بریده‌هایی از کتاب شازده کوچولو برای بزرگ‌ترها

رشد کردن درد دارد، رشد نکردن نابود می‌کند.

«اما وقتی ناآگاه باشی، اذیت هم نمی‌شوی.» «بله درست است. اذیت نمی‌شوی، اما زندگی هم نمی‌کنی. بودایی‌ها می‌گویند حتی وقتی آگاه باشی، اگر چیزی نخواهی، ناراضی هم نخواهی بود. آنچه ما را ناراضی می‌کند، آرزوهای ناکام‌ماندۀ ماست.»

شازده کوچولو با کنجکاوی پرسید: «قربان، شما با سرعتی بیش از سرعت نور سفر می‌کنید؟» پاسخش را پیرمرد دانا داد: «دانشمندان فکر می‌کنند نور بیشترین سرعت را دارد. از سرعت فکر غافل‌اند.»

«بله، درست است. شاید بهتر بود من هم هرگز به دنیا نمی‌آمدم.» «این وضعیت را نمی‌توانی تغییر بدهی. باید پذیرفت که تا دنیا بوده، بشر برای دوام نسلش، ناچار بوده است دوران وابستگی محض به مادر را پشت سر بگذارد. نوزاد یا همان انسان، باید بالاخره فردیت خود را به عنوان موجودی جدا از مادر تجربه کند. لازم است رشد کند تا قوی و مستقل شود.»

انسان‌ها از کجا آمده‌اند؟ او گفت انسان‌ها ریشه ندارند و باد آن‌ها را این‌وَر و آن‌وَر می‌بَرد.»

نویسندگان آنچه را به شکل خودآگاه و ناخودآگاه در ذهن دارند بر کاغذ می‌نگارند.

«زندگی باید ادامه یابد. زندگی سفری است به سوی رشد. اگر از مسیرت منحرف شوی خداوند نشانه‌های ظریفی برایت می‌فرستد. اگر بی‌اعتنا باشی تو را در میان بیابان قرار می‌دهد.»

انگار فقط در آسمان خشنود بود: پرواز، به خطر انداختن جانش

خویشتن؟ این دیگر چیست؟» «خب، به بیان ساده‌تر، بخش ملکوتی انسان است. خویشتن حاوی تمام خِرَد انسان‌هاست که در طول زمان به دست آمده. همۀ غرایز انسان را هم دربر دارد. خویشتن، همان کلّ است.»

پرسش‌هایم کوتاه نیایم؛ «می‌خواهید بگویید که من با دانش تمام بشریت در روانم به دنیا آمده‌ام؟ یعنی همه‌چیز را می‌دانم؟» «بله، تو این‌جوری به دنیا آمده‌ای، اما از همۀ آن آگاه نیستی. تمام این خرد در ناخودآگاه توست و با پرورش بخش خودآگاه شخصیتت به بخش‌هایی از آن دسترسی پیدا خواهی کرد، اما هرگز از تمام اطلاعات آن باخبر نخواهی شد؛ فقط از بخشی از آن.»

«بچگیِ شادی داشتی؟» «اتفاق‌های دردآور برایم رخ می‌داد، اما همیشه توی عمیق‌ترین غارهای ذهنم خوب قفلشان می‌کردم تا دیگر هرگز به آن‌ها فکر نکنم. یاد گرفته بودم که اگر با زور هم خود را از آن قفل‌ها رها کنند و بیرون بیایند، باز خودم را به آن راه بزنم و سرم را با چیزی گرم کنم

از شازده کوچولو پرسیدم: «آن همسایه‌ات که گفتی سراسر سیاره‌اش را بائوباب‌ها گرفته‌اند حالا چطور زندگی می‌کند؟» «زندگی فلاکت‌باری دارد و همیشه زیر سایۀ تاریک بائوباب‌هاست. برای دیدنِ دمیدن خورشید، مجبور است از آن درخت‌ها بالا برود، اما چون تنبل است این کار را هم انجام نمی‌دهد. تا حالا فکر کرده‌اید زندگی بدون تماشای طلوع، چه شکلی می‌شود؟»

دانشی که در ذهن باشد ارزشی ندارد، مگر آن‌که به عمل درآید.»

