بریده‌هایی از کتاب رابطه‌ها

«ازدواج کن، از این کار پشیمان می‌شوی؛ ازدواج نکن، از این کار هم پشیمان می‌شوی؛ ازدواج بکن یا نکن، به هر حال پشیمان می‌شوی. به حماقت دنیا بخند، که پشیمان می‌شوی؛ برای آن گریه کن، باز هم پشیمان می‌شوی... خودت را دار بزنی، پشیمان می‌شوی؛ خودت را دار نزنی، باز هم پشیمان می‌شوی؛ خودت را دار بزنی یا نزنی، از هر دو کار پشیمان می‌شوی. آقایان محترم، این اصل و اساس زندگی است.»

بدون کسب مهارت ارتباط درست، هیچ عشق و علاقه‌ای پایدار و مانا نیست.

هیچ کس نمی‌تواند به اندازهٔ کسی که با او رابطهٔ عاشقانه داریم، ما را ناامید کند ـ چون ما از هیچ کس انتظاراتی در این حد و اندازه نداریم ـ. دلیل اینکه او را عوضی، آشغال، کله‌شق، یا سست‌عنصر صدا می‌زنیم این است که: هنوز به شدت به وی خوشبین و امیدوار هستیم. شدت ناامیدی و آشفتگی به حجم قبلی سرمایهٔ امید ما بستگی‌دارد. امید یکی از عجیب‌ترین هدایای عشق است.

انسان کامل و بدون نقص تنها در مدینهٔ فاضله یا آرمانشهر ناکجاآباد یافت می‌شود.

یک لحظه وقت گذاشتن و یادآوری به خودمان که آدم کامل، ایده‌آل، تکامل یافته و در یک کلام بی‌عیب و نقص اصلا وجود ندارد، همیشه آرامش‌بخش و تضمین‌کننده است.

ما لزومآ عاشق کسانی نمی‌شویم که به شیوه‌های ایده‌آل از ما مراقبت می‌کنند، بلکه ما عاشق کسانی می‌شویم که به شیوه‌های آشنا از ما حمایت و مراقبت می‌کنند.

خلاصهٔ کلام اینکه تصور پذیرش صد درصد به‌وسیلهٔ دیگران به‌ویژه شریک زندگی حتی‌اگر سال‌ها در کنار یکدیگر زندگی کرده باشیم مردود و امری ناشدنی یا محال است.

نکتهٔ مهمتر در رشد عقلی این است که: با دقت و وسواس بیشتری خود را واکاوی کرده و به درون ناخودآگاه خود نگاه منتقدانه‌ای داشته باشیم تا موفق شویم ظرفیت قضاوت خود را بالا برده و در شرایط خاص با عدالت و بی‌طرفی‌و البته داوری ژرف‌تری برخورد کنیم.

اینکه عشق و محبت، مهارتی است که باید آموخته شود و خلاصه کردن آن در قالب محدود موضوعی حسی کافی نمی‌باشد.

حتمآ و بدون هیچ شک و ریبی

دوستان ما کمتر از ما انتقاد می‌کنند، نه به این دلیل که از شریک زندگی ما بهتر و مهربان‌تر هستند، بلکه چون نیازی نیست که به‌خاطر ما خود را آزرده کنند: برخورد و رابطهٔ آنها بعد از گذراندن چند ساعت با ما به پایان می‌رسد و قرار نیست با درسی برای آموزش و تربیت ما، ساعات بعد زندگی خود را در معرض استرس قرار دهند. مثل همراهی دوستان در رستوران، که پس از صرف غذا ما را رها کرده و به راه خود می‌روند

مهربانانه‌ترین کاری که می‌توانیم برای کسانی که به ما اهمیت می‌دهند انجام دهیم این است: که به آنها نقشهٔ راهی را ارائه بدهیم که دیگران را به‌خوبی به سمت و سوی فضاهای آشفته‌تر دنیای درونی ما هدایت و راهنمایی می‌کند. این نقشه در دست دیگران باعث می‌شود که پس از آشنائی با عمق ذات ما و ارتباط با مسائل و مشکلاتی که در گذشته با آن روبرو بوده‌ایم، به‌راحتی از کنار عصبانیت‌های آتشفشانی ما عبور کنند و مهمتر از آن با ما یاری و همراهی کنند تا از آزار این نهشته‌های رسوب کرده در پس ضمیر ناخودآگاهمان در امان باشیم.

هر انسانی که به‌دنبال رابطهٔ مداوم و پایدار هست، باید و ضرورت دارد که مهارت خوانش رفتارهای طرف مقابل و رفیق خود را کسب کند.

تمایل به بهتر کردن معشوق، در حقیقت نشان دهندهٔ وفاداری به وظیفهٔ اصلی عشق است، کمک کردن به دیگری برای اینکه بهترین نمونهٔ خودش شود.

معشوق ما، به بخش‌هایی از وجودمان دسترسی دارد که معمولا پنهان می‌ماند و این از طبیعت عشق است.

ما باید بهتر بتوانیم عشق و تعلق خاطری را ببینیم و درک کنیم که در پشت برخی از سردترین، ریاست‌مأبانه‌ترین و وحشتناک‌ترین رفتارهای خود و شریک زندگی‌مان در کمین نشسته‌اند.

ما هرگز و هیچگاه، همه چیز را به‌صورت ایده‌آل و در حد کمال در انسان دیگری پیدا نمی‌کنیم، و آنان هم همین‌طور، نه به دلیل وجود خطا و اشتباهی منحصر به فرد و بی‌نظیر که ما یا شریک زندگیمان انجام داده و انسانی غیرکامل را انتخاب کرده‌ایم، بلکه به دلیل کارکرد طبیعت انسان. انسان کامل و بدون نقص تنها در مدینهٔ فاضله یا آرمانشهر ناکجاآباد یافت می‌شود.

هر نقطهٔ قوت و قدرتی که در درون فردی نهفته است، لزومآ ضعفی را با خود دارد که بخش جدایی ناپذیر آن است. داشتن نقطه‌ی‌قوت بدون نقطه ضعف غیرممکن است. هر موهبت و مزیتی، به‌طور قطع و یقین ضعفی را همراه دارد.

ما از طریق روابطی که در بزرگسالی برقرار می‌کنیم، در حقیقت به دنبال بازآفرینی همان احساساتی هستیم که در زمان کودکی به خوبی با آن‌ها آشنا بوده‌ایم

شاید باور داشته باشیم که در عشق، به‌دنبال خوشبختی هستیم، اما چیز مهمتری که در واقع به دنبال آن هستیم، و عشق پوشش مناسبی برای آن به‌حساب می‌آید، تشابه و آشنایی است.