بریده‌هایی از کتاب محل سگ بگذارید لطفاً!

ناسا پس‌از انجام تحقیقی درمورد تأثیر گیاهان آپارتمانی بر آلودگی هوا، توصیه می‌کند برای تصفیهٔ هوا در حالت بهینه، به‌ازای هر ۱۰ مترمربع، از یک گیاه گلدانی استفاده شود

آنکه منتظرش هستیم، کسی جز خودمان نیست

«آنکه منتظرش هستیم، کسی جز خودمان نیست.» آلیس واکر

حوله‌های کاغذی واقعاً یک ضرر مهیب هستند. طوری‌که نه‌تنها سالانه حدود ۲۵۴ میلیون تن از زباله‌های جهان را تشکیل می‌دهند، بلکه تولیدشان نیز به منابع بسیار قابل‌توجهی نیاز دارد. برای تولید تنها یک تن حولهٔ کاغذی، به ۱۷ درخت و ۲۰ هزار گالن آب نیاز است.

جسم این کتاب واقعاً تجسم پیام‌های درونش است. کاغذ این کتاب از مواد صددرصد بازیافتی تولید شده و جوهرش نیز از مواد غیرسمی با پایهٔ گیاهی به‌دست آمده است. همچنین برق چاپخانهٔ این کتاب نیز با نیروی آب تأمین شده است. این کتاب به حرف‌های خودش واقعاً گوش کرده است.

ما مثل مهمان‌های ناخوانده‌ای هستیم که بدون آوردن کادو مدام از نوشیدنی‌های گران‌قیمت و کمیاب مهمانی مصرف می‌کنیم و بعد همه را روی تختخواب صاحب‌خانه بالا می‌آوریم.

تمامی تحقیقات از دانشگاه آکسفورد گرفته تا ایالات‌متحدهٔ آمریکا همگی بر این باورند که پرورش حیوانات عامل ۱۴.۵ تا ۵۱ درصد انتشار گازهای گلخانه‌ای در جهان است که درواقع از مجموع خروجی‌های تمام انواع وسایل حمل‌ونقل در جهان بیشتر است.

کسانی که آشغال‌های قابل‌بازیافت ما را دسته‌بندی می‌کنند، تعدادی انسان هستند. چیزهای نوک‌تیز مانند خرده‌شیشه یا تیغ می‌تواند روز یک آدم را خراب کند؛ بنابراین عوضی نباشید و سعی کنید برای بازیافت صحیح این‌جور چیزها راه دیگری بیابید؛ مثلاً می‌توانید آنها را به سطل ویژهٔ ضایعات شیشه یا فلز بیندازید.

* به‌سراغ لپ‌تاپ بروید: اگر حق انتخاب دارید، این را بدانید که لپ‌تاپ‌ها نسبت به کامپیوترهای رومیزی ۸۰ درصد مصرف برقشان بهینه‌تر است و بسته به نوع و مدلشان گاه مصرف انرژی‌شان می‌تواند تا یک‌سوم مصرف کامپیوترهای رومیزی پایین بیاید.

ما مثل مهمان‌های ناخوانده‌ای هستیم که بدون آوردن کادو مدام از نوشیدنی‌های گران‌قیمت و کمیاب مهمانی مصرف می‌کنیم و بعد همه را روی تختخواب صاحب‌خانه بالا می‌آوریم. بااینکه جمعیت زیادی نداریم، اما به‌خاطر اینکه خانه‌های لوکس و بی‌بندوباری‌های شبانه را نقطهٔ اوج تحقق رؤیاهایمان قرار داده‌ایم، مفتخر به کسب رتبهٔ اول گندزدن به کرهٔ زمین شده‌ایم.

ما مثل مهمان‌های ناخوانده‌ای هستیم که بدون آوردن کادو مدام از نوشیدنی‌های گران‌قیمت و کمیاب مهمانی مصرف می‌کنیم و بعد همه را روی تختخواب صاحب‌خانه بالا می‌آوریم. بااینکه جمعیت زیادی نداریم، اما به‌خاطر اینکه خانه‌های لوکس و بی‌بندوباری‌های شبانه را نقطهٔ اوج تحقق رؤیاهایمان قرار داده‌ایم، مفتخر به کسب رتبهٔ اول گندزدن به کرهٔ زمین شده‌ایم.

