بریده‌هایی از کتاب بیمار خاموش

‹هیچ کودکی نمی‌تواند از مادر متنفر شود، مگر آن که ابتدا مادر از کودک متنفر باشد.›

به نظرم شادی همان قدر پایدار است که دانه‌های برف روی دستم می‌مانند

کسی را که یکبار از دست داده‌ای، سخت است که دوباره به دستش بیاوری.

سرم را تکان دادم و گفتم: "متاسفانه من اینقدر صبر و حوصله ندارم که بتوانم یاد بگیرم." "نه؟ خوب، صبر و شکیبایی یک فضیلت است که به خوبی می‌توانید به عنوان روان درمانگر آن را پرورش دهید. می‌دانید، در جوانی، من مردد بودم که آیا باید موسیقی‌دان، کشیش، یا پزشک شوم و الان هر سه آنها هستم.”

گفت دوست داشته که از اول، همین کار را کند. می‌دانید؟ "چی کار؟ بازیگری؟" "نه، زندگی"

وقتی نامی برای چیزی انتخاب می‌کنی، همان نام عاملی بازدارنده برای فکر کردن دربارهٔ همهٔ جوانب موضوع می‌شود.

به معنای واقعی در معرض تاخت‌وتاز هستیم. ما به مادرانمان احتیاج داریم تا پریشانی‌مان را تسکین دهیم و تجربهٔ قابل درکی از زندگی بسازیم. وقتی مادر این کار را انجام دهد، ما به تدریج یاد می‌گیریم که چگونه حالت‌های جسمی و روحی خودمان را مدیریت کنیم.

«در بارهٔ عشق، دربارهٔ اینکه چطور ما بیشتر اوقات عشق را با کارهای هیجان انگیز، ماجراهای پرشور و سوء عملکرد اشتباه می‌گیریم. اما عشق واقعی بسیار آرام است و بسیار بی تلاطم. اگر از دیدگاه نمایش دراماتیک به آن نگاه کنیم، ملال‌آور است. عشق، عمیق و آرام و دائمی است. می‌دانم که تو قطعاً عشق را به معنای واقعی کلمه به کیتی می‌بخشی، اما اینکه آیا او هم توانایی بازگرداندن آن عشق را به تو دارد یا نه، سؤال دیگری است.»

هر چیزی که بر پایه‌های دروغ و خلاف واقعیت ساخته شده باشد سقوط خواهد کرد. به خاطر داشته باش عشقی که صداقت به همراه نداشته باشد شایسته نیست که عشق خوانده شود.

«درباره کارهای هیجان انگیز؟» «در بارهٔ عشق، دربارهٔ اینکه چطور ما بیشتر اوقات عشق را با کارهای هیجان انگیز، ماجراهای پرشور و سوء عملکرد اشتباه می‌گیریم. اما عشق واقعی بسیار آرام است و بسیار بی تلاطم. اگر از دیدگاه نمایش دراماتیک به آن نگاه کنیم، ملال‌آور است. عشق، عمیق و آرام و دائمی است.

من از خودم هم می‌ترسم، از مادری هم که در افکارم هست می‌ترسم، آیا جنون او در خون من هم جاری است؟ آیا من هم دارم…

درد بی‌مهری درد وحشتناکی است.