بریده‌هایی از کتاب امام موسی کاظم (ع)

حضرت امام جعفر صادق (ع) نیز خرسند و شادمان، بر بالین همسرش حضور یافت و با مهربانی دیده به پسرک تازه‌به‌دنیاآمدهٔ خود دوخت و همزمان با بوسه‌باران‌کردن وی، خدای والا و یکتا را سپاس گفت. پس آنگاه، نگاه دیگری به چهرهٔ حمیده و سیمای نوزادش افکند و فرمود: - نامش را «موسی» می‌گذاریم. او نخستین کسی است که در خاندان پیامبر اسلام (ص) همنام پیامبر بزرگ خدا، حضرت موسی (ع) می‌شود.

این ماجرا از زبان حضرت امام موسی کاظم (ع) شنیده شده است که فرمودند: - مردی به حضور جدّم رسول خدا که درود ما و همگان بر ایشان باد، رسید و پرسید: - حق پدر، بر فرزندش چیست؟ پیامبر (ص) در پاسخش چنین فرمودند: - نخست آن‌که او را به نام نخواند. [در لحن سخن او، میان پدرش و دیگران تفاوت وجود داشته باشد.] دیگر آن‌که پیش‌تر از وی راه نرود. همچنین به احترام پدر، پیش از او ننشیند و سرانجام، دست به کرداری [و بیان و گفتاری] نزند که موجب لعن و نفرین مردم به پدرش شود.

پیامبر خدا (ص) فرموده‌اند: «به باقی‌مانده‌های زمین و مالی که به آن صدمه وارد شده است، بچسبید. [آبادش کنید و از آن بهره ببرید.]

«حیا از ایمان است و ایمان در بهشت جای دارد.»

امام‌کاظم (ع) هدفمندانه و خداپسندانه می‌زیست.

«خداوندگارا! آسایش به‌هنگام مرگ و گذشت و بخشایش به‌هنگام حساب‌رسی را از تو طلب می‌کنم.»

هوشیاری و عقل و تجربه که به سیاهی و سفیدی آدم بستگی ندارد. شاید خداوند خیر را بر زبان آنها جاری کند.

کلید بهشت، زبان بندهٔ مؤمنی است که خدا را به یگانگی بخواند و بگوید پروردگاری جز خدای یگانه نیست (لا اله الا الله).

امام کسی است که نه‌تنها زبان انسانها، بلکه زبان همهٔ پرنده‌ها و همهٔ جانداران را به‌خوبی بداند!

آفریده‌های خداوند را به سه گروه می‌توان تقسیم کرد: نخستین گروه، مؤمنانی هستند که ایمانی استوار و خلل‌ناپذیر دارند؛ گروه دوم، کافرانی هستند که همچنان بر کفر خویش اصرار می‌ورزند؛ سومین گروه، اما هرچند که در ظاهر، خود را در صف مؤمنان جا می‌زنند، چون نور ایمان بر دلهای آنان نتابیده است، [و در جانشان نفوذ نکرده،] از ایمانی عاریتی برخوردارند! [و چون باور قلبی ندارند، سرانجام به انحراف کشیده می‌شوند!]