بریده‌هایی از کتاب نقد هنر

پَت استایر، نقاش و هنرمند مفهومی، دشواری و رازآلودگی هنر را با این عبارات می‌ستاید: « جذاب‌ترین هنر گونه‌ای‌ست که نتوانید درکش کنید. همین عنصر است که چون پروانه‌ای اسیرنشدنی، مرا به‌سوی ناشناخته‌های جدید جذب می‌کند. »

هیچ تاریخ بی‌طرفی وجود ندارد: همهٔ رویدادهای مندرج در متن‌های تاریخی، بر اساس داوری مورخ دربارهٔ اهمیت آن رویداد گزینش می‌شود.

جرج استاینر نقل می‌کند که « هر آنچه تخیل آدم بالغ را غنی‌تر کند و خودآگاه او را ژرفا بخشد و از این راه، تصورهای قالبی را به هم بریزد، امری به‌غایت اخلاقی‌ست. هنر به‌صورت پیشینی، شایستهٔ این صفت است؛ هنر موجی زنده است که اجزاء احساس‌های قراردادی را متلاشی و باز بر هم سوار می‌کند

درحقیقت، آنچیزی که در نقد چشم خوانده می‌شود، اغلب اصلا چشم نیست. گاهی این چشم درواقع بینی‌ای برای بو کشیدن کیفیت اثر است. گاه این چشم دهانی‌ست که تأثیر عینی را به کلام بر می‌گرداند

« از بودن در نقش همه، به ماندن در نقش خود بازگشتم. »

به گفتهٔ آر. جی. کالینگ‌وود، هنرمند باید « احساس‌های خام و ناتمام خود را به بیانی گویا و فصیح بدل کند. او در فرآیند خلق هنر و کالبد بخشیدن به احساس‌هایش رشد می‌کند و خود را بهتر می‌شناسد ».

هنر را نمی‌توان تعریف کرد، چون هنر پدیده‌ای همیشه در تغییر است.

منتقد برای فرهنگ، به معنی عام کلمه، معنا تولید می‌کند. نقد زبان هنر است که با اندیشه همراه می‌شود تا سطح درک و تحسین هنر و نقشش را در جامعه افزون کند.

« وظیفهٔ نقد ارائهٔ استدلال است، نه اظهار عقیده. »

منتقد باید « در داوری صادق، در نگارش شفاف، در استدلال صریح، و در رفتار بی‌تکلف » باشد.

به گفتهٔ دریدا، هر توضیحی دربارهٔ جهان، از جمله توضیح‌های علمی، فقط داستان یا « گفتمان » های ساختهٔ ذهن بشر است. دریدا می‌گوید ما هرگز به واقعیت نمی‌رسیم بلکه تنها به چیزهایی می‌رسیم که دربارهٔ واقعیت می‌گوییم. هیچ حقیقتی در کار نیست؛ فقط گفتمان وجود دارد.

هنر نباید از زندگی جدا شود؛ هنر می‌تواند و باید به غیرهنر ارجاع کند؛ و هنر می‌تواند و باید دربارهٔ چیزی فراتر از فرم خود باشد.

مارکس هنر را دارای نیروی دگرگونی می‌داند. هنر به‌گونه‌ای آینهٔ اجتماع است و جامعهٔ خود را انعکاس می‌دهد؛ اما درعین‌حال، اثر هنری می‌تواند بازتاب‌دهندهٔ نگرش فرد هم باشد و با آگاه ساختن او از حضور دیگران در فضای بزرگ اجتماعی، کمک کند تا نگرش فرد تغییر کند و در نتیجه، از بیگانگی فردی کاسته شود.

زبان و ایدئولوژی بر شکل‌گیری هویت موجود بیولوژیک اثر می‌گذارد. زبان بر خودآگاه تقدم دارد و واسط و هدایتگر خواسته‌های فرد است. وقتی که کودک شروع به استفاده از زبان می‌کند، از یک موجود صرفا بیولوژیک به انسان بدل می‌شود.

گاربر چهار تفاوت مهم را بر می‌شمارد؛ اول و مهم‌تر از همه، تفاوت جنسیت و جنس است: « جنس خصوصیتی زیست‌شناختی‌ست که با آن متولد می‌شویم: یا مرد هستیم یا زن. اما جنسیت با جامعه‌پذیری تکوین می‌یابد. زنانگی و مردانگی خصوصیت‌هایی‌ست که با جنسیت سروکار دارد، برای نمونه، پسران بر اساس الگوهای اجتماعی یاد می‌گیرند گریه نکنند، درحالی‌که دختران فرا می‌گیرند احساس‌های خود را عیان کنند و دیگران را تسکین دهند. » کانیدن مثال‌هایی برای این الگوها پیش رو می‌گذارد: « درحالی‌که از مردان انتظار می‌رود در زمینه‌ای مشخص مهارت کسب کنند، زنان ملزم‌اند تا در زمینه‌های مختلف شایسته باشند. پسران استقلال، رقابت و مهارت‌های سازمانی را فرا می‌گیرند، درحالی‌که دختران بر رابطه و تعامل با دیگران متمرکز می‌شوند. »

