بریده‌هایی از کتاب طاعون

زیستن در نومیدی و بی‌پناهی، درحقیقت در دوزخ فرورفتن است.

بله، طاعون هم مانند فراموش‌کردن واقعیت‌ها یکنواخت بود.

در این‌جا هم مردم عادت کردند واقعی‌ترین درد و رنج‌ها را با جمله‌ها و فرمول‌های پیش‌پاافتاده و قراردادی ابراز کنند.

آن‌ها از درد و رنج عمیق همهٔ زندانی‌ها و همهٔ تبعیدشده‌گان که عبارت است از زیستن با خاطراتی که به هیچ کاری نمی‌آیند، آگاه شدند. خود این گذشته‌ای که به‌طور دائم به آن می‌اندیشیدند، جز طعم تأسف چیزی دربرنداشت

خراب کردن خیلی آسان‌تر از آباد کردن است.

بله، ریو، طاعون‌زده بودن واقعآ خسته‌کننده است. ولی از آن خسته‌کننده‌تر این است که آدم نخواهد طاعون‌زده باشد.

ــ هیچ چیز در دنیا ارزش آن‌را ندارد که آدم از چیزی که مورد علاقه‌اش است دست بر دارد. با این همه، خود من دست بر می‌دارم بی‌آن‌که بدانم چرا.

حالا دیگر جز گذشته چیزی برای‌مان باقی نمانده بود، و اگر تعداد اندکی هم میان ما می‌کوشیدند در آینده زندگی کنند، خیلی سریع دست از این فکر برمی‌داشتندــ

گران خیلی حیرت کرده بود و کوتار هم با دستپاچگی جویده‌جویده گفته بود هنرمندبودن خیلی چیزها را روبه‌راه می‌کند. گران پرسیده بود: چرا؟ ــ خوب، چون یک هنرمند بیش‌تر از یک آدم معمولی به گردن دیگران حق دارد. همه این‌را می‌دانند. خیلی چیزها را از او دریغ نمی‌کنند.

دنیا به همان اندازهٔ جنگ‌ها، بیماری طاعون هم وجود دارد. با این همه، هم جنگ و هم طاعون همیشه آدم‌ها را کت‌بسته غافلگیر می‌کند.

اگر آدم دائمآ دربند نظر و عقیدهٔ شخصی‌اش نباشد، می‌فهمد که لجاجت و یکدندگی ناشی از حماقت است.

زیستن در نومیدی و بی‌پناهی، درحقیقت در دوزخ فرورفتن است.

اگر برای کارهای خیر اهمیتی بیش از اندازه قائل شویم، در واقع سرانجام تمجیدی غیرمستقیم و قدرتمندانه از شر به‌عمل آورده‌ایم. چون در آن صورت این فرض پیش می‌آید که علت ارزشمندبودن کارهای نیک کمیاب‌بودن‌شان است، و بدخواهی و بی‌تفاوتی در اقدام‌های آدم‌ها نقش نیروی محرکه را اجرا می‌کنند و از انگیزه‌های نیکوکاری فراوان‌ترند.

شر در این دنیا کم‌وبیش همیشه از نادانی سرچشمه می‌گیرد، و خیر هم اگر هدفش مشخص نباشد، به همان اندازهٔ شر می‌تواند آسیب برساند

فاسدترین آدم‌ها کسانی هستند که نادانند اما گمان می‌کنند همه‌چیز را می‌دانند، آن‌وقت به خودشان اجازه می‌دهند دیگران را بکشند. روح آدم جنایت‌کار کور است، درنتیجه نه خوبی واقعی در او وجود دارد، نه عشق پاک، و نه روشن‌بینی.

هیچ چیز در دنیا ارزش آن‌را ندارد که آدم از چیزی که مورد علاقه‌اش است دست بر دارد.

با گذشت زمان، خیلی ساده پی بردم آن‌هایی که بهتر از دیگرانند، امروز نمی‌توانند از کشتن خودداری کنند، یا اجازهٔ کشتن ندهند، چون این منطقی بود که با آن زندگی می‌کردند

همچنین باعث شده دریابم که همهٔ بدبختی‌های انسان‌ها از آن‌جا سرچشمه می‌گیرد که به زبانی روشن و صریح حرف نمی‌زنند،

بدون امید، آرامشی وجودندارد

دنیای بدون عشق، دنیای مرده‌ای بود،