بریده‌هایی از کتاب آوای یخ و آتش (جلد دوم)

چه دورغ‌هایی که به خاطر عشق نمی‌گوییم. خدایان خودشان ببخشند

شاید هم برادرم سر شما را به من هدیه داد

«این درس را یاد بگیر برن. کسی که به جادو تکیه کند مثل کسی است که با شمشیر شیشه‌ای می‌جنگد

پاهای خرد شده بهبود می‌یابند اما زخم‌های خیانت چرک می‌کنند و روح را به نابودی می‌کشانند.

«حماقت و ناامیدی گاهی قابل تشخیص از هم نیستند.»

اما انگار مروز زمان شیرهٔ حافظه را می‌مکد. حتا برای کسانی هم که سوگند خورده بود هرگز فراموش‌شان نکند.

«دشمن مرده چیز قشنگی است.»

هیچ وقت ترست را نشان نده.

انگار مروز زمان شیرهٔ حافظه را می‌مکد.

هر چقدر هم محکم روی میخی بکوبی در قلع و آهن فرو نمی‌رود. اما به این معنی نیست که قلع بی‌فایده است.

«زندگی ترانه نیست. دختر شیرین. متأسفانه روزی متوجه این خواهی شد.»