بریده‌هایی از کتاب چیرگی

«همان‌طور که یک روز خوب و پربار، خوابی آرام در پایان شب به همراه می‌آورد؛ یک زندگیِ خوب زیسته‌شده نیز مرگی آرام را در برخواهد داشت.»

حقیقت این است که موفق شدن با اولین تلاش یک بلای نامبارک است

کلافه شدن نشانهٔ پیشرفت است

برای حیوانات تنها زمان معتبر لحظهٔ حال است.

تمرینِ متمرکز در مدت زمانی طولانی، یعنی نتایج و دستاوردهای خوب و درخشان.

بشری که میلیون‌ها سال برای بقای خودش متکی به قوهٔ تمرکز و توجه عمیق بود، اکنون به اندازهٔ حیوانی حواس‌پرت و سردرگم (که نگاهی فوری و گذرا دارد) و قادر نیست عمیق فکر کند، افول می‌کند.

رسالت شخصی شما چیزی فراتر از شغل شما و کاری است که انجام می‌دهید و به عمیق‌ترین جنبه‌های بودن شما متصل است. رسالت شخصی شما نمود بیرونیِ تنوعی است که در طبیعت و در فرهنگ انسانی وجود دارد. از این جهت لازم است رسالت شخصی‌تان را مفهومی کاملاً ظریف و الهام‌بخش ببینید

راه چیرگی میان‌بُر ندارد.

خرد از آنِ کسی است که در پی تغییر آدم‌ها نیست و در عوض، از آن‌ها آن گونه که هستند بهره می‌گیرد.

چیرگی بر هیچ چیزی به‌اندازه چیرگی و تسلط بر خود ارزشمند نیست.

ما در محیطی جهانی‌شده و به‌شدت رقابتی و بی‌رحم زندگی می‌کنیم؛ از این رو باید یاد بگیریم شخصاً خودمان را رشد دهیم و پیشرفت کنیم.

این منشأ ناخشنودی آدم‌ها در زندگی است- عدم ارتباط و اتصال شما به خود واقعی‌تان و هر آنچه شما را متمایز و یگانه می‌سازد. اولین گام به سمت چیرگی همواره از درون شروع می‌شود- اینکه بفهمید واقعاً که هستید و مجدداً با آن نیروی درونی ارتباط برقرار کنید. وقتی آن را به‌وضوح و با روشنی بشناسید، راهی را که به شغل مناسب ختم می‌شود پیدا می‌کنید و از آن پس همه‌چیز سرجایش قرار خواهد گرفت. هیچ‌وقت برای آغاز این فرایند دیر نیست.

هر آنچه زنده است و زندگی می‌کند در حرکت و جنبشی مداوم است. لذا آن لحظه که متوقف شوید و دست از حرکت بردارید، و به این فکر کنید که دیگر به آن سطح از رشد و پیشرفت مدنظرتان رسیده‌اید، درست در همین لحظه بخشی از ذهن شما شروع به فرسوده شدن و اضمحلال می‌کند

اینشتین یک بار گفت: «هیچ صدای تیک تاکی در عالم وجود ندارد که بتوانیم نام زمان را بر آن بگذاریم.»

مسئله اینجاست که آدم‌ها در ظاهر طوری وانمود می‌کنند که گویی در تصمیمات و انتخاب‌هایشان پای نفع شخصی در میان نیست یا لااقل آن را پنهان می‌کنند. این‌گونه است که اغلب، افرادی که خودمحوریِ بسیاری دارند و سهم انگیزه‌های شخصی در کارهایشان پُررنگ‌تر است، بیش از بقیه ادعای خیرخواهی و انسان‌دوستی دارند و کارها و تصمیم‌هایشان را با هاله‌ای از قداست و انگیزه‌های معنوی می‌پوشانند.

بخت‌واقبال هر آدمی در دستان خودش است، درست مثل مجسمه‌ساز که بناست با مادهٔ خامی که در دستانش است، شمایلی کامل و بی‌نقص خلق کند. شکل دادن به بخت‌واقبال نیز، درست مثل هر نوع کار هنری دیگر است: ما برای محقق کردن آن قابلیتی بالقوه داریم. اما مهارت تبدیل کردن این مادهٔ خام یا قابلیت بالقوه به آن شکل و صورتی که مورد علاقهٔ ماست، مهارتی آموختنی است که باید آن را یادبگیریم و مشتاقانه در طول زندگی بپروریم. یوهان ولفگانگ فون گوته

ما امپراتور واقعیتِ کوچکی هستیم که خلق می‌کنیم

چیرگی -به گفته رابرت گرین در این کتاب- کیفیتی ذهنی است که بعد از سال‌ها تمرین مستمر و متمرکز و پرفشار برای فرد اتفاق می‌افتد. چیرگی یک مسیر است، یک فرایند است نه یک اتفاق آنی که در یک لحظه رخ دهد. چیرگی حالتی ذهنی است که درصورت دست‌یابی به آن، بر شغل، رشته، تخصص یا مهارتی که مدنظرمان است، نوعی غلبه و برتری پیدا می‌کنیم (و بر آن چیره می‌شویم)؛ از آن فراتر می‌رویم و آماده رویارویی با چالش‌های جدی‌تر و پیشرفته‌تر هستیم.

