بریده‌هایی از کتاب آوای یخ و آتش (جلد دوم)

چه دورغ‌هایی که به خاطر عشق نمی‌گوییم. خدایان خودشان ببخشند

شاید هم برادرم سر شما را به من هدیه داد

«این درس را یاد بگیر برن. کسی که به جادو تکیه کند مثل کسی است که با شمشیر شیشه‌ای می‌جنگد

«شایسته‌ترین شوالیه هم نمی‌تواند یک پادشاه را از حماقت خودش نجات بدهد.

«ترس عمیق‌تر از شمشیر می‌برد.»

پاهای خرد شده بهبود می‌یابند اما زخم‌های خیانت چرک می‌کنند و روح را به نابودی می‌کشانند.

چه دورغ‌هایی که به خاطر عشق نمی‌گوییم.

«کلمات دروغ گفتند. چشم‌ها و بازو حقیقت را فریاد می‌زدند. اما تو ندیدی.»

تنها کاری که لازم است باز کردن چشم‌هاست. قلب دروغ می‌گوید مغز فریب‌مان می‌دهد اما چشم‌ها حقیقت را می‌بینند.

«حماقت و ناامیدی گاهی قابل تشخیص از هم نیستند.»

خنده، ترس را مسموم می‌کند.

با این همه دیر یا زود در زندگی هر انسانی روزی می‌رسد که دیگر آسان نیست. روزی که باید انتخاب کند.

فاصلهٔ عقل و جنون چقدر است؟

اما انگار مروز زمان شیرهٔ حافظه را می‌مکد. حتا برای کسانی هم که سوگند خورده بود هرگز فراموش‌شان نکند.

«دشمن مرده چیز قشنگی است.»

هیچ وقت ترست را نشان نده.

انگار مروز زمان شیرهٔ حافظه را می‌مکد.

هر چقدر هم محکم روی میخی بکوبی در قلع و آهن فرو نمی‌رود. اما به این معنی نیست که قلع بی‌فایده است.

«زندگی ترانه نیست. دختر شیرین. متأسفانه روزی متوجه این خواهی شد.»

چقدر فاصلهٔ شکست و پیروزی و مرگ و زندگی کم بود. تقریبا هیچ بود.

تیریون برای این‌که مطمئن شود، یک‌بار از او خواسته بود زبانش را درآورد و بعد گفته بود «بدون شک زبان است. باید طرز استفاده‌اش را یاد بگیری.»

ترس می‌تواند ذهن انسان را به‌هم بریزد و افکار عجیبی ایجاد کند.

آدم‌ها ترجیح می‌دهند واقعیت‌های تلخ را انکار کنند تا با آن روبه‌رو شوند.

باید همیشه حقایق تلخ را در ذهنت نگه داری.