« ما از هنر برای انتقال پیام استفاده نمی‌کنیم بلکه هنر ما خودش رساندن پیام است. »

تکه‌چسبانی تحول رابطه‌ها، کنار و روی هم گذاشتن، چسباندن و جدا کردن است. این روش، گونه‌ای زیباشناسی‌ست که تعمدا آنچه هست یا باید باشد را از هم جدا می‌کند و با اشاره به آنچه می‌تواند باشد، ترتیبی جدید می‌سازد. تکه‌چسبانی کنار هم نهادن متناقض‌هاست. این رویکرد امکان خلق جناس و وارون‌گویی بصری را فراهم می‌کند. تکه‌چسبانی رسانهٔ شگفتی‌ست که می‌تواند ما را از خواب جهل بیدار کند.

مارسیا تاکر در مصاحبه‌ای با هنرمند، از خود باترفیلد می‌پرسد که اسب‌هایش چه تفاوتی با اسب‌های هنرمندان دیگر دارد: « کار من با کنایه‌ای به سیاست آغاز شد؛ تقریبا تمام مجسمه‌های اسبی که دیده بودم یا شمایل مرکب‌های نبرد بودند یا نریان‌هایی که جنگ‌سالاران را به آوردگاه می‌برند تا مردمان را هلاک کنند. می‌خواستم مادیانی مجسم کنم که در انتظار تولد فرزندش است... پس به روش خودم هنری خلق کردم که ضد جنگ است  هنری که به جای تخریب، متوجه زایش و تیمار است. »

توصیف روح دارد. منتقد با سرزندگی و اشتیاق به کار توصیف می‌پردازد. توصیف‌های منتقدان از آثار چیهولی را به یاد آورید: « گل سینه‌های پرزرق‌وبرق »، « شعله‌سان و پیچ‌وتاب‌دار، همچون خوشه‌ای از گل‌های خیالی »، « حرکت خرامان فرم‌ها به درون سالن نمایش ». منتقدان می‌نویسند تا خوانده شوند، پس ناگزیرند توجه مخاطب را جلب کنند و تخیل‌شان را برانگیزند. اگر آثار گالوب به چشم‌شان هراس‌انگیز می‌آید، می‌خواهند ما را در تجربهٔ راست شدن موی تن سهیم کنند: « صحنه کابوسی را می‌ماند که ناگهان از میان رنگ‌های گنگ و تار بیرون زده و ما را از خواب ناز نیمه‌شب پرانده و عرق سرد بر پیشانی‌مان نشانده است. »

توصیف فرآیندِ جمع‌آوری داده‌هاست. توصیفِ چیزهایی که در اثر هنری به چشم می‌خورد، شروعی خوب است برای تفکر دربارهٔ آن اثر. در این اثر چه می‌بینم؟ این پرسش برای شروع کار مناسب است. هنگامی که چنین داده‌هایی را جمع‌آوری می‌کنیم، همهٔ جزئیات اهمیت می‌یابد، داده‌هایی چون جزئیات زندگی هنرمند، عنوان اثر، رسانه، اندازهٔ اثر، تاریخ خلق و محل نمایش همگی اهمیت دارند. در این مرحله، بهتر است هرچه می‌توانیم، داده‌های بیشتری جمع کنیم. توصیف فرآیندی‌ست برای گزارش داده‌ها. به هنگام توصیف اثر هنری، در عین جمع‌آوری داده‌ها، آنها را گزارش هم می‌کنیم.

در پس هر حقیقت، تناقضی نهفته است.

تفسیر ضرورتا سراسر صحیح نیست، اما معقول، قانع‌کننده، آگاهی‌بخش و آموزنده است.

هنر از نیستی پدیدار نمی‌شود.

 دنیای امروز بیشتر به هنرمند توجه دارد تا به هنر او

« ما با پدیدهٔ پرستش کورکورانه روبرو هستیم. »

شوپنهاور به این نتیجه رسید که آدم‌ها دوست دارند تصور کنند که زندگی‌شان معنا دارد و این ارادهٔ آنهاست که هدایت‌شان می‌کند.

مهارت در گفتگو یعنی توانایی در گوش دادن و توجه به صحبت دیگری برای تشویقش به ادامهٔ گفتگو.

اگر قصد دارید تنها یک نفر را تشویق کنید، این کار را خصوصی انجام دهید. هیچ‌کسی دوست ندارد در حضور دیگران، دردانه قلمداد شود.