بریده‌هایی از کتاب پریشان موی و خاک‌آلود

چشمی که بیشتر به خودش «گریه» دیده است فردا کنـار فاطمه با آبروتر است

رو امیرالمؤمنین (ع) می‌فرمایند: أَعْلَمُ النَّاسِ بِاللَّهِ أَکْثَرُهُمْ لَهُ مَسْأَلَةً. داناترین مردم به خداوند، پردرخواست‌ترین آنان است.

امروز ندای نصرت‌طلبیِ امام زمان (ع) نسبت به همهٔ شیعیان و دوستانشان بلند است. ولی تا قبل از ظهور، ما با این دو گوشِ بدن، توفیق شنیدن آن صدای نازنین را نداریم. آن کسی سربلند است که امروز را غنیمت بشمارد و هر آن کاری را که از او برمی‌آید زمین نگذارد. چراکه اگر کوتاهی کنیم، همان بر سرمان خواهد آمد که امام حسین (ع) به عبیدالله فرمودند: هرکس فریاد ما خاندان را بشنود و پاسخ ندهد، خداوند او را با صورت در آتش جهنّم می‌اندازد.

سیّدالشهدا (ع) فرموده‌اند: أَعْجَزُ النَّاسِ مَنْ عَجَزَ عَنِ الدُّعَاء. ناتوان‌ترین مردم کسی است که از دعا کردن عاجز باشد.

امیرالمؤمنین (ع) می‌فرمایند: أَحَبُ الْأَعْمَالِ إِلَی اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ فِی الْأَرْضِ الدُّعَاءُ. محبوب‌ترین اعمال در روی زمین -نزد خدای متعال- دعاکردن است.

امام حسین (ع) در مسیر کربلا فرمودند: إِنَ النَّاسَ عَبِیدُ الدُّنْیَا وَ الدِّینُ لَعْقٌ عَلَی أَلْسِنَتِهِمْ یَحُوطُونَهُ مَا دَرَّتْ مَعَایِشُهُمْ فَإِذَا مُحِّصُوا بِالْبَلَاءِ قَلَّ الدَّیَّانُونَ به‌راستی‌که مردم، بندگان دنیا هستند و دین (فقط) بر سر زبان آن‌هاست و آن را تا زمانی‌که برای آن‌ها آب و نان دارد، می‌چرخانند و چون در بوتهٔ آزمایش گذاشته شوند، آن‌گاه دین‌داران اندک هستند.

پیامبر اکرم (ص) فرمودند: و بالحسین تسعدون و به تشقون؛ ألا و إن الحسین باب من أبواب الجنة، من عاداه حرم الله علیه ریح الجنة. به وسیلهٔ حسین (ع) عدّه‌ای به سعادت می‌رسند که از او پیروی کنند و گروهی دچار شقاوت می‌شوند که با او سر ستیز و مخالفت دارند. آگاه باشید که «حسین (ع)» دری است از درهای بهشت، هرکس با او دشمنی کند، خداوند بوی بهشت را بر او حرام می‌نماید.

یک قطره اشک در غم تو، هستی من است این قطره را به بحر خروشان نمی‌دهم از کودکی به بزم عزایت گریستم این گریه را به صد گل خندان نمی‌دهم من گوشه‌گیر مجـلس انس تو بوده‌ام این گوشه را به عالم امکان نمی‌دهم من چشم خود به اشک عزای تو شسته‌ام این چشم را به چشمهٔ حیوان نمی‌دهم

پیامبر اکرم (ص) در توصیف امیرالمؤمنین (ع) خطاب به مردم فرمود: یا أیّها الناس! امّتحنوا أولادکم بحبّه ... فمن أحبّه فهو منکم و من أبغضه فلیس منکم. ای مردم! فرزندان خود را با محکِ محبّت علی (ع) بیازمایید... . پس هر یک از فرزندان شما که او را دوست داشت، از شما (و حلال‌زاده) است و هرکدام او را دشمن داشت، از شما نیست (و حرام‌زاده است).

