بریده‌هایی از کتاب سالتو

کاری رو که ازش لذت می‌بری انجام بده، حتا اگه می‌دونی تهش شکسته. انجامش بده. برنده شدن تو نترسیدنه بچه، نه تو اول شدن.

«رقصیدن یه‌سری حرکت پیچیدهٔ دست‌وپا نیست. این‌طوری کسی نمی‌رقصه، ادا درمی‌آره. کسی خوب می‌رقصه که بتونه ریتم آهنگ رو درونی کنه و بتونه حرکت‌هاش رو، چه ساده، چه پیچیده، با این ریتم هماهنگ کنه. خرید هم همینه، باید با ریتم درونت هماهنگ بشی. باید بفهمی درونت چه رنگیه و لباسی بپوشی که به اون بیاد.»

هر روز بیشتر از روز قبل می‌فهمیدم که کُشتی آن‌طور است که نادر می‌گفت؛ «عین پیچ‌های سخت زندگیه، هر دفعه که رو تُشکی باید فکر کنی پنج دقیقهٔ آخر عمرته، هربار که خسته می‌شی باید وایسی و به راهی که اومدی نگاه کنی و ادامه بدی.»

مردم همین‌اند؛ همیشه بیشتر از عقل‌شان برای دل‌شان خرج می‌کنند.

«بهت فشار می‌آد چون غرورت داره می‌شکنه. یادت باشه تو کُشتی بعدِ سالتو خوردن بدترین چیز غرور داشتنه؛ نمی‌ذاره خوب فکر کنی.» چشم‌هاش را جمع کرد و نگاهش را دوخت توی نگاهم، انگار بخواهد کوچک‌ترین واکنش مردمک چشمم را هم از دست ندهد. «ببین بچه، نفرت تو خونِ کُشتیه؛ نفرت از باختن و اون بالا نبودن. برای همین هم تنها ورزشیه که زمین بخوری امتیاز می‌دی. تو هم این نفرت رو داری، نذار با غرورت قاتی شه. نذار نفرتِ از زمین خوردن پشت تحقیرِ از زمین خوردن مخفی بشه. این‌طوری کُشتی بدبختت می‌کنه، زمینت می‌زنه.»

این‌ها حریف نیستن؛ حریف باشه جلوش کم می‌آری

یاد گرفته بودم که عقب‌نشینی همیشه به معنای شکست نیست.

روزنامه‌ها دروغ بزرگی هستند که فقط پول هدر می‌دهند، چون همهٔ چیزهایی که می‌گویند دیروز و روزهای قبل اتفاق افتاده است.

نوشتنِ تاریخِ شخصی کار راحتی نیست، اما اگر درست انجام شود مبدأ و شکل وقوع اتفاقات همانی می‌شود که شما روایتش می‌کنید. تضمینی نیست مردم چیزی را که حقیقت است باور کنند، اما بی‌بروبرگرد چیزی را که خوب روایت شده باشد باور می‌کنند.

بعضی از قصه‌ها آن‌قدر واقعی‌اند که نباید تعریف شوند، چون کسی باور نمی‌کند.