بریده‌هایی از کتاب کلاس اخلاق

گاهی همین‌طوری یکدفعه غم به دل آدم می‌آید؛ تسبیح را بردار و استغفار کن غم از دلت می‌رود.

بعضی با دین هم مخالف‌اند و اگر ببینند شما مقید به مسائل دینی هستید شما را مسخره می‌کنند، یا به شما اهانت می‌کنند، یا شما را اذیت می‌کنند.

حاکم، شب در خواب دید: حضرت زهرا (س) به روضه‌شان آمده‌اند و می‌فرمایند: «ما فقط امشب روضهٔ تو را قبول کردیم که آشیخ حسین بدخوان را دعوت کردی. چون آشیخ حسین خالص است و خالصانه برای ما روضه می‌خواند.»

خوابِ سنگین به این دلیل است که ما یقین به خدا و قیامت نداریم. اگر ذره‌ای به این‌ها یقین داشتیم، اصلاً به این راحتی خوابمان نمی‌برد.

باید کمی صبور باشیم و زود از کوره در نرویم. اصلاً از همین الآن تصمیم بگیرید و برای خودتان جریمه‌ای معین کنید تا دیگر عصبانی نشوید و حرف بدی از دهانتان بیرون نیاید.

خروس‌ها یقینشان از ما بیشتر است. مگر خروس ساعت کوک می‌کند که هر سحر سرِوقت، می‌خواند؟ مگر کسی او را بیدار می‌کند؟ نه!

«وَمَن یتَوَکلْ عَلَی اللَّهِ فَهُوَ حَسْبُهُ ۚ إِنَّ اللَّهَ بَالِغُ أَمْرِهِ ۚ قَدْ جَعَلَ اللَّهُ لِکلِّ شَیءٍ قَدْرًا»(۱۵) اگر به خدا توکل کنی، خدا برای تو بس است!

مقید باشید همیشه زبانتان به ذکرها عادت کند؛ ذکرهایی مثل صلوات، استغفار، لا إله إلا الله، سبحان الله، الحمد لله و ... اگر هنگام بیکاری اهل ذکر نباشید، تنبل‌ترین مردم هستید.

روح انسان خسته می‌شود؛ همان‌طور که بدن انسان خسته می‌شود. وقتی بدن خسته می‌شود با استراحت و خوابیدن، خستگی‌اش را رفع می‌کنیم. خستگی روح را هم باید با شنیدن موعظه رفع کنیم. مقید باشید، هم خودتان و هم خانواده‌تان، حداقل در هفته یک‌بار به جلسهٔ موعظه بروید و موعظه بشنوید.

شیخی به زن فاحشه گفتا مستی هر لحظه به دامان کسی پیوستی گفتا شیخا هر آنچه گویی هستم اما تو چنان‌که می‌نمایی هستی؟

من هشت یا نُه ساله بودم. معلمی داشتیم به نام آقای ادیب. یادم هست که ایشان می‌گفت: «اگر پدرتان امروز به شما پول داد و دلتان بستنی خواست، بستنی نخرید؛ بروید یک خوراکی دیگر بخرید. از الآن خلاف خواستهٔ نفستان عمل کنید که بزرگ شدید بتوانید از گناه دوری کنید.»

«خدا رحمت کند کسی را که بفهمد از کجا آمده، و در کجاست و به کجا خواهد رفت؟

حتی بعضی از چادری‌هایمان هم گاهی بی‌حیایی می‌کنند؛ چادر را درست به سرشان نمی‌کنند؛ یا در مغازه‌ها با فروشنده‌ها بگووبخند دارند؛ از زن چادری توقع نداریم که این‌طور باشد.

«ما عزت را در نماز شب و شب‌زنده‌داری قرار دادیم اما مردم در دربار سلاطین به دنبال آن می‌گردند.»(

افراد خیانت‌کار و منافق کارهای بدشان را از مردم مخفی می‌کنند که کسی متوجه بدی‌هایشان نشود، اما از خدا حیا نمی‌کنند و در خلوتشان، کارهای بد انجام می‌دهند. شما این‌طور نباشید. از خدا اگر حیا کنید دیگر همیشه کار بد را کنار می‌گذارید. چون خدا همه جا هست.

گاهی آدم، بیکار، جایی نشسته و کار خاصی هم ندارد؛ نه غذا می‌خورد؛ نه با کسی صحبت می‌کند؛ نه مباحثه می‌کند؛ نه سر کار خاصی است؛ اما با این حال، زبانش را به کار نمی‌اندازد و ذکر نمی‌گوید. مقید باشید همیشه زبانتان به ذکرها عادت کند؛ ذکرهایی مثل صلوات، استغفار، لا إله إلا الله، سبحان الله، الحمد لله و ... اگر هنگام بیکاری اهل ذکر نباشید، تنبل‌ترین مردم هستید.

