بریده‌هایی از کتاب بدی‌های خوب بودن، خوبی‌های بد بودن

تمام آنچه شیطان برای پیروزی نیاز دارد، سکوت آدم‌های خوب است. وقتی «آدم‌های خوب» خودشان دست‌نشانده شیطان هستند، حال چه آشکارا، چه با روی برگرداندن یا بی‌تفاوتی بی‌خطر، چه اتفاقی رخ می‌دهد؟

آنچه در درون انکار شود در بیرون با نقاب تقدیر وارد می‌شود.

سازگاری‌های محدودکننده ما با همه ضرورتی که داشتند، ما را از خودمان، از وجود بزرگ‌تری که قرار بوده به این جهان عرضه کنیم، دور نگه می‌دارد. چطور جرأت می‌کنیم آن کسی را که واقعاً هستیم از این جهان دریغ کنیم، هر کسی را که قرار بوده بشویم، محدود کنیم، زیرا ما تحت سلطه ترس هستیم! نیکوس کازانتزاکیس آن را این‌گونه بیان می‌کند: بشریت یک توده لجن است، هر یک از ما یک توده لجن است. وظیفه ما چیست؟ تقلا برای اینکه شاید گُلی کوچک از لجنزار گوشت و ذهن‌مان بروید.

شفای جهان (یا tikkun olam)، با خود ما آغاز می‌شود، با چیزی آغاز می‌شود که نمی‌خواهیم در مورد خودمان بدانیم.

گاهی رفتن به درونِ درد تنها راه رفع آن به‌شمار می‌رود

آن «من» که من می‌شناسم آن‌قدرها نمی‌داند تا بداند که آن‌قدرها نمی‌داند.

فرد تا با چیزی که از آن می‌گریزد، ارتباط برقرار نکند، در آن گرفتار می‌ماند.

اسارت و گیرکردن می‌تواند حس آرام‌بخش خانه را داشته باشد. اما اگر می‌خواهیم بزرگ شویم و زندگی‌مان را مطالبه کنیم، باید خانه را ترک کنیم.

آب تحت فشار زیاد ناپدید نمی‌شود، بلکه راه خروجی را جست‌وجو و به ضعیف‌ترین نقطه ظرف حمله می‌کند. تمام تخطی‌ها از طبیعت‌مان، در نهایت به زیرِ زمین می‌روند، و به شکل علائمی دوباره ظاهر می‌شوند ـرفتاری، جسمی، درونروانی، رابطه‌ایـ زیرا آنچه به‌صورت خودآگاه انکار می‌شود تنها برای مدتی پنهان خواهد شد و سپس راه خود را به درون جهان‌مان خواهد گشود.

هر کجا نور بزرگ‌تر باشد، سایه بلندتر است. همان هوشمندی‌ای که این نور بزرگ خلق می‌کند هر زمان که تحت سلطه عقده‌ها، منفعتی خاص، یا ترس قرار گیرد، می‌تواند به ویرانی تبدیل شود.

تنها رشدیافتگان می‌توانند روابطی کارآمد داشته باشند، و اگرچه افراد بسیار زیادی در بدن‌های بزرگ و نقش‌های بزرگ در زندگی وجود دارند، تعداد آنهایی که واقعاً بزرگ شده‌اند زیاد نیست.

ما در نهایت تنها هستیم، به‌شدت تنها هستیم، و زمانی که با دیگری در یک رابطه هستیم از همیشه تنهاتریم.

پذیرفتن سطح بالاتری از اضطراب هزینه‌ای است که برای رشد می‌پردازیم.

آنچه خودآگاه نشود به تسخیر زندگی ما و جهان ادامه خواهد داد.

تمام مشکلات‌مان با دیگری، با دیگریِ درون خودمان آغاز شده و او را شامل می‌شود

آیا ممکن نیست که زندگی درونی انکار شده علی‌رغم وجود نور بزرگ در زندگی بیرونی، سایه‌ای بزرگ ایجاد کند؟

ما همگی گناهکاریم و گناه‌مان انفعال است.

«می‌دانی، در این جهان یک چیز هولناک وجود دارد، و آن این است که هر کس دلایل خودش را دارد.»

ما در نهایت تنها هستیم، به‌شدت تنها هستیم، و زمانی که با دیگری در یک رابطه هستیم از همیشه تنهاتریم.

ما نه با مراقبه بر نور بلکه با خودآگاه کردن تاریکی، کار با سایه را انجام می‌دهیم.