بریده‌هایی از کتاب مشاعره‌؛ اشعار ناب از شاعران بزرگ

امشب صدای تیشه از بیستون نیامد گویا به خواب شیرین فرهاد رفته باشد (حزین لاهیجی)

دوست همان به که بلاکش بود عود همان به که در آتش بود (مولانا)

مادر موسیقی بهشت همانا صدای توست گوش دلم به زمزمه لای لای توست (شهریار)

بگفت از عشق کارت سخت زار است بگفت از عاشقی خوشتر چکار است (نظامی)

اگر عاشق نمی‌بودیم صائب چه می‌کردیم با این زندگانی (صائب)

ذات تو غنی و ما همه محتاجیم محتاج به غیر خود مگردان ما را (خواجه عبدالله انصاری)

در دایره قسمت ما نقطهٔ تسلیمیم لطف آن‌چه تو اندیشی حکم آن‌چه تو فرمایی (حافظ)

جور و بیداد کند عمر جوانان کوتاه ای بزرگان وطن بهر خدا داد کنید (ملک الشعرا بهار)

رشکم از پیرهن آید که در آغوش تو خسبد زهرم از غالیه آید که بر اندام تو ساید (سعدی)

مادر هستی‌ام به امید دعای توست فردا کلید باغ بهشتم رضای توست (شهریار)

ثنا و حمد بی‌پایان خدا را که صنعش در وجود آورد ما را (سعدی)

چو دل را محرم اسرار کردند خموشی را امانت دار کردند (وحشی بافقی)

امروز که در دست توام مرحمتی کن فردا که شدم خاک چه سود اشک ندامت

قهقهی زد از سر درد فراق زار نالید از هجوم اشتیاق (جامی)

چنانت دوست می‌دارم که گر روزی فراق افتد تو صبر از من توانی کرد و من صبر از تو نتوانم (سعدی)

هر چند که یک روز خوش از عمر ندیدیم هر روز دگر حسرت دیروز کشیدیم (امیری فیروزکوهی)

داغ پنهان من از خنده خونین پیداست ای بسا خنده که از گریه غم‌انگیزتر است (رهی معیری)

صد بد و نیک بگذرد به سرت که نباشد ز خویشتن خبرت (جامی)

آن‌چه نزد خرد اسباب سرافرازی بود آزمودیم به جز عشق رخت بازی بود (مولانا)

در بادیه عشق دویدن چه خوش است از خیر کسان طمع بریدن چه خوش است (بابا افضل کاشانی)

دمی را که سرمایهٔ زندگی است به تلخی سپردن نه فرخندگی است (نظامی)

آسایش دو گیتی تفسیر این دو حرف است با دوستان مروت با دشمنان مدارا (حافظ)

از مکافات عمل غافل مشو گندم از گندم بروید جو ز جو (خواجه عبدالله انصاری)

جمال شخص نه چشم است و زلف و عارض و خال هزار نکته درین کار و بار دلداریست (حافظ)

آن‌قدر گرم است بازار مکافات عمل چشم اگر بینا بود هر روز روز محشر است

صد نامه نوشتیم و جوابی ننوشتی این هم که جوابی ننویسند جوابی است (راغب تبریزی)

آن‌چه زمخلوق خدا طالب است حب علی ابن ابی‌طالب است

آتش عشق چنان در دلم افروخته بود دیده گر آب نمی‌ریخت جگر سوخته بود

درخت دوستی بنشان که کام دل به بار آرد نهال دشمنی برکن که رنج بی‌شمار آرد (حافظ)

در این درگاه سعی هیچکس ضایع نمی‌گردد بقدر آن‌چه فرمان می‌بری فرمانروا گردی (صائب)