بریده‌هایی از کتاب دریاس و جسدها

«انسان عروسک دست غرایز نیست، بلکه عروسک دست اندیشه‌هایش است.»

انسان قربانی خوش‌باوری و سادگی خود است. خوی درندگی انسان‌ها، از خوش‌باوری و سادگی و ساده‌لوحی است. دروغی کوچک و بی‌معنا را باور می‌کنند و به خاطرش دنیا را به آتش می‌کشند.

بدی این جنگ است که بازنده و برنده ندارد. هیچ جنگی در این خرابه برنده و بازنده ندارد.

از خودت پرسیده‌ای چرا سیاستمداران شرق همه سنگدل و درنده و بی‌رحمند؟ چون در عمق وجودشان، به شکلی هولناک احساس حقارت می‌کنند.

نوبار تجربهٔ تمام قیام‌های شرق را دارد، همه را در چند جمله خلاصه کرده است: مردم در سیاست دنبال خدا می‌گردند، نه آن خدای دوردست ساکت که در آسمان است، خدایی که او را ببینند و بشنوند و بپرستند. مردم دنبال دین جدیدی می‌گردند که باور کنونی‌شان را مخدوش نکند، در قالب و چارچوبی جدید قرارش بدهد و نیرو و انرژی تازه‌ای به آن ببخشد.

هیچ مخلوقی روی زمین مثل جنگجو کودن و احمق نیست.

می‌دانی چرا تمام ادیان دنیا در این مملکت خرابه به وجود آمده؟ چون عشق و دوست داشتن ما بیش‌تر است، عاطفهٔ ما بی‌نهایت است، مثل آتش در درونمان شعله‌ور است، این موضوع کینهٔ زیادی می‌سازد، دین هم به این دوتا نیاز دارد: محبت و خشونت...

در نهایت مورخان کارشان شمردن جنازه‌هاست، چون رخدادها قدیمی‌اند، تنها اتفاق تازه چهرهٔ مرده‌هاست

مردم شهر دنبال تفکر و اندیشهٔ جدیدی نیستند، بلکه شیفتهٔ رهبر جدیدند. وقتی از دورانی به دورانی دیگر می‌روند، تنها چیزی که تغییر می‌دهند رهبرانند.

شرق از روزگار موسی و مسیح و محمد تا همین حالا تغییر چندانی نکرده، مردم دنبال رهبری روحی می‌گردند تا برایشان مرز و قاعده تعیین کند، خطی بکشد و درست و نادرست را مشخص کند.

در شرق، اخلاق و آزادی همیشه دشمن و مخالف یکدیگرند...

صدها سال قدرت مطلق دین و گسترش خرافات، ارادهٔ مردم را ضعیف کرده است، طوری که دیگر آدمی وجود اراده را حس نمی‌کند.

«آدم‌ها هیچ‌وقت به خاطر وجود یا عدم وجودِ خدا به جان هم نیفتاده‌اند، به خاطر نام خداها می‌جنگند. آدم‌ها مشکلی با این ندارند که خم شوند و سجده کنند، بلکه مشکلشان این است که به سوی چه کسی پیشانی به زمین بسایند.»

آدم‌ها اگر در قیام مرتکب اشتباه شوند، شاید برای ده نسل و صدها سال دیگر زیر بار ظلم دیگری بروند.

«گور چیز عجیبی است، هیچ‌چیز روی زمین مثل گور مجذوب‌کننده نیست، هیچ انسانی نیست که به هرجا فرار کند سرانجام به درون آن نیفتد.»

«انسان عروسک دست غرایز نیست، بلکه عروسک دست اندیشه‌هایش است.»

آیا انسان در لحظه‌ای که سجده می‌کند می‌تواند رهایی یابد؟

مردم این‌جا دنبال زنده‌ها نمی‌روند، هیچ‌وقت پی زنده‌ها نمی‌روند.

مردم این‌جا دنبال چیزی هستند که بپرستندش، خدا به‌تنهایی برایشان کافی نیست.

هرچه شمار عزاداران و انقلابیون نومید بیش‌تر شود، احساسشان به ضعف و نادانی بیش‌تر و قوی‌تر خواهد شد.