بریده‌هایی از کتاب رابطه‌ها

«ازدواج کن، از این کار پشیمان می‌شوی؛ ازدواج نکن، از این کار هم پشیمان می‌شوی؛ ازدواج بکن یا نکن، به هر حال پشیمان می‌شوی. به حماقت دنیا بخند، که پشیمان می‌شوی؛ برای آن گریه کن، باز هم پشیمان می‌شوی... خودت را دار بزنی، پشیمان می‌شوی؛ خودت را دار نزنی، باز هم پشیمان می‌شوی؛ خودت را دار بزنی یا نزنی، از هر دو کار پشیمان می‌شوی. آقایان محترم، این اصل و اساس زندگی است.»

بدون کسب مهارت ارتباط درست، هیچ عشق و علاقه‌ای پایدار و مانا نیست.

هیچ کس نمی‌تواند به اندازهٔ کسی که با او رابطهٔ عاشقانه داریم، ما را ناامید کند ـ چون ما از هیچ کس انتظاراتی در این حد و اندازه نداریم ـ. دلیل اینکه او را عوضی، آشغال، کله‌شق، یا سست‌عنصر صدا می‌زنیم این است که: هنوز به شدت به وی خوشبین و امیدوار هستیم. شدت ناامیدی و آشفتگی به حجم قبلی سرمایهٔ امید ما بستگی‌دارد. امید یکی از عجیب‌ترین هدایای عشق است.

انسان کامل و بدون نقص تنها در مدینهٔ فاضله یا آرمانشهر ناکجاآباد یافت می‌شود.

ما لزومآ عاشق کسانی نمی‌شویم که به شیوه‌های ایده‌آل از ما مراقبت می‌کنند، بلکه ما عاشق کسانی می‌شویم که به شیوه‌های آشنا از ما حمایت و مراقبت می‌کنند.

یک لحظه وقت گذاشتن و یادآوری به خودمان که آدم کامل، ایده‌آل، تکامل یافته و در یک کلام بی‌عیب و نقص اصلا وجود ندارد، همیشه آرامش‌بخش و تضمین‌کننده است.

خلاصهٔ کلام اینکه تصور پذیرش صد درصد به‌وسیلهٔ دیگران به‌ویژه شریک زندگی حتی‌اگر سال‌ها در کنار یکدیگر زندگی کرده باشیم مردود و امری ناشدنی یا محال است.

اینکه عشق و محبت، مهارتی است که باید آموخته شود و خلاصه کردن آن در قالب محدود موضوعی حسی کافی نمی‌باشد.

نکتهٔ مهمتر در رشد عقلی این است که: با دقت و وسواس بیشتری خود را واکاوی کرده و به درون ناخودآگاه خود نگاه منتقدانه‌ای داشته باشیم تا موفق شویم ظرفیت قضاوت خود را بالا برده و در شرایط خاص با عدالت و بی‌طرفی‌و البته داوری ژرف‌تری برخورد کنیم.

حتمآ و بدون هیچ شک و ریبی

هر انسانی که به‌دنبال رابطهٔ مداوم و پایدار هست، باید و ضرورت دارد که مهارت خوانش رفتارهای طرف مقابل و رفیق خود را کسب کند.

مهربانانه‌ترین کاری که می‌توانیم برای کسانی که به ما اهمیت می‌دهند انجام دهیم این است: که به آنها نقشهٔ راهی را ارائه بدهیم که دیگران را به‌خوبی به سمت و سوی فضاهای آشفته‌تر دنیای درونی ما هدایت و راهنمایی می‌کند. این نقشه در دست دیگران باعث می‌شود که پس از آشنائی با عمق ذات ما و ارتباط با مسائل و مشکلاتی که در گذشته با آن روبرو بوده‌ایم، به‌راحتی از کنار عصبانیت‌های آتشفشانی ما عبور کنند و مهمتر از آن با ما یاری و همراهی کنند تا از آزار این نهشته‌های رسوب کرده در پس ضمیر ناخودآگاهمان در امان باشیم.

معشوق ما، به بخش‌هایی از وجودمان دسترسی دارد که معمولا پنهان می‌ماند و این از طبیعت عشق است.

شکست و ناکامی در حقیقت پلهٔ آخر و پاگرد رسیدن و وصال موفقیت است که اغلب آدم‌ها با چشیدن طعم تلخ شکست آنرا درک نمی‌کنند و باید همیشه باور داشت که پلهٔ یکی مانده به پیروزی منجر به شکست و نمایش نقطه ضعف‌ها می‌شود. پس پایهٔ نهائی موفقیت و اقتدار بر روی شانه‌های ضعف و شکست بنا شده است و نباید هیچگاه از شکستن دیوارهای مانع و نگهدارنده، برای ساختن پل پیروزی بهره برد.

اصلا طبیعت بشریت بر دو پایهٔ قدرت و توانائی در کنار ضعف و کاستی بنا نهاده شده و امکان جدایش و پالایش از همدیگر نه تنها میسر نمی‌باشد بلکه تفکیک این دو قوه به معنی از هم پاشیدن اصل انسان است.

شاید باور داشته باشیم که در عشق، به‌دنبال خوشبختی هستیم، اما چیز مهمتری که در واقع به دنبال آن هستیم، و عشق پوشش مناسبی برای آن به‌حساب می‌آید، تشابه و آشنایی است.