امیرالمؤمنین (ع) فرمودند: أَعْظَمُ الْبَلَاءِ انْقِطَاعُ الرَّجَاءِ. بزرگ‌ترین بلا، ناامیدی است.

هرچه «بنده» بودن و احساس فقر در مقابل خدای متعال در شخص بیشتر باشد، بیشتر دست‌به‌دامن مولایش می‌شود.

یَا ابْنَ شَبِیبٍ إِنْ کُنْتَ بَاکِیاً لِشَیْ‌ءٍ فَابْکِ لِلْحُسَیْنِ

خداوند عمل بنده‌ای را که در ولایت ما شک دارد، قبول نمی‌کند.

امام حسین (ع) را مانند گوسفند در منظر مردم ذبح کردند و همان‌طور که هیچ‌کس به ذبح گوسفند اعتراضی نمی‌کند، احدی به قتل و ذبح سیّدالشهدا (ع) اعتراض نکرد.

آسمان و ساکنانش، بهشت و نگهبانانش، کوه‌ها و دامنه‌هایش دریاها و ماهیانش، باغ‌های بهشت و نوجوانانش، خانهٔ کعبه و مقام ابراهیم (ع)، مشعرالحرام و حرم‌خانهٔ خدا و اطراف آن، همگی در ماتم تو گریستند.

خداوند متعال، در عوض شهادت امام حسین (ع)، امامت را در نسل ایشان، شفا را در تربتش و مستجاب‌شدن دعا را در کنار قبرش قرار داد. هم‌چنین روزهای رفت‌وبرگشتِ زائران قبر او، از عمر آنان به حساب نمی‌آید.

پیرامون اشکِ بر آن حضرت است. اشکی که به فرمودهٔ امام صادق (ع) حقّی است بر گردن ما و هیچ عذری برای نریختن آن پذیرفته نیست. اشکی که سبب خشنودی خدای متعال است. اشکی که ریختنش صله‌ای است بر زهرای اطهر و باعث یاری آن حضرت است. اشکی که ریختن آن ادای حق و عطای مزدی است بر رسول خدا و اهل‌بیت گرامی‌اش (ع). امام صادق (ع) در ضمن حدیث بلندی به زراره فرمودند: مَا مِنْ بَاکٍ یَبْکِیهِ إِلَّا وَ قَدْ ... وَصَلَ رَسُولَ اللَّهِ وَ أَدَّی حَقَّنَا. هیچ چشمی نیست که بر حسین بن علی (ع) بگرید مگر آنکه به رسول خدا (ص) صله داده و حق ما اهل‌بیت (ع) را ادا کرده است.

یکی از اتّفاقات مهمّی که بعد از شهادت امام حسین (ع) رخ داد، گریستن آسمان‌ها و زمین بود؛ ر

دلم هوای «حرم» کرده است می‌دانی دلم هوای دو رکعـت نماز بالاسر

ترسم مجال گریه نیابم به روز حشر امروز هم به نیّت فردا گریستم

چشمی که بیشتر به خودش «گریه» دیده است فردا کنـار فاطمه با آبروتر است

ای ابراهیم! بی‌تابی و جزعِ تو را در عزای امام حسین (ع) به‌جای بی‌تابی در کشته‌شدن فرزندت اسماعیل- اگر او را با دست خود قربانی می‌کردی- پذیرفتم و بالاترین درجاتِ پاداش مصیبت‌زدگان را بر تو واجب کردم.

آن کارمندی که در اداره‌ای کار می‌کند، اگر با خود این‌گونه بگوید: من کار می‌کنم و از آن کم نمی‌گذارم تا مالی که برای اهل خانه می‌برم حلال باشد، این خود اولویّت دادن امام معصوم بر نفس است. چراکه نفس من، مرا به کم‌کاری می‌خواند و رضایت امام زمان (ع) در این است که من طبق تعهّدم برای آن اداره کار کنم تا مال و حقوق من حلال باشد.