کم ز خروسی مباش، مُشت پَری بیش نیست از سرِ شب تا به سحر ذکر خدا می‌کند

یادم هست که طلبه بودم و شب، کتاب مطوّل را می‌خواندم و نمی‌فهمیدم. کتاب را بستم و خوابیدم. سحر، یک ساعت به اذان صبح که بیدار شدم، سریع رفتم کتاب را باز کردم. تا به متن نگاه کردم، مطلب را متوجه شدم. پس در سحر خیلی خبرها هست. هم معنویت می‌دهند. هم علم می‌دهند. هم پول می‌دهند. هم رزقتان زیاد می‌شود. هم نورانی می‌شوید. هم در دنیایتان جلو می‌روید و هم در آخرتتان.

در برخی روایات هم آمده است که:‌ خدا فرمود: ‌«ای ریاکار! برای چه ریا می‌کنی؟ برای آنکه در دل مردم جا کنی؟ تو بیا خالص شو. ما برای تو بیشتر مرید جمع می‌کنیم و محبتت را در دل همهٔ مردم می‌گذاریم.»

از امروز تصمیم بگیریم که پا جای پای اولیای خدا بگذاریم.

حالا ما نمی‌گوییم شما که دنبال علم هستید هرروز نان و دوغ بخورید. ولی اگر همیشه بهترین غذا را هم بخورید نمی‌توانید به مقامات بالای علمی برسید؛ بخصوص که اگر همیشه از بیرون، غذای بازار بگیرید و بخورید؛ غذای بازار اصلاً نور انسان را می‌برد. غذایی که صد نفر بوی آن را شنیده‌اند و آه کشیده‌اند و دلشان خواسته است، نه‌تنها آدم را به‌جایی نمی‌رساند بلکه برای آدم، مریضی و عقب‌ماندگی معنوی هم می‌آورد.

پسر جوانی در حدود بیست سال پیش در صحن گوهرشاد به من رسید و پرسید: «قلب آدم گاهی زنگ می‌زند و سخت می‌شود. چه‌کار کنیم که این زنگ دلمان از بین برود؟» به او گفتم چند راه دارد: «یکی قرائت قرآن در سحر است؛ یکی استغفار کردن در سحر؛ و یکی هم رسیدگی به یتیم»

«بهشت جای کسانی است که دستی عطاکننده دارند.»

اگر می‌دانی که خدا تو را می‌بیند ولی با این حال در مقابل چشم خدا گناه می‌کنی، پس تو خدا را پست‌ترین نگاه‌کنندگان قرار داده‌ای.

شیطان گاهی آدم را گول می‌زند و می‌گوید: «تو دیگر گناهکاری! آبرو نداری! به درِ خانهٔ خدا نرو!» این‌ها همه حرف شیطان است. آغوش خدا همیشه برای بنده‌هایش باز است.

انسان باید سعی کند اول قلب خودش را پر از مطالب مفید، حکمت و علم کند و سپس سراغ تربیت مردم برود. اگر قلب انسان خالی از حکمت و علم باشد، نمی‌تواند به مردم فایده‌ای برساند.

سعی کنیم خدا از ما راضی باشد؛ دل‌های همه به دست خداست؛ اگر خدا از ما راضی شد، محبت ما را در دل‌های دیگران هم می‌اندازد. در قرآن هم آیه دارد: «إِنَّ الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ سَیجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمَنُ وُدًّا»

ذکر «لا حَولَ و لا قُوة‌َ إلّا بالله العَلی العَظیم» هم خیلی در وسوسه‌ها مؤثر است.

در روایات آمده است که رسول خدا به اباذر فرمودند: «ای اباذر! وقتی صبح شد، در مورد شب فکر نکن و با خودت از شب سخن نگو. و وقتی شب شد با خودت از صبح سخن نگو. چون تو نمی‌دانی در صبح یا شب، نامت در دفتر زنده‌هاست یا در دفتر مرده‌ها.»

کسی که درس می‌خواند، اگر به یاد خدا باشد، طوری درس می‌خواند که خدا راضی باشد. کسی که کار می‌کند، اگر متوجه خدا باشد، طوری کار می‌کند که خدا راضی باشد. کسی هم که در دلش به یاد خداست دیگر بازرس و ناظر نمی‌خواهد؛ در تنهایی هم کارش را به بهترین نحو انجام می‌دهد.