بریده‌هایی از کتاب بدی‌های خوب بودن، خوبی‌های بد بودن

تمام آنچه شیطان برای پیروزی نیاز دارد، سکوت آدم‌های خوب است. وقتی «آدم‌های خوب» خودشان دست‌نشانده شیطان هستند، حال چه آشکارا، چه با روی برگرداندن یا بی‌تفاوتی بی‌خطر، چه اتفاقی رخ می‌دهد؟

آنچه در درون انکار شود در بیرون با نقاب تقدیر وارد می‌شود.

شفای جهان (یا tikkun olam)، با خود ما آغاز می‌شود، با چیزی آغاز می‌شود که نمی‌خواهیم در مورد خودمان بدانیم.

سازگاری‌های محدودکننده ما با همه ضرورتی که داشتند، ما را از خودمان، از وجود بزرگ‌تری که قرار بوده به این جهان عرضه کنیم، دور نگه می‌دارد. چطور جرأت می‌کنیم آن کسی را که واقعاً هستیم از این جهان دریغ کنیم، هر کسی را که قرار بوده بشویم، محدود کنیم، زیرا ما تحت سلطه ترس هستیم! نیکوس کازانتزاکیس آن را این‌گونه بیان می‌کند: بشریت یک توده لجن است، هر یک از ما یک توده لجن است. وظیفه ما چیست؟ تقلا برای اینکه شاید گُلی کوچک از لجنزار گوشت و ذهن‌مان بروید.

گاهی رفتن به درونِ درد تنها راه رفع آن به‌شمار می‌رود

تمام مشکلات‌مان با دیگری، با دیگریِ درون خودمان آغاز شده و او را شامل می‌شود

پذیرفتن سطح بالاتری از اضطراب هزینه‌ای است که برای رشد می‌پردازیم.

ما در نهایت تنها هستیم، به‌شدت تنها هستیم، و زمانی که با دیگری در یک رابطه هستیم از همیشه تنهاتریم.

تنها رشدیافتگان می‌توانند روابطی کارآمد داشته باشند، و اگرچه افراد بسیار زیادی در بدن‌های بزرگ و نقش‌های بزرگ در زندگی وجود دارند، تعداد آنهایی که واقعاً بزرگ شده‌اند زیاد نیست.

هر کجا نور بزرگ‌تر باشد، سایه بلندتر است. همان هوشمندی‌ای که این نور بزرگ خلق می‌کند هر زمان که تحت سلطه عقده‌ها، منفعتی خاص، یا ترس قرار گیرد، می‌تواند به ویرانی تبدیل شود.

آب تحت فشار زیاد ناپدید نمی‌شود، بلکه راه خروجی را جست‌وجو و به ضعیف‌ترین نقطه ظرف حمله می‌کند. تمام تخطی‌ها از طبیعت‌مان، در نهایت به زیرِ زمین می‌روند، و به شکل علائمی دوباره ظاهر می‌شوند ـرفتاری، جسمی، درونروانی، رابطه‌ایـ زیرا آنچه به‌صورت خودآگاه انکار می‌شود تنها برای مدتی پنهان خواهد شد و سپس راه خود را به درون جهان‌مان خواهد گشود.

اسارت و گیرکردن می‌تواند حس آرام‌بخش خانه را داشته باشد. اما اگر می‌خواهیم بزرگ شویم و زندگی‌مان را مطالبه کنیم، باید خانه را ترک کنیم.

آن «من» که من می‌شناسم آن‌قدرها نمی‌داند تا بداند که آن‌قدرها نمی‌داند.

آنچه از گذشته به یاد نداریم ًمحکوم به تکرار است، و این مسلما سخنی درست است که همه ما سرانجام باید بپذیریم.

تعریف یونگ از مفهوم عقده از همه مفیدتر است: شخصیتی شکافته که به مقداری انرژی یعنی تکه‌ای از گذشته متصل و شامل یک دستورکار خُرد است.

آنچه خودآگاه نشود به تسخیر زندگی ما و جهان ادامه خواهد داد.

آنچه از گذشته به یاد نداریم ًمحکوم به تکرار است، و این مسلما سخنی درست است که همه ما سرانجام باید بپذیریم.

خشم بروز داده نشده بر جسم تأثیر می‌گذارد، حداقل با فشار خون بالا، و در ضمن شواهدی ناقص نشان می‌دهد فردی که با تأیید خشم خود مشکل دارد بیشتر مستعد سرطان است.