کسی که درگاه تو را گم کرده، کیست؟ خدای متعال پاسخ داد: کسی که امام زمانش را نمی‌شناسد و بعد از اینکه او را شناخت، از او غایب است، کسی که به آیین دین خود آگاه نیست. شریعتش را و راه بندگی پروردگارش را به او یاد بدهی و طریق جلبِ رضایت خدا را به او بشناسانی

هنگامی‌که «امامت» ما را شناختی آنچه می‌خواهی از اعمال نیک انجام بده، کم یا زیاد، از تو پذیرفته می‌شود.

مَثَل تو، همانند سورهٔ «قُلْ هُوَ اللَّهُ» است. هرکس که یک‌بار آن را بخواند، مانند این است که یک‌سوم قرآن را خوانده است و کسی که دو بار آن را بخواند، مانند این است که دوسوم قرآن را خوانده است و کسی که سه بار آن را بخواند مثل این است که همهٔ قرآن را خوانده است؛ و همین‌طور است کسی که تو را با قلبش دوست داشته باشد، نظیر یک‌سوم پاداش اعمال بندگان را برده است و کسی که تو را با قلبش دوست داشته باشد و با زبان نیز یاری کند، به اندازهٔ دوسوم پاداش اعمال بندگان را برده است و کسی که تو را با قلبش دوست داشته باشد و با زبان و دست، نیز یاری کند، معادل پاداش همهٔ اعمال بندگان را برده است.

(اللّهم) وَ اجْعَلْنَا مِمَّنْ تَنْتَصِرُ بِهِ لِدِینِکَ وَ تُعِزُّ بِهِ نَصْرَ وَلِیِّکَ وَ لَا تَسْتَبْدِلْ بِنَا غَیْرَنَا فَإِنَّ اسْتِبْدَالَکَ بِنَا غَیْرَنَا عَلَیْکَ یَسِیرٌ وَ هُوَ عَلَیْنَا عَسِیرٌ. (خدایا) ما را در زمرهٔ کسانی قرار ده که دین خود را به کمک آن‌ها پیروز می‌کنی و ولیّ خود را به‌وسیلهٔ ایشان نصرت می‌دهی و غیرِ ما را به‌جای ما قرار نده؛ چراکه این کار برای تو آسان است امّا بر ما، سخت و دشوار است.

به‌درستی که برای هر امامی، پیمانی بر گردن دوستان و پیروانش است و همانا از مصادیق وفای به عهد و نیکو ادا کردن آن، زیارت قبور ایشان است. پس همهٔ کسانی که از روی شوق و رغبت و به خاطر تصدیق به آنچه ایشان مایل‌اند، زیارتشان می‌کنند، اهل‌بیت (ع)، شفیع آن‌ها در روز قیامت خواهند بود.

امام صادق (ع) می‌فرمایند: اگر یکی از شما در سراسر عمرش حج به‌جا آورد، امّا به زیارت قبر حسین بن علی (ع) نرود، حقّی از حقوق پیامبر اکرم (ص) را به‌جا نیاورده است. زیرا حقّ حسین (ع)، تکلیفی است از جانب خدای متعال و بر هر مسلمانی واجب است

تعجّب است از گروهی که ادّعا می‌کنند شیعهٔ ما هستند، ولی آن‌گونه که گفته می‌شود، کسی در میانشان هست که در تمام عمرش، از سر جفا، سستی، ناتوانی و تنبلی، یک‌بار هم به زیارت قبر حسین (ع) نمی‌آید. هشیار باشید که-به خدا سوگند-اگر ترک‌کنندهٔ زیارت، فضیلت (ثوابِ) آن را می‌دانست، سستی و تنبلی نمی‌کرد. سلیمان می‌گوید: به حضرت عرض کردم: فضیلت آن چیست؟ فرمود: فضیلت و خیر فراوانی دارد. بدانید که اولین ثمره و نتیجه‌ای که به او می‌رسد، آمرزش گناهان گذشته است و به او گفته می‌شود: عمل خود را از سر بگیر.