بریده‌هایی از کتاب با اقتدار برخاستن؛ آن‌هم وقتی زمین خورده‌ایم و تنهاییم

حقیقت این است که زمین‌خوردن دردناک است. جسارت در این است که شجاع بمانید و مسیرِ برخاستن را بجویید.

«دانش تا وقتی در بازو ساکن نشود، فقط در حد شایعه است.

گر یک بار رفتید و صدمه دیدید، خود را باتجربه در نظر بگیرید. اگر دوباره رفتید و صدمه خوردید، خود را احمق فرض کنید.

«رفتارِ درست شما را به جایی خواهد رساند که پرخاشگری نمی‌تواند.»

با اقتدار برخاستن نه‌تنها شما را تغییر می‌دهد، بلکه افراد اطراف‌تان را نیز عوض می‌کند.

اگر به‌قدر کافی و به‌مدت کافی شجاع باشیم، بالاخره زمین می‌خوریم.

بدون شکست هیچ نوآوری، یادگیری یا خلاقیتی وجود نخواهد داشت. اما شکست دردناک است. «بایدها و می‌توانستم‌ها» را تغذیه می‌کند و این یعنی قضاوت و شرم اغلب به‌انتظار نشسته‌اند.

تقدیم به افراد شجاع و دل‌شکسته‌ای که به ما یاد داده‌اند چطور بعد از زمین‌خوردن برخیزیم. شجاعت شما مسری است.

«رفتارِ درست شما را به جایی خواهد رساند که پرخاشگری نمی‌تواند.»

انسان‌ها ماشین‌های تفکر یا ماشین‌های احساس نیستند، بلکه ماشین‌های احساسی‌اند که فکر می‌کنند.

حقیقت این است که زمین‌خوردن دردناک است. جسارت در این است که شجاع بمانید و مسیرِ برخاستن را بجویید.

نکتهٔ طعنه‌آمیز این است که تلاش می‌کنیم پذیرش داستان‌های دشوارمان را انکار کنیم تا کامل‌تر یا پذیرفتنی‌تر به‌نظر بیاییم؛ اما تمامیت‌مان، حتی صداقت‌مان، واقعاً به پیوستگیِ همهٔ تجارب‌مان، ازجمله زمین‌خوردن‌ها بستگی دارد.

اگر مهربانی خود را فقط برای پناهندهٔ سوری کنار بگذارید و آن‌را از همسایهٔ خود که دارد طلاق می‌گیرد، دریغ کنید، آن پناهنده سودِ بیش‌تری نمی‌برد

حقیقت این است که زمین‌خوردن دردناک است. جسارت در این است که شجاع بمانید و مسیرِ برخاستن را بجویید.

یک بار دوستم گفت اندوه مثل موج‌سواری است. گاهی حس می‌کنید پایدار و باثباتید و می‌توانید روی موج‌ها سواری کنید و گاهی موج غلتان بر سرتان خراب می‌شود، آن‌قدر شما را به زیر آب می‌کشد که مطمئن نیستید غرق شده‌اید یا نه. آن لحظه‌های اشتیاق ممکن است اثری مشابه فورانِ اندوه داشته باشند؛ از ناکجاآباد می‌آیند و ممکن است با چیزی آغاز شوند که حتی برای شما مهم نبوده است.

بله، اگر به‌اندازهٔ کافی دقت کنیم و جرئت به‌خرج دهیم، ناامیدی را تجربه خواهیم کرد؛ اما در آن لحظه‌ها وقتی ناامیدی ما را در خود غرق می‌کند و به‌شدت تلاش می‌کنیم از آن‌چه قرار است رخ بدهد یا ندهد، سر دربیاوریم، مرگِ انتظارات‌مان می‌تواند دردی فراتر از تصور داشته باشد

آسیب‌پذیری بُرد یا باخت نیست، به‌معنای داشتن شجاعت ابراز وجود و دیده‌شدن در زمانی است که هیچ کنترلی بر پیامد آن نداریم.

اندونزی و پاپوآ گینهٔ نو گفتهٔ زیبایی دارند: «دانش تا وقتی در بازو ساکن نشود، فقط در حد شایعه است.» تا وقتی در آن‌چه دربارهٔ با اقتدار برخاستن درک می‌کنیم و یاد می‌گیریم، زندگی نکنیم و آن‌را با نوعی خلاقیت ترکیب نکنیم تا به بخشی از ما تبدیل شود، این درک و یادگیری شایعه‌ای بیش نیست.

میدان‌های نبرد همیشه عظمت را به ذهن می‌آورند، اما میدان نبرد درواقع هر لحظه یا مکانی است که در آن برای حضور و دیده‌شدن خطر کرده‌ایم.

مهم نیست درد ما از جداییِ دردناک یا از چیزی کوچک‌تر مثل نظر بی‌تأملِ همکار یا دعوایی با یکی از خویشاوندان باشد، اگر بتوانیم یاد بگیریم چطور از این تجربه‌ها و داستان‌های کشمکش‌مان عبور کنیم، می‌توانیم پایان شجاعانهٔ خود را بنویسیم.