این مَثَل جدید را شنیده‌اید که نباید با آدم‌هایی که هیچ کتابی ندارند وارد رابطه شد؟ نه؟ یعنی فقط من شنیده‌ام؟ بسیارخب. همین مَثَل درمورد خانه‌ای که گل‌وگیاه در آن وجود ندارد هم صدق می‌کند و منطقش این است که ما برای اینکه نسبت به محیط‌زیستمان ملاحظه‌کارتر باشیم، طبیعت را به درون و اطراف خانه‌مان راه می‌دهیم. گیاهان روشی ارزان‌قیمت برای تزئین و زیباسازی، تمیزکردن هوا، ایجاد الهام و انگیزه و حتی پس‌اندازکردن هزینهٔ قبض‌های برق به‌حساب می‌آیند؛ بنابراین سعی کنید در هرکدام از فضاهای خانه‌تان گیاهانی زنده و واقعی (و نه مصنوعی) داشته باشید. ناسا پس‌از انجام تحقیقی درمورد تأثیر گیاهان آپارتمانی بر آلودگی هوا، توصیه می‌کند برای تصفیهٔ هوا در حالت بهینه، به‌ازای هر ۱۰ مترمربع، از یک گیاه گلدانی استفاده شود؛ بنابراین بروید به دل ماجرا و اگر کسی گفت چقدر خورهٔ گل‌وگیاه هستید، بدانید که این یک تعریف مثبت است.

این را یادتان باشد که در سیستم صنعتی تولید مواد غذایی‌مان، حیوانات رنج بسیاری می‌برند. بله، حتی گوشت‌های «کوشر»، «حلال»، «حیوانات غیرقفسی»، «چَرای آزاد» یا هر عبارت تخمی جدیدی هم که این روزها از آن استفاده می‌شود از این قاعده مستثنا نیستند. نگذارید این قبیل اصطلاحات گولتان بزنند و وجدانتان را آرام کنند.

ما قبل‌از بازیافت‌کردن باید به فکر نخریدن، کم‌کردن و تغییر کاربری متعلقاتمان (در بخش‌های بعدی بیشتر در این مورد توضیح خواهم داد) باشیم

تلویزیون، تلفن، کامپیوتر و تبلت ابزارهای باحالی هستند، اما آیا واقعاً لازم است به‌محض اینکه آخرین مدل هرکدامشان وارد بازار می‌شود، ما آنها را داشته باشیم؟

آه، ای گلدان کوچک چطور نفسِ زندگی را در خانهٔ من می‌دمی؟ این یک شعر است دوستان! اما بدانید که واقعیت دارد. بسیاری از ما ۸۰ تا ۹۰ درصد زمان روزمان را در محیط‌های بسته می‌گذرانیم که هوای مزخرف این مکان‌ها می‌تواند مشکلات سلامتی زیادی (مانند آسم، حملهٔ قلبی و حتی سرطان) را برایمان به‌وجود بیاورد. گلدان مناسب در محیط علاوه‌بر آنکه دی‌اکسیدکربن را با گاز زندگی‌بخش اکسیژن جایگزین می‌کند، نقش مهمی در کاهش چشمگیر سمومی دارد که معمولاً در ساختمان‌های تازه‌ساز وجود دارند یا به‌علت استفاده از مواد نظافتی مانند بنزن، فورمالیدهاید، آمونیاک، زایلین، تولوئن و تری‌کلوروتیلن در محیط ماندگار می‌شوند

تقاضا برای گوشت ارزان و دردسترس، نیازمند فضای چراگاهی زیادی است تاحدی که سالانه ۱۳۵ میلیون آکر از جنگل‌های بارانی از بین می‌روند که ۸۰ درصد این مساحت برای چراگاه احشام استفاده می‌شود.

همهٔ آمونیاک منتشرشده از مدفوع آنها با آلاینده‌هایی دیگر ترکیب می‌شود و اسیدنیتریک تولید می‌کند و به شکل باران اسیدی به سطح زمین بازمی‌گردد که برای جنگل‌ها، اقیانوس‌ها و... همه‌چیز، زیان‌بار است.

تا دههٔ ۳۰ میلادی، اجناس طوری ساخته می‌شدند که یک عمر کار کنند، اما تمایل آمریکایِ پس‌از رکود به امنیت شغلی و همچنین اعتقاد به این امر که رونق و کامیابی ازطریق کالاهای نو به ذهن دیگران منتقل می‌شود، باعث به‌وجودآمدن یک رویکرد تولیدی جدید شد که کارشناسان به آن نام «ازکارافتادگی برنامه‌ریزی‌شده» دادند و براساس آن، کالاها عمداً به‌گونه‌ای تولید می‌شدند که طول عمر محدودی داشته باشند.

