بریده‌هایی از کتاب عادات ثروتمندان

ثروتمندان هرگز به جمع‌کردن پول فکر نمی‌کنند. آنها همیشه در این فکر هستند که چطور پول بدست بیاورند

تنها افراد فقیر هستند که فکر می‌کنند دیگران به آنها بدهکار هستند

قرض نمودن پول جهت خرید وسایل مالی (ماشین یا گوشی لوکسِ وام‌دار) بسیار مضحک است. شما بایستی تنها جهتِ کسبِ پولِ بیشتر، پول قرض کنید.

ثروتمندان هرگز زمان خود را نمی‌فروشند. ثروتمندان زمان را از دیگران می‌خرند تا آن‌را تبدیل به نتیجه بکنند و به بالاترین قیمت بفروشند

هرگز وسایلی که تمکن حفظ مالی آن‌را ندارید نخرید. تصور کنید که یک ماشین‌گران قیمت دارید، ولی پول سرویس یا بنزین آن را ندارید. شما باید از پسِ هزینه‌هایِ جانبی وسایل گران و لوکس خود، بربیایید.

یک بچه به غذای خوب، لباس، آموزش و چیزهای دیگر نیاز دارد. تمام این موارد گران هستند و گاهی بسیار گران می‌باشند. اگر خودتان از پس هزینه‌های زندگی برنمی‌آیید و منبع درآمدی ندارید، به زودی با مشکلات مالی فراوانی مواجه خواهید شد و نمی‌توانید به زودی ثروتمند شوید. شما بدون یک منبع درآمد ثابت باید پول زیادی را خرج کنید. در چنین شرایطی جمع کردن پول تقریبا غیرممکن است.

هرچه تعداد دفعات انداختن تاس بیشتر باشد شانس شش آوردن بیشتر است. ولی اگر تاس را نیاندازید چطور ممکن است که شش بیاورید؟ نه! غیرممکن است.

مثلا، من اولین وعدهٔ غذایی خودم را در حدود ساعت ۱۰ یا ۱۱ صبح و آخرین وعده را در ساعت ۶ عصر می‌خورم. فقط یکبار امتحان کنید.

فروختن زمان فرد دیگر، از فروختن زمان خودتان آسانتر است. به همین دلیل است که ثروتمندان ترجیح می‌دهند از دیگران برای تکمیل کارهای مختلفشان استفاده کنند و به اهداف‌شان برسند

ثروتمندان هرگز به جمع‌کردن پول فکر نمی‌کنند. آنها همیشه در این فکر هستند که چطور پول بدست بیاورند.

ثروتمندان و افراد موفق، وقت خود را به تماشای داستان یک فرد در تلویزیون هدر نمی‌دهند. بجای آن، داستان خود را خلق می‌کنند و مردم به تماشای آنها می‌پردازند.

. در حقیقت، تمام گویندگان ملی ابزار تبلیغاتی دولت هستند، زیرا مسئولان آن کانال تلویزیونی باید از یک "دستور کار" خاص پیروی کنند. بعبارتی دیگر، شما تنها اخبار و تفاسیری را تماشا می‌کنید که به نفع دولت و مقامات هستند.

درصورتیکه می‌خواهید فرد ثروتمند و موفقی شوید بایستی برنامه داشته باشید و آنرا به هر قیمتی اجرا کنید. در غیر این‌صورت، شانس موفقیت شما صفر خواهد بود.

نظم قدرتمندتر از بی‌نظمی است.

سعی کنید تا حداقل ۱۰% درآمد ماهیانهٔ خود را پس‌انداز کنید، هیچگاه این مبلغ را خرج نکنید. بایستی برای این مبلغ جای خاصی پیدا کنید (قسمتی از کیف جیبی‌تان، یک صندوق پول، جورابی زیر بالشت و غیره) و بعدا زمانیکه مبلغ قابل توجهی شد؛ دوباره آن را سرمایه‌گذاری کنید.

کنید. اگر نتوانید زندگی خود را بسازید، همیشه افرادی خواهند بود که از شما برای ساختن زندگی‌شان استفاده خواهند نمود.

بخاطر داشته باشید که ثروتمندان کمتر می‌خوابند تا بیشتر کار کنند. آنها از وقت و سلامتی خود جهت کسب پول و مقام خاص استفاده می‌کنند. منظورم این نیست که خوابیدن را متوقف کنید و شبانه‌روز کار نمایید. شما باید از زمان و سلامت خود به بهترین شکل استفاده کنید. هرچه بیشتر استراحت کنید، زمان کمتری برای داشتن چیزی ارزشمند خواهید داشت.

ثروتمندان ترجیح می‌دهند بجای فروش زمان، نتایج خود را به فروش بگذارند. در واقع، از آنجاییکه زمان قابل بازگشت نیست، باارزش‌ترین منبع می‌باشد. هنگامیکه شما زمان خود را خرج می‌کنید، برای برگشت یا خرید دوبارهٔ آن نمی‌توانید هیچ کاری انجام دهید. فروختن زمان فرد دیگر، از فروختن زمان خودتان آسانتر است. به همین دلیل است که ثروتمندان ترجیح می‌دهند از دیگران برای تکمیل کارهای مختلفشان استفاده کنند و به اهداف‌شان برسند.

