بریده‌هایی از کتاب سالتو

دریا عجیب بی‌قرار بود.

تماشاگران همیشه برنده و بازنده می‌خواهند. آن‌ها از خیر دیدن ذلت یک نفر نمی‌گذرند

چشم‌هاش را جمع کرد، دستش را گذاشت روی شانه‌ام و شمرده‌شمرده گفت «می‌دونی یه زن توی دنیا چی رو بیشتر از همه دوست داره؟» «مامانش؟» چشم‌هاش برق می‌زد. «بچه‌ش رو. یه زن حتا وقتی هنوز ازدواج هم نکرده بچه‌ش رو بیشتر از کُل دنیا دوست داره. تو خیالش باهاش بازی می‌کنه، حرف می‌زنه و لباس تنش می‌کنه. حالا می‌دونی یه زن چرا به یه مردی می‌گه آره و قبول می‌کنه که زنش بشه؟» «چون دوستش داره؟» «نه. چون به این نتیجه رسیده که دوست داره اون مرد بابای بچه‌ش باشه.

خندیدنش صدایی مخصوصی داشت. مثل ریختن آب بر سنگ. مثل آب‌باریکه‌ای که از دلِ خاک رد شود و همه‌چیز را بشوید و ببرد.

بدون پول اما رمان خوندن و زندگی کردن به هیچ دردی نمی‌خوره.

مردم همین‌اند؛ همیشه بیشتر از عقل‌شان برای دل‌شان خرج می‌کنند.

خدا اون استعدادی رو که می‌خوای بهت نمی‌ده. می‌گفت اون چیزی رو بهت می‌ده که طبیعت نیاز داره تا چرخه‌اش از کار نیفته.

این رسم زندگیه که توی تصمیم‌گیری‌های بزرگش تو رو پشیزی هم حساب نمی‌کنه، این‌که اسمت چی باشه، کجا به دنیا بیای، چه استعدادی داشته باشی و مرد باشی یا زن. به‌هیچ‌وجه ازت نظر نمی‌خواد. کار خودش رو می‌کنه و این تهِ نامردیه.»

برای خیلی‌ها تاریخ ماورایی و پیچیده است. فکر می‌کنند تاریخ یعنی سال‌های دور. سال‌های خیلی دور. اتفاق‌های کهنه‌شده. ساختمان‌های فروریخته. مردان دامن‌پوش یا زنان حاکم. آن‌ها نمی‌دانند تاریخ همین پلک زدن‌های مدام ماست. تاریخ همین دیروز است و همین چند لحظه قبل است و هزار سال قبل هم هست.

نمایش سوزناکی بود و همه گریه می‌کردند. آن‌جا بود که فهمیدم آدم‌ها به خاطر مُرده‌ها نیست که گریه می‌کنند، به خاطر زنده‌هاست. به خاطر آن‌هایی که مانده‌اند.