در کنار همهٔ اینها باید این مژده را هم بدهم که ۸۰ درصد آنتی‌بیوتیک‌های فروخته‌شده در آمریکا به مصرف حیوانات پرورشی می‌رسد، بنابراین داروهایی چون تتراسایکلین باعث آلودگی هوا، آب و خاک شده و بدن انسان نیز به‌دلیل قرار گرفتن بیش از اندازه در معرض این عناصر، دچار مقاومت باکتریایی در برابر آنها می‌شود.

تخمین زده‌اند که برای مصرف غذای دریایی هر آمریکایی در سال، حدود ۱۰۴ جانور به‌طور ناخواسته (مانند فُک دریایی، لاک‌پشت، کوسه، دلفین، سخت‌پوستان کوچک‌تر و...) گرفته و کشته می‌شوند یا همان‌طور بی‌مصرف رها می‌شوند. این روش‌های زیان‌آور صیادی، صیدهای افراطی برای رفع تقاضای بالای بازار، آلودگی، نابودی زیستگاه‌ها و همچنین گرم‌شدن سریع و شرایط اسیدی اقیانوس‌ها باعث می‌شوند که جانوران دریایی دیگر نتوانند به میزان طبیعی، خودشان را تکثیر کنند و اغلب در مرز خطر و انقراض قرار دارند.

خرید محصولات تولید داخل در هر کشوری باعث حمایت از تولیدکنندگان کوچک می‌شود و آنها بهتر می‌توانند بر مواد مصرفی، تأمین‌کنندگان و شیوه‌های تولیدشان کنترل و نظارت داشته باشند. همچنین این کار باعث می‌شود لباس محبوبتان برای اینکه به دستتان برسد، مجبور به سفرهای میان‌کشوری نشود.

ما در زمانهٔ جالبی زندگی می‌کنیم. روزانه غرق یک‌سری تبلیغات هستیم که می‌خواهند ما را به این باور برسانند که باید به یک استاندارد ازپیش‌تعیین‌شدهٔ زیبایی برسیم و اگر به‌اندازهٔ کافی لاغر نیستیم، پوست و مویمان در سطح عالی و لب‌هایمان برآمده و قلمبه نیست، حتماً به‌اندازهٔ کافی تلاش نکرده‌ایم. این فشارهای روزانه چیز جدیدی نیستند، اما با موج‌های صعودی در رسانه‌های اجتماعی به سطوحی نیمه‌اپیدمیک رسیده‌اند که فرار از آن دیگر کار آسانی نیست، مگر اینکه در غار زندگی کنید، درغیراین‌صورت، هر روز با هزاران فشار تبلیغاتی و فرمان‌های مربوط به زیبایی بمباران می‌شوید.

«آنکه منتظرش هستیم، کسی جز خودمان نیست.» آلیس واکر

به‌نظر من دلیلِ اینکه ما باوجود تمایلی که به مراقبت از محیط‌زیست داریم کار چندانی در این رابطه انجام نمی‌دهیم، ریشه در سه عامل زیر دارد: ۱. داشتن این اعتقاد فلج‌کننده که آیین‌نامه‌ها و قوانین دولتی کارایی‌شان بیشتر از تلاش فردی است؛ ۲. نبودِ دستورالعمل‌های روشن و معتبر درخصوص راه‌حل‌های فردی قدرتمند؛ ۳. این دیدگاه نادرست که زندگی پایا هزینه‌بر، سخت و ازلحاظ اجتماعی یک‌جورهایی عجیب‌وغریب است و به یک کمال‌گرایی مطلق و بی‌چون‌وچرا نیاز دارد. این عقاید محدودکننده باعث ایجاد تکیه‌کلام خطرناک و ناامیدانهٔ «ولش کن» می‌شوند و آن را مدام به همه‌جا بسط می‌دهند، درنتیجه به‌جای اینکه کاری را که از دستمان برمی‌آید انجام دهیم، عقب می‌نشینیم و ویران‌شدن جهان را تماشا می‌کنیم. امیدمان این است که آدم مهم و اثرگذار دیگری پیدا شود، همه‌چیز را درست کند و وضع را به حالت نرمال برگرداند.

بیشترِ سال‌های دههٔ سوم زندگی‌ام را در سفرهای کاری گذراندم و در آن خلال از هر فرصتی استفاده می‌کردم تا بفهمم فرهنگ‌های دیگر چطور خودشان را با محیط‌زیست وفق می‌دهند، به آن احترام می‌گذارند و به بهبود وضعیتش کمک می‌کنند. کلی درمورد زیبایی‌های بوم‌شناسی و آداب آشپزی و طباخی مطالعه کردم، هدف نیش کلی پشه قرار گرفتم و با آدم‌های مختلف با لهجه‌های بامزه و عطر و بوهای مختلف و عجیب معاشرت کردم، اما مهم‌ترین دستاوردی که از این ماجراجویی‌ها به‌دست آوردم این بود که فهمیدم جهان ظاهراً می‌خواهد ما را به یاد جملهٔ «زندگی بهتر، متعلقات کمتر» بیندازد.