ثروتمندان هرگز به جمع‌کردن پول فکر نمی‌کنند. آنها همیشه در این فکر هستند که چطور پول بدست بیاورند.

در حقیقت، برای رفتن به جایی، دو راه اصلی وجود دارد: یکی مسیر کوتاه است که کیفیت جاده آن خوب نیست، درحالیکه مسیر دوم طولانی‌تر است ولی یک بزرگراه جدید می‌باشد. برای پس‌انداز پول، من راه کوتاه‌تر را انتخاب کرده بودم، زیرا می‌خواستم بنزین کمی مصرف کنم. عمو سَم که در آن زمان در دفتر یکی از ثروتمندترین سیاستمداران به کار تحلیل می‌پرداخت به من گفت: " من در زندگی‌ام مثل تو کوتاه‌ترین راه را انتخاب کرده‌ام و به همین خاطر است که هیچوقت به اندازهٔ رئیسم ثروتمند نشدم."

لیستی از کانالهای آموزشی در یوتیوپ برای خود بسازید تا هر زمان که وقت آزاد داشتید آنها را تماشا کنید.

مردم اغلب توانایی‌های کوتاه‌مدت خود را بیش از اندازه در نظر می‌گیرند و مهارت‌های خود را در طولانی مدت کمتر از اندازه تخمین می‌زنند.

تصور کنید که فردی بسیار دیر به قرار رسمی‌تان برسد. عصبانی می‌شوید؟ آیا مطمئن هستید که آن فرد مقصر است؟ مقصر نیست؟ اگر آن فرد شما باشید چه؟ ممکن است در ترافیک گیر بیافتید، ممکن است تاکسی پیدا نکنید، یا ساعت شما زنگ نزند.

هر دفعه که تلاش کنید مسئولیت کار خود را به گردن دیگری بیاندازید (ترافیک، ترامپ، همسایه‌ها، آب و هوا، والدین و غیره)، تبدیل به قربانی بالفعل محیط می‌شوید (جهان ظالم است و من نمی‌توانم برای آن کاری انجام دهم). درصورتیکه مسئولیت کار خود را به عهده بگیرید (برایان دیر کرد زیرا من فراموش کردم تا او را همان ساعتی که گفته بود بیدار بکنم)، شما صاحب واقعیت خواهید شد! و وضعیت واقعی مهم نیست. شما بایستی درک و فهم واقعیت را تغییر دهید و کنترل آنرا در دست بگیرید.

هیچ وقت بصورت نقدی پس‌انداز نکنید. شما بایستی طلا بخرید. این کار به دلیل نرخ شناور پول نیست، بلکه با این عمل مانع بیشتری بر سر راه خرج کردن پول خود خواهید داشت. در نتیجه، خرج کردن سپردهٔ شما تقریبا غیر ممکن می‌شود و از تصمیمات ناگهانی خود در امان خواهید ماند.

و غیره. از این قانون حتی در زمانی‌که می‌دانید مقصر فرد دیگری است، استفاده کنید. از این قانون حتی زمانیکه نمی‌خواهید و از درون اعتراض می‌کنید استفاده کنید. با این کار، جهان و افراد نزدیک خود را کنترل خواهید نمود.

هربار که سعی می‌کنید به چیزی برسید، شانس موفقیت شما بیشتر می‌شود. چرا؟ دلیل آن تئوری احتمال است. هرچه تعداد دفعات انداختن تاس بیشتر باشد شانس شش آوردن بیشتر است. ولی اگر تاس را نیاندازید چطور ممکن است که شش بیاورید؟ نه! غیرممکن است.

فرض کنید که یک میلیونر هستید و پول کافی برای انجام هر کاری دارید. در این صورت چه کاری می‌کردید؟ آیا نقاشی می‌کشیدید؟ آیا ورزش می‌کردید؟ آیا به ملاقات دیگران می‌رفتید؟ چه کاری می‌کردید؟ پاسخ خود را بخاطر بسپارید، چون همان کاری است که باید همین حالا انجام دهید. پاسخ شما منبع الهام شما است. شاید پاسخ شما هم اکنون اصلا کاربردی و مفید نباشد. با این وجود، اگر آنرا واقعا دوست داشته باشید، شانس این را دارید که در آن زمینه، کاملا حرفه‌ای شوید و مهارتهای خود را گسترش دهید.

حقیقت، هر فردی، گویای ذهن خود است. هنگامیکه انسانها از نداشتن مقام رنج می‌برند، سعی می‌نمایند تا آخرین پول خود را خرج کنند ولی اینطور بنظر برسند که مقامی دارند.

ما سعی می‌کنیم تنها در صورتیکه مشکلی آشکار و غیر قابل کنترل باشد، آنرا تغییر دهیم یا درست بکنیم. بدبختانه، این طرز فکر یکی دیگر از نشانه‌های افراد فقیر است.