هر نقطهٔ قوت و قدرتی که در درون فردی نهفته است، لزومآ ضعفی را با خود دارد که بخش جدایی ناپذیر آن است. داشتن نقطه‌ی‌قوت بدون نقطه ضعف غیرممکن است. هر موهبت و مزیتی، به‌طور قطع و یقین ضعفی را همراه دارد.

ما هرگز و هیچگاه، همه چیز را به‌صورت ایده‌آل و در حد کمال در انسان دیگری پیدا نمی‌کنیم، و آنان هم همین‌طور، نه به دلیل وجود خطا و اشتباهی منحصر به فرد و بی‌نظیر که ما یا شریک زندگیمان انجام داده و انسانی غیرکامل را انتخاب کرده‌ایم، بلکه به دلیل کارکرد طبیعت انسان. انسان کامل و بدون نقص تنها در مدینهٔ فاضله یا آرمانشهر ناکجاآباد یافت می‌شود.

بخشی از راهبردی که برای عمیق‌تر شدن عشق لازم است، آموزش دادن و البته یاد گرفتن و آموزش دیدن است. هر دو طرف باید رابطه را به عنوان فرصتی دائمی برای پیشرفت کردن و پیشرفت دادن در نظر بگیرند.

چیزهایی مثل اتیکت و طرز فکر او

ما هرگز و هیچگاه، همه چیز را به‌صورت ایده‌آل و در حد کمال در انسان دیگری پیدا نمی‌کنیم، و آنان هم همین‌طور، نه به دلیل وجود خطا و اشتباهی منحصر به فرد و بی‌نظیر که ما یا شریک زندگیمان انجام داده و انسانی غیرکامل را انتخاب کرده‌ایم، بلکه به دلیل کارکرد طبیعت انسان. انسان کامل و بدون نقص تنها در مدینهٔ فاضله یا آرمانشهر ناکجاآباد یافت می‌شود.

عشق در همهٔ فرهنگ‌ها و جوامع، پدیدهٔ کاملا متعادل و نعمتی برای تمام فصول است: نیروئی قدرتمند و با ارزش برای بیشتر ساعات روز، و ملاطفت و صمیمتی گرمابخش برای لحظات غروب و شب است، به‌شرط اینکه به‌خوبی و با کیاست و تدبیر مدیریت شود.

مکتب رمانتیک، عشق و رابطهٔ فیزیکی را به‌عنوان دوبال پرواز در این اوج گرفتن تا ابدیت، با هم ترکیب می‌کند. پیش از این، مردم تصور می‌کردند و گویا قراری نانوشته گذاشته شده بود که می توانند با شخصیت‌هایی که عاشق آن‌ها نیستند، رابطهٔ فیزیکی برقرار کنند و متقابلا، می‌توانند کسی را دوست داشته باشند بدون اینکه با او رابطهٔ جنسی خارق‌العاده‌ای داشته باشند. مکتب رمانتیک رابطهٔ جنسی را تا حد غایت و بالاترین درجهٔ تجلی عشق ارتقاء داد.

چرا با بلوغ عقلی، برداشت و تعبیر ما از رفتار دیگران به سوی کینه‌ورزی، عداوت و سوءنیت سوق پیدا می‌کند؟

دوست داشتن کسی باید همیشه به معنای پذیرش او در همهٔ زمینه‌ها باشد و به عبارتی، دوست داشته شدن بی‌شک باید به معنای صحه‌گذاری بر همهٔ رفتارها و کردارهای فرد تلقی شود.

انسان کامل و بدون نقص تنها در مدینهٔ فاضله یا آرمانشهر ناکجاآباد یافت می‌شود.

درک رفتارهای انسانی که گاهی با هدف دیگری و در ظاهر ناخوشایند و نامربوطی خود را به نمایش می‌گذارد، از توانائی‌های مهم کارکردی حفظ و حراست از رابطه و مانائی آن است.

تمایل به بهتر کردن معشوق، در حقیقت نشان دهندهٔ وفاداری به وظیفهٔ اصلی عشق است، کمک کردن به دیگری برای اینکه بهترین نمونهٔ خودش شود.

مکتب رمانتیک، عشق و رابطهٔ فیزیکی را به‌عنوان دوبال پرواز در این اوج گرفتن تا ابدیت، با هم ترکیب می‌کند. پیش از این، مردم تصور می‌کردند و گویا قراری نانوشته گذاشته شده بود که می توانند با شخصیت‌هایی که عاشق آن‌ها نیستند، رابطهٔ فیزیکی برقرار کنند و متقابلا، می‌توانند کسی را دوست داشته باشند بدون اینکه با او رابطهٔ جنسی خارق‌العاده‌ای داشته باشند. مکتب رمانتیک رابطهٔ جنسی را تا حد غایت و بالاترین درجهٔ تجلی عشق ارتقاء داد.

منطقی‌ترین پاسخ به دوست داشتن واقعی یک نفر، شاید این باشد که تصمیم بگیرید با او زندگی نکنید ـ چون تقریبآ غیرممکن است که در کنار کسی زندگی کرد و متعاقبآ در برابر یک سلسله شناخت بعدی که گاهی ناراحت‌کننده، اهانت و ناسپاسی تلقی می‌شود تسلیم نشد و واکنش نشان نداد. شاید پاسخ کاملا قدرشناسانه در برابر عشق، تحسین کردن، ستایش کردن، پرورش دادن و البته بعد رها کردن و دور شدن از آن باشد.