در جوامع غربی، همه‌چیز یک‌بارمصرف است؛ از فنجان‌های قهوهٔ صبحانه بگیر تا بعضی لباس‌ها، تشک‌ها (و اگر خیلی دقیق‌تر بشویم، حتی روابطمان) و این واقعاً باعث نابودی سیاره و به‌تبع آن ازبین‌رفتن خرسندی کلی ما می‌شود. این روزها مدام تحقیقاتی درمورد اینکه در حال نابودی لایهٔ اُزون و کمک به بهره‌کشی از حیوانات و کارگران هستیم انجام می‌شود. در این تحقیقات گفته می‌شود که ما هر روز داریم افسرده و افسرده‌تر می‌شویم چون اشیا، مقایسه‌ها و منزلت و موقعیت را به قناعت، بخشندگی و قدردانی ترجیح می‌دهیم - سخن دردناکی است، اما واقعیت دارد.

ما خیلی خوش‌شانسیم که در کشوری زندگی می‌کنیم که یک فراوانی نسبی در آن وجود دارد. درواقع، ازلحاظ مواد غذایی آن‌قدر وضعمان خوب است که سالانه ۴۰ درصد ذخیرهٔ غذایی‌مان را دور می‌ریزیم (یعنی تقریباً ۱۱۶۰ پوند مواد غذایی به‌ازای هر شخص در ۳۶۵ روز سال). وقتی به آن یک‌ششم جمعیت آمریکایی (جمعاً ۴۲ میلیون نفر که شامل ۱۳ میلیون بچه و ۴/۵ میلیون بزرگ‌سال می‌شوند) که از تهیهٔ وعدهٔ غذایی بعدی‌شان ناتوانند و آن‌همه کشوری که قحطی‌های شدید ناشی از خشک‌سالی یا گرسنگی‌های گستردهٔ متناوب را تجربه می‌کنند فکر می‌کنیم، این آمار بسیار تکان‌دهنده به‌نظر می‌آید. طبق آمار آژانس حفاظت از محیط‌زیست آمریکا، ضایعات غذایی، بزرگ‌ترین تک‌جزء پسماندهای کشور است و مهم‌ترین عامل انتشار متان (یک گاز گلخانه‌ای قوی که تأثیر زیادی بر تغییر اقلیم دارد) به‌شمار می‌آید. اما قرار است کمک برسد.

همچنین اگر شما به‌تنهایی روی تشکتان بخوابید، به این معنا نیست که واقعاً تنها هستید. چه؟ بله. تشک شما که همواره عرق، پوسته‌های ورآمده و کنده‌شده و چربی‌های تنتان را در خود جای می‌دهد، درواقع محل خوبی برای رشد صدها موجود هشت‌پایی است که به دایت‌های گردوغبار معروف‌اند. خب این یک امر طبیعی است، چراکه همیشه سلول‌هایی از پوست بدنمان جدا می‌شوند و می‌ریزند که خوراک موردعلاقهٔ دایت‌ها هستند و این امر، تنها مختص تشک‌های معمولی و قدیمی هم نیست، حتی تشک‌هایی که باتوجه‌به اصول زیست‌محیطی ساخته شده‌اند هم میزبان این موجودات ریز هستند. خطرناک هم نیستند. ممکن است برای بعضی آدم‌ها باعث بروز حساسیت‌هایی بشوند، اما درنهایت آسیبی به فرد نمی‌زنند، ولی پس‌از ده سال، تعداد این موجودات ریز واقعاً زیاد می‌شود و آن‌وقت، دیگر زمان تعویض تشک و عوض‌کردن آن با یک تشک دوستدار محیط‌زیست است. وقتی دارید این کار را انجام می‌دهید، به فکر بالش‌ها هم باشید، چراکه بالش‌ها هم ممکن است به همان سرنوشت دچار شده باشند.

ضایعات غذایی، بزرگ‌ترین تک‌جزء پسماندهای کشور است و مهم‌ترین عامل انتشار متان (یک گاز گلخانه‌ای قوی که تأثیر زیادی بر تغییر اقلیم دارد) به‌شمار می‌آید.