بریده‌هایی از کتاب وقتی خدا درمانگر تو باشد

ساده شدن زندگی و راحت‌طلبی این ذهنیت را ایجاد کرده است که راحتی منجر به خوشبختی می‌شود (حتی ذهنیت مخرب‌تر این است که راحتی همان خوشبختی است). نتیجه این که انسان‌های راحت‌طلب تمایلی ندارند برای دستیابی به اهداف و آرزوهای خود کار و تلاش کنند.

سختی و مصیبت‌های زندگی برای این است که ما را هشیار و به مسیر درست هدایت کند. به همین دلیل، سختی‌های زندگی هیچ‌گاه تمام شدنی نیست، زیرا حتی اگر در مسیر درست حرکت کنیم، همواره این تلنگرها باعث می‌شوند که از مسیر منحرف نشویم

به قول شکسپیر در نمایش‌نامهٔ هملت: «بالاتر از همه، با خودت روراست باش.»

تکنیک‌هایی چون نفس عمیق کشیدن، بر زبان آوردن جملات تأکیدی مثبت، یا تجسم، شاید در هنگام رویارویی با مسائل جزئی مؤثر واقع شوند، اما در مقابله با چالش‌های حقیقتاً بزرگ زندگی ناکارآمد هستند. گرچه جملات تأکیدی در بازسازی خودانگارهٔ ما ممکن است ابزاری قدرتمند محسوب شوند، بنا بر یک روش درمانی مؤثر و کوتاه مدت به نام روانشناسی شناختی نوین (Neo-Cognitive Psychology) بر زبان آوردن جملات تأکیدی مثبت هنگامی که از روحیه‌ای منفی برخورداریم می‌تواند نتیجهٔ عکس به بار آورد، زیرا در این حالت فکر خود را با انرژی منفی تقویت می‌کنیم. پس، بهتر است هنگامی از جملات تأکیدی مثبت استفاده کنیم که در وضعیتی عادی یا مثبت به سر می‌بریم.

اگر برای اثبات ارزش شخصی به دیگران وابسته باشیم، کوچک‌ترین نگاه و گفتار آنان را زیر ذره‌بین قرار می‌دهیم و از این‌رو پرتنش و آسیب‌پذیر می‌شویم. در این حالت، هر قدر هم که دیگران به ما احترام بگذارند و ستایش‌مان کنند، باز احساس کمبود می‌کنیم

کسی که از درون احساس تهی بودن کند به دنبال این است که خلاء خود را با عوامل بیرونی پر کند و از این رو همواره حرص می‌زند

بنابراین، منطق حکم می‌کند که اگر بر خودمان تسلط داشته باشیم و مسئولانه عمل کنیم، هیچ‌گاه نباید از کسی یا چیزی عمیقاً آزرده شویم. ما قربانی هیچ چیز جز رفتار خودمان نیستیم، زیرا چیزی بر ما اثر نمی‌گذارد؛ این ما هستیم که بر همه چیز اثر می‌گذاریم.

لحظه‌لحظهٔ زندگی از این پتانسیل برخوردار است که چشم بصیرتمان را باز کند؛ خواه با مشاهدهٔ برگی که از درخت می‌افتد، یا تماشای شگفتی‌های بدن انسان، می‌توان به معرفت دست یافت. متأسفانه ما اغلب از حقیقتی که مقابل دیدگانمان است غافلیم و تنها با تلنگرهای شدید و حوادث تکان‌دهنده است که به خود می‌آییم و بر حقیقت چشم می‌گشاییم؛ و هرچه خودبین‌تر و تنگ‌نظرتر باشیم، این تلنگرها باید شدیدتر باشند تا چشم‌مان باز شود.

اما راه گریزی نیست! اگر در زندگی از تلاش اجتناب کنیم، پیشرفتی نخواهیم کرد و از این‌رو جای این که از رنج و عذاب برحذر باشیم، بیشتر دچار آن می‌شویم.

همهٔ مذاهب بزرگ مؤید این اصل هستند که: «تا وقتی در جایگاه کسی قرار نگرفته‌اید دربارهٔ او قضاوت نکنید.»

ما هیچ‌گاه نمی‌توانیم خود را در جایگاه کسی دیگر قرار دهیم، چراکه از توان و ماهیّت تلاش‌های او خبر نداریم؛ بنابراین، هیچ‌گاه نباید چنین تصور کنیم که کسی برای انتخابی مسئولانه به اندازهٔ کافی تلاش نمی‌کند.

سالم‌ترین ذهنیت آن است که گرچه بدانیم نتیجهٔ کار با ما نیست، تمام تلاش خود را بکنیم. {چنان که حکیم طوس می‌فرماید: بکوشیم و فرجام کار آن بود/ که فرمان و رای جهان‌بان بود}.

وقتی منیّتی در میان نباشد، ارتباط شکل می‌گیرد.

عزت‌نفس امری مطلق نیست که مثلاً یک نفر به طور کامل از آن بهره‌مند باشد و دیگری کاملاً از آن بی‌بهره.

متأسفانه ما اغلب از حقیقتی که مقابل دیدگانمان است غافلیم و تنها با تلنگرهای شدید و حوادث تکان‌دهنده است که به خود می‌آییم و بر حقیقت چشم می‌گشاییم