بریده‌هایی از کتاب صدایت را بلند کن

جنگل سیاه جایی است که واقعیت و خیال به شکل بسیار خوشایندی در هم می‌آمیزند.

(کلوپ به شکلی تصادفی شکست ۳-۰ تیمش در این بازی را از روی سکوهای استادیوم المپیک تماشا کرد. چرا که در دور قبل به خاطر تکل خشن بر روی علی دایی، مهاجم ایرانی تیم هرتابرلین از زمین مسابقه اخراج شده بود.

می‌خواستیم نحوه بازی‌مان طوری باشد که فرقی نکند چه کسی حریفمان است."

تعداد زیادی از مربیان به قهرمانی می‌رسند اما تعداد کمی از آن‌ها می‌توانند یک باشگاه و شهر را از آن خودشان کنند و تعداد بسیار معدودی از مربیان بعد از خود میراثی بر جای می‌گذارند که بسیار بیشتر از مدت حضورشان در نیمکت تیم در باشگاه باقی می‌ماند.

فقط یک سؤال از خودم پرسیدم؛ برای متوقف کردن روند شکست‌هایمان چه‌کاری می‌توانیم انجام دهیم؟

"کاملا مطمئنم- یا حداقل به شدت ایمان دارم- که پدرم می‌تواند مرا ببیند، با آسودگی خاطر از آن بالا به پایین نگاه می‌کند."

"مربی‌ای که بازیکنانش را دوست ندارد، نمی‌تواند مربی خوبی باشد.""

کلوپ بعد از این‌که ناراحتی‌هایش از بین رفتند، گفت: "اندکی کمتر پول در اختیار خواهیم داشت اما تجربیاتی فوق‌العاده قدرتمند داشتیم و با وجود هواداران بیشتر، شکلی واحد به خود گرفتیم. امیدوارم حامیان مالی بگویند در این باشگاه اتفاقات خوبی افتاد، می‌خواهیم بخشی از آن باشیم! همه می‌توانند در فعالیت‌های یک تیم موفق سهیم باشند اما سهیم شدن در چیزی که به تازگی در حال شروع شدن است، پاداش بیشتری دارد."

بِندِر می‌گوید توانایی کلوپ در بالا نگه داشتن روحیه بازیکنان در آن مقطع ضروری بود. برخی از مربیان ناراحتی خود را سر بازیکنان خالی می‌کنند و یا ایمان به اصول فوتبالی خودشان را از دست می‌دهند، اما کلوپ این‌طور نیست. بِندِر می‌گوید: "معمولا او در هر شرایطی به بازیکنان می‌گوید که در جهت اشتباه می‌دوند و یا در لحظه اشتباه می‌ایستند، اما هیچ‌وقت کاری نمی‌کند که یک بازیکن احساس کند کار برایش تمام شده و خرابکاری کرده است. برعکس، اطمینان حاصل می‌کند که اگر بازیکن نیاز به فرصت دیگری دارد، همیشه به او شانس دیگری داده شود. می‌توانستید به او ثابت کنید هنوز آنجا هستید و آماده‌اید بیشتر تلاش کنید."

‫نقشه کلوپ این بود که به جای تأکید بر توانایی‌های فردی بازیکنان، بر روی ارتباط بین تلاش و عملکرد آن‌ها تأکید کند و بگوید عملکرد ارتباط زیادی با توانایی‌ها ندارد.

در تاکتیک‌های کلوپ برای مخالفان و افراد خودخواهی که تسلیم دستورات جمعی نمی‌شوند، جایی وجود ندارد: "شاید بتوان وجود یک بازیکن با چنین خصوصیاتی را تحمل کرد اما آن روشی نیست که کلوپ دوست دارد بازی کنیم. نمی‌شود به این شکل بازی کرد."

لالانا می‌گوید تلاش بازیکنان جوابی به "صداقت" مربی بود: "او می‌تواند با عصبانیت بر سرتان فریاد بزند، می‌تواند از شما تعریف کند. بغل کردن‌هایش واقعی است. وقتی از شما راضی است، این موضوع را به شما می‌گوید. وقتی از شما ناراضی باشد هم به شما می‌گوید. او رک و واقعی است. نمی‌تواند احساساتش را پنهان کند. اگر بخواهد چیزی بگوید، در نهایت می‌گوید. می‌گوید می‌تواند دوستتان باشد اما نمی‌تواند بهترین دوست شما باشد، چرا که گاهی اوقات مجبور است حرف‌های تلخی به شما بزند."