اگر فرصت کشف و یادگیریِ درون را به خودتان بدهید و با گوش دادن به ندا و نیروی پنهانی که درونتان است، بفهمید واقعاً چه کسی هستید؛ در آن‌صورت تبدیل به همان کسی می‌شوید که مقدر بوده، بشوید- یک شخص فردیت‌یافته، یک استاد چیره.

شما در یک جایگاه شغلی ثابت حبس نشده‌اید و قرار نیست تا ابد در یک سِمَت باقی بمانید. وفاداری شما نباید به شغل یا کمپانی باشد. بلکه شما به مأموریت زندگی‌تان متعهدید و باید آن را در عالی‌ترین سطح ممکن به ثمر بنشانید.

برایمان عجیب و حتی خنده‌دار است که چرا مردمان ابتدای قرن بیست به فرگشت باور نداشتند و تصور می‌کردند قدمت دنیا ۶۰۰۰ سال است،

آدم‌های بی‌عمل و ایستا، چشم‌انداز ذهنی ناکارآمد و غیرمؤثری دارند. از طرفی به دلیل تجربیات عملی اندکی که دارند (چون اهل اقدام نیستند)،‌ تمام اتصالات مغزشان، به دلیل اینکه به‌کارگرفته نمی‌شوند، کم‌کم از بین می‌روند

در هر نقطه‌ای از مسیری که مال شما نیست، رنجی پنهان نهفته است.

ضعف‌ها و سستی‌هایی که دارید را ببینید، زیرا این‌ها دقیقاً همان مؤلفه‌هایی هستند که مانع رشد و پیشرفت

هوش اجتماعی چیزی نیست جز فرایندِ کنار گذاشتنِ نگرش ساده‌لوحانه و جایگزین کردن آن با نگرشی واقع‌بینانه‌تر. در طول این فرایند باید توجه ما از درون، به بیرون منتقل شود و مهارت مشاهده‌گری و هم‌احساسی که به طور طبیعی در وجود ما هست را تمرین و تقویت کنیم. هوش اجتماعی یعنی کنار گذاشتنِ تمایل به آرمانی دیدن دیگران و مشاهده و پذیرش افراد، به همان شکلی که واقعاً هستند. این طرز فکر را باید هر چه زودتر در خودمان پرورش دهیم، خصوصاً در دورهٔ شاگردی.

نباید اجازه دهید مردم کاملاً از ابعاد و زوایای پنهان شما باخبر شوند و دقیقاً بدانند کی هستید. همیشه یک قدم از عموم جلوتر باشید.

چیرگی یعنی حسی که به من می‌گوید تسلط و آگاهی بیشتری بر واقعیت، سایر آدم‌ها و وضعیت خودم دارم.

درباره هوش ذاتی صحبت نکنید، موهبت مادرزادی؛ عجب چیز مسخره‌ای! چون هرکسی می‌تواند انسان‌های باعظمتی را نام ببرد که روزی فاقد هرنوع ذکاوت خاصی بودند. اینان عظمت را به‌دست‌آوردند، نه اینکه از روز اول با آن متولد شوند! آن‌ها «نابغه» شدند، نه اینکه از روز اول نابغه باشند (آن‌طور که ما می‌پنداریم).

نهایت حماقت است اگر خوش‌خیال باشیم و تصور کنیم که ما در طول زندگی کوتاه و دهه‌های محدود آگاهی‌مان، می‌توانیم به کمک فناوری یا افکار آرزومندانه، این سیستمِ تکامل‌یافته در طی میلیون‌ها سال را یک شبه بازنویسی کنیم و ماهیت و پیکربندی مغز را تغییر دهیم. کسانی که برخلاف این مسیر و برخلاف رگهٔ چیرگی پیش می‌روند، ممکن است برای مدتی متوجه چیزی نشوند، اما زمان به‌زودی و با بی‌رحمی عواقب ضعف و ناشکیبایی آن‌ها را عیان خواهد کرد.

راهی که به چیرگی ختم می‌شود نیازمند صبر و شکیبایی فراوان است. باید حداقل به‌مدت پنج الی ده سال روی این مسیر متمرکز و کوشا بمانید، سپس محصول زحماتتان را درو خواهید کرد