بریده‌هایی از کتاب محمد سعید

آدم گاهی فکر می‌کند برای سختی‌ها باید شکر کند. من همیشه شکر کرده بودم. من به اندازهٔ سختی‌ها خوشبختی داشتم و همیشه چه توی نشیب زندگی، چه توی فراز آن الحمدلله گفته‌ام. ولی یک جایی هست که صبح از خواب بیدار می‌شوید و می‌بینید انگار همه چیزتان را از دست داده‌اید، در یک آن بی‌چیزترین آدم روی زمین‌اید. می‌بینید اولین چیزی که دارید از دست می‌دهید همان الحمدلله‌هاست، همان شکرها. این دیگر یک سختی یا یک نشیب معمولی نیست. این یک جور پرت شدن است. یک جور تمام شدن