بریده‌هایی از کتاب سالتو

بازنده کَسیه که دیگه بلند نشه.

چرا باید دعوا کرد، وقتی می‌شه با فکر کردن مشکل رو به‌وقتش و به روش درستش حل کرد؟!

اگه دنبال چیزی نباشی پیداش هم نمی‌کنی

اگه نتونیم آدم‌ها رو کنترل کنیم اوج‌نگرفته پَروبال‌مون رو شکونده‌ن.

بعضی از قصه‌ها آن‌قدر واقعی‌اند که نباید تعریف شوند، چون کسی باور نمی‌کند.

به مادرم دربارهٔ اسباب‌کشی بگویم. یادم رفته بود به مادرم بگویم که دیگر تمام شد. که من، پسرش، می‌خواهم از آن‌جا بیرون بکشمش. تا همان‌طور که دوست دارد یک روز از خواب بیدار شود و ببیند اتفاقات آن‌جور که او خواسته پیش رفته. نادر برام خانه‌ای در بلوار کشاورز گرفته بود. رؤیا گفته بود جز لوازم شخصی هیچ‌چیز برنداریم، خانه اسباب‌اثاثیه داشت. و من نقشه ریخته بودم؛ چه ببرم و چه‌طور بروم که هر چه در جزیره ساخته بودم خراب نشود. اما درست لحظهٔ آخر جزیره مثل یک شعبده‌بازِ قهار چشمه‌ای از توانایی‌هاش را رو کرده بود تا حتا از یادم برود برای چه آمده بودم. برگشته بودم ترکش کنم، اما اجازه نمی‌داد و این می‌ترساندم. ترس این‌که جزیره هیچ‌وقت رهام نمی‌کرد و سرنوشتم درست مثل غلام یا سعیدپین‌پین برنامه‌ریزی شده بود. ترسِ گندیدن میان مثلثیِ ریل و این‌که باید مُدام با صدای قطار بیدار شوم و از زنم بچه بخواهم.

به اتفاقی که افتاده بود حس عجیبی داشتم. چیزی که هنوز هم نتوانسته‌ام درکش کنم. انگارنه‌انگار خودم هم لحظه‌ای قبل بخشی از همین غایله بوده‌ام، ماجرا شروع کرد به تغییر شکل دادن. همه غریبه شده بودند. کسی را به‌جا نمی‌آوردم. آن آدم‌ها و فضا قرابت‌شان را از دست داده بودند و من هاج‌وواج نگاه‌شان می‌کردم.

بدون تبصره و قانون هم یادشان می‌رفت قدرتی هست.

آدم پیروزْ اول میز مذاکره یا میدان نبرد را ترک می‌کند. بازنده زمان بیشتری نیاز دارد برای بلند شدن.

دیدنی است قیافهٔ کسی که دوست دارد بزند، زورش هم می‌رسد، اما نمی‌تواند. این اوجِ خفتِ یک مرد است و البته بی‌شعوری‌اش را هم می‌رساند، که روی تُشکی حاضر شود که از قبل بازنده‌اش است.

هر چه زمان طولانی‌تر شود برنده لذت بیشتری می‌برد و بازنده رنج بیشتری می‌کشد، این‌طوری تصاویر این زمان ماندگارتر می‌شود.

هیچ‌کس اندازهٔ آدم‌های فقیر تغییر حالت صورتِ کسی را که پول دارد درک نمی‌کند.

بهترین شکارچی‌ها صبورترینِ موجودات‌اند.

مردم همین‌اند؛ همیشه بیشتر از عقل‌شان برای دل‌شان خرج می‌کنند.

مردم برای مظلوم‌ها بیشتر پول خرج می‌کنند تا قلدرها.

بعضی حرف‌ها رو باید مثل شکلات تلخ مزه‌مزه کنی.

خیلی سخت است آدم به‌یکباره زمین بخورد. کسی هم بزندش زمین که هیچ کجای حساب‌کتابش نبوده است.

نمی‌دانستم به‌عمرم این صحنه را دوباره خواهم دید یا نه، پس ترجیح دادم حتا اگر قرار است بعدش بمیرم این لحظه را خوب مزه‌مزه کرده باشم.

کنترل کاملِ رفتارهام را غریزه دست گرفته بود و من از این خودِ جدیدم راضی بودم.

ضامن را کشیدم. هدفی خیالی گرفتم و بَنگ! نقش زمین شد؛ همانی که باور نداشت قدرت دست من است.