مردم هیچ کشور فوتبال دوستی به اندازه انگلیس به قدرت ایجاد تغییرات اساسی توسط یک مربی باور ندارند و لیورپول شهری است که -به لطف بیل شنکلی۱۱۳- بیش از سایر شهرها به این موضوع اعتقاد دارد. عظمت گذشته باشگاه و دوران پیچیده معاصر که سرخ‌ها را وادار کرده با باشگاه‌های پولدارتر و تازه به دوران رسیده رقابت کنند، شرایط ناپایداری به وجود آورده که از انتظارات بیش از حد هواداران تا افسردگی شدیدشان در نوسان است. ناجیان احتمالی فراوانی در باشگاه رفت و آمد کرده و نتوانسته‌اند شرایط آشفته باشگاه را تغییر دهند.

اگر کلوپ ذهنش را روی کاری متمرکز می‌کرد، آن کار را انجام می‌داد.

مولر می‌گوید: "یورگن مرد فوق‌العاده‌ای است. شوخ، قابل اعتماد و کسی که می‌داند در زندگی چه چیزهایی اهمیت دارد، فراموش نکرده از کجا آمده و برای دوستی‌هایش ارزش قائل است. مرد خوبی است."

در سال ۲۰۰۱، مربی تازه‌کار ۳۴ ساله به قدری با خودش صادق بود تا اعتراف کند به کمک نیاز دارد. دولینگ می‌گوید: "چنین خصوصیتی یکی از بزرگ‌ترین نقاط قوت در این ورزش است. ورزشی که از افراد مغرور و مردمی پر شده که خودشان را دست بالا می‌گیرند، این‌که بدانید قدرت انجام چه‌کاری را دارید و قدرت انجام چه‌کاری را ندارید. قدرت کلوپ در یادگیری سریع و کسب دانش بود. این برتری بزرگی به حساب می‌آید."

کلوپ می‌گوید: "۱۰ سال پیش اجازه نداشتم برای اولین روز مدرسه پسرم در کنار او باشم و هنوز از خودم می‌پرسم چرا آن‌قدر احمق بودم که به دستور مربی عمل کردم. می‌خواهم افرادی که در اطراف من هستند به خوبی کار کنند. زندگی همین است. درست است، ما فوتبال بازی می‌کنیم، سختی‌هایی وجود دارد اما مجبور نیستم مردم را ناراحت کنم. لازم نیست آن‌ها را به اجرای تنبیهات تهدید کنم تا عملکرد خوبی داشته باشند. باید اهداف بازیکنان را طوری به آن‌ها نشان دهم تا شاگردانم به شکل خودکار تمایل داشته باشند به اهدافشان برسند. من چنین باوری دارم."

کلوپ چند هفته بعد، در مصاحبه‌ای تلویزیونی مجبور شد به سؤالاتی ناخوشایند پاسخ دهد. آرند زایگلر از شبکه WDR پرسید: "چرا تیمتان مقابل هانوفر آن‌قدر بد بازی کرد؟" کلوپ در حالی که چشمانش را از پشت عینک می‌مالید، پاسخ داد: "مشکل داریم. مشکلات فراوان. بچه‌ها به دستورات تاکتیکی پایبند نیستند، نمی‌توانم آن‌ها را توجیه کنم. دیگر مطمئن نیستم مربی مناسبی برای آن‌ها باشم. باید در طول هفته شرایط را با نگاهی نقادانه تحلیل کنیم. شاید بازیکنان می‌خواهند از شر من خلاص شوند. اگر بخواهیم صادق باشیم، در حال حاضر از همه چیز بی‌خبر هستم."

رئیس سابق شبکه ZDF می‌گوید روش کارشناسی خونسرد و در عین حال جدی کلوپ دیدگاه ما به فوتبال را در دفتر (شبکه ZDF) عوض کرد. دولینگ هم با او موافق است: "او نحوه تحلیل کردن را به ما یاد داد. اولین و مهم‌ترین چیزی که از او یاد گرفتم، این بود که هیچ‌وقت حقیقتی مطلق وجود ندارد. نمی‌توانید به کلیپی نگاه کنید و فقط موضوع خاصی را ببینید. می‌توانید آزادانه آن را تفسیر کنید. او گفت باید یک بازی را دو یا سه بار تماشا کنید چرا که بار اول نمی‌توانید خیلی از مسائل را واضح و درست ببینید. شاید بفهمید یک جای کار می‌لنگد اما نمی‌توانید بلافاصله ببینید که مشکل واقعا کجاست.