بریده‌هایی از کتاب طلبه‌ی موفق

طلّاب روزانه تلاوت قرآن را در برنامه خود قرار دهند و تدبّر در قرآن داشته باشند که برکات بسیار دارد.

بنابراین می‌توان گفت حوزهٔ علمیه یعنی آغاز تربیت اسلام‌شناسان و مبلغان دینی از همان عصر پیامبر (ص) گذاشته شد. شاید این آیهٔ شریفه (فَلَوْلَا نَفَرَ مِنْ کلَّ فِرْقَةٍ مِنْهُمْ طَائِفَةٌ لِیتَفَقَّهُوا فِی الدَّینِ وَلِینْذِرُوا قَوْمَهُمْ إِذَا رَجَعُوا إِلَیهِمْ لَعَلَّهُمْ یحْذَرُونَ؛)(به همین موضوع اشاره داشته باشد.

امامان معصوم (ع) شاگردان خود را به نوشتن علوم و فراگیری علم و بهره‌برداری از وجود امام تشویق می‌فرمودند؛ همان‌گونه که آمده است: «اُکتُبُوا فَإِنَّکمْ لاَ تَحْفَظُونَ حَتَّی تَکتُبُوا»: احادیث را بنویسید؛ زیرا تا ننویسید، حفظ نمی‌کنید.

اگر جوانی از جوانان شیعه را بیابم که در مقام فراگیری دانش دین نباشد، (برای تنبیه او) بیست تازیانه بر او خواهم زد.

به دلیل سیاست اندیشیده‌شده از سوی امامان معصوم (ع) برای پرشدن خلأ غیبت، این دوره عصر درخشش فقهای بزرگ شیعه بود؛ مانند کلینی صاحب کتاب کافی، صدوقین و شیخ مفید که در عصر غیبت صغری می‌زیستند و سیدین رضی و مرتضی، شیخ طوسی و... که پایه‌های حوزه‌های علمیه و حفظ مکتب اهل بیت (ع) و احیای اسلام از تحریف و بدعت‌ها را محکم نمودند که همه از افتخارات اسلام و مکتب تشیع محسوب می‌شوند.

علمای شیعهٔ ما، نگهبانان مرزی هستند که در آن‌سویش ابلیس و دیوهایش قرار دارند و (این علماء) جلوی یورش آنها به شیعیان ناتوان ما و تسلّط‌یافتن ابلیس و پیروان او بر ایشان را می‌گیرند.

همچنین امام علی (ع) فرمودند: «تَفَقَّهْ فِی الدَّینِ؛ فإنَّ الفُقَهاءَ وَرَثَةُ الأنبیاءِ»: در دین، فقیه (دانا) شو؛ زیرا فقیهان، وارثان پیامبرانند.

نزدیک‌ترین مردم به مقام نبوّت، اهل جهاد و دانش‌اند.