شازده کوچولو پرسید: «اگر سیبی نخورده بودند چه؟» پیر دانا پاسخ داد: «آنان باید سیبی را که بهشان دانشِ تشخیص خوب و بد را می‌داد، می‌خوردند؛ سیبی که آن‌ها را آگاه می‌کرد، آن‌ها را متوجهِ برهنگی‌شان می‌کرد.»

«بی‌شک این طبیعت تمام مخلوقات است که در تکاپو هستند تا همانند خدا شوند.»

محدودۀ اختیار انسان به اندازۀ ظرفیت او در کسب آگاهی است. هرچه دانش ـ و آگاهی ـ بیشتری کسب کند اختیار بیشتری خواهد داشت.»

زود می‌میرند یا روان‌نژند می‌شوند. شایستۀ انسان نیست که به شیوه‌ای زندگی کند که از جست‌وجو برای بالا بردن آگاهی‌اش صرف نظر کند.

او مدیرعامل، مذاکره‌کننده و سیاستمداری موفق بوده است. روبرتو استعدادی ذاتی برای موفقیت و یافتن راه پیروزی دارد. او در این کتاب خیلی خوب دلیل این موفقیت را به ما نشان می‌دهد: قابلیت گفت‌وگویی توانمندانه با ناخودآگاه. به گفتۀ روانکاو سوئیسی مشهور، کارل گوستاو یونگ، همۀ ما در اعماق ناخودآگاهمان نیرویی راهنما داریم؛ یک «دایمون»، اگر با دایمون درونمان ارتباط برقرار کنیم، به پاسخ بسیاری از پرسش‌های مهم وجودمان خواهیم رسید.

پرسیدم: «شناختن خود چه ارتباطی با رشد انسان خواهد داشت؟» یونگ پاسخ داد: «خویشتن بخشی از وجود توست، در توست. دنیایی ملکوتی است درون تو. با کسب اطلاعات بیشتر، با آگاهی یافتن از بخش‌های بیشتری از خویشتنت، نسبت به خودت آگاه‌تر خواهی شد. تو در مسیر سفر شناخت خودت هستی؛ سفر فردیت‌یابی.»

آنیمای زنانه در روان مرد همان جنبۀ انرژی یین (انفعال، تأثیرپذیری، بارورشوندگی، الهام، شهود، دوراندیشی و بصیرت) و آنیموس مردانه در روان زن همان جنبۀ انرژی ینگ (فعال بودن، تأثیرگذاری، بارورکنندگی، عینیت، صراحت، اقدام و حرکت) است.

عقده، مجموعۀ تصاویر و افکاری است که بر یک یا چند کهن‌الگو تمرکز دارند و بار احساسی مشترکی را حمل می‌کنند. وقتی تصمیم به اقدام می‌گیرند (و تمام قوای خود را جمع می‌کنند)، رفتاری ناشی از عقده را (توسط شخص) به انجام می‌رسانند که نشانه‌اش احساس لذت است، خواه شخص از آن آگاه باشد، خواه نباشد.

نکند هربار که لازم است کار سختی را، مثل همین برّه کشیدن، انجام دهی احساس خفگی می‌کنی؟

بزرگ‌ترها درست درک نمی‌کنند

«اما وقتی ناآگاه باشی، اذیت هم نمی‌شوی.» «بله درست است. اذیت نمی‌شوی، اما زندگی هم نمی‌کنی. بودایی‌ها می‌گویند حتی وقتی آگاه باشی، اگر چیزی نخواهی، ناراضی هم نخواهی بود. آنچه ما را ناراضی می‌کند، آرزوهای ناکام‌ماندۀ ماست.»