بریده‌هایی از کتاب مصائب کار

احساس شکست بهای ناگزیر هر نوع بلندپروازی است.

ما باید با معمولی بودن کنار بیاییم.

احساس شکست بهای ناگریز هر نوع بلندپروازی است. نجنگیدن برای موفقیت حماقت است، ولی اگر ظرفیت‌مان را برای کنار آمدن با شکست به‌مرور بالا نبریم، دیوانه می‌شویم.

یک فرد، با اختصاص بیشتر عمر خود به یک شغل، بالاجبار در حق سایر توانایی‌های پنهانش ظلم می‌کند.

برای القاء حس موفقیتِ بیشتر به افراد، دو راه وجود دارد: یا آنها را موفق‌تر کنیم یا آرزوهایشان را محدود کنیم. سرمایه‌داری مدرن، در نگاه اول، در برخی حوزه‌ها موفقیت‌های چشمگیری داشته است. اما با بالا بردن سقف آرزوهای ما، شکاف دردناکی میان امیدهای ما و واقعیت زندگی‌مان ایجاد کرده است ــ شکافی که به‌ناچار آن را با شرم و خشم پر می‌کنیم.

به این درک مقتضی و واقع‌بینانه برسیم که مزایای تمرکز و تخصص‌گرایی باعث می‌شود هر کاری هم که بکنیم باز هم بخشی از توانایی‌های بالقوهٔ ما نشکفته باقