش از واکنش نشان دادن به کسی یا چیزی مکث می‌کنم و نفس عمیق می‌کشم، هم گذرگاه عصبی صبر را رشد و پرورش می‌دهم و هم گذرگاه‌های بی‌صبری واکنش غیرارادی را هرس می‌کنم. به‌راستی این یعنی بازی برنده – برنده!