یکی از میوه‌های «خشم هدایت شده به درون» افسردگی است، که زمینهٔ نشت و بروز خشم در رفتارهای سهوی ما را فراهم می‌کند

وقتی خشم بیش از حد سرکوب شود منجر به روان‌رنجوری می‌گردد.

یونگ خاطرنشان می‌کند که جایی‌که قدرت غالب است، عشق حکمفرما نیست.

آنچه از آن اجتناب می کنیم، از بین نمی رود، بلکه سروکله اش جایی در زندگی مان پیدا خواهد شد یا به فرزندان مان منتقل خواهد شد تا با آن رقابت کرده یا حلش کنند. زیرا همان طورکه یونگ گفته است آنچه در درون انکار شود به ناچار در جهان بیرونی به شکل تقدیر سر راه مان ظاهر خواهد شد.

عشق از هر دو طرف استقال و آزادی می خواهد نه کنترل، نه احساس گناه، نه تحت فشار قرار دادن، نه فریب. وابستگی عشق نیست- بلکه خط بطان کشیدن بر مسئولیت حیاتی هر یک از ما برای بزرگ شدن و پذیرفتن مسئولیت کامل زندگی خود است.

آنچه من مایل نیستم در خودم با آن روبه‌رو شوم، آنچه مایل نیستم مسئولیتش را بپذیرم، سایه من است،

ما هر جا که می‌رویم، سایه‌مان را با خود حمل می‌کنیم. در واقع هر چه نور بزرگ‌تر باشد، طول سایه بیشتر می‌شود. هر چه «روشن‌بین» تر باشیم، درمی‌یابیم آنچه ناخودآگاه مانده است وسیع‌تر است یا باید در برابرش دیوار دفاعی ایجاد کرد. (امروز کسی آن را این‌گونه برایم بازگو کرد: «هر چه بیشتر می‌آموزم، بیشتر درمی‌یابم که هرگز چیزی نیاموخته‌ام. از خود می‌پرسم آیا به اندازه کافی عمر خواهم کرد؟»

آنهایی که والدینی پرخاشگر و کنترلگر داشته‌اند، رفتاری به‌شدت خصمانه با کارمندان خود خواهند داشت و حتی گاهی در پروژه‌های آنها کارشکنی می‌کنند.

افلاطون در جمهور می‌پرسد: «چه کسی برای حاکمیت بر دیگری مناسب است؟» او با شخصیت «پادشاه فیلسوف» پاسخ می‌دهد، یعنی کسی که نه فقط به قدرت رسیده بلکه کسی که به میزانی از خرد دست یافته است.

آن برنامه‌هایی که پاداش‌های غیرمالی به کارمندان می‌دهند، آنهایی که در ایجاد یک فضای حمایتی نقش دارند که همگی روزانه در آن دخیل هستند، یا آنهایی که به تأثیرات روان‌شناختی زیبایی‌های محل کار توجه جدی دارند، در بلندمدت سودآورترین و با ثبات‌ترین شرکت‌ها شناخته شده‌اند. اما برای کسانی که چشمان‌شان فقط کوتاه‌مدت را می‌بیند، این مباحث کیفیت زندگی به درون قلمرو سایه هل داده می‌شوند و دیر یا زود همه رنج خواهند کشید. پس هیچ سازمانی نمی‌تواند خردمندتر یا خودآگاه‌تر از مدیرش باشد. متأسفانه، اغلب مدیران شرکت‌ها افرادی هستند که روان‌شناسی‌های فردی‌شان بیشترین مقاومت را در برابر گفت‌وگو، تغییر و رأی مخالف دارد.

افرادی که صرفاً اعتقاد دارند و فکر نمی‌کنند، همیشه فراموش می‌کنند که پیوسته خود را در معرض بدترین دشمن خود قرار می‌دهند: شک و تردید. هر جا که اعتقاد حاکم است، شک و تردید در پس‌زمینه مشغول تکاپوست. اما افراد متفکر به شک و تردید خوشامد می‌گویند: شک و تردید به شکل پله ارزشمند اول برای رسیدن به دانشی بهتر در خدمت آنهاست

اگر یک ابزار جدید به‌وجود آید، تاریکی جدیدی نیز به دنبالش به‌وجود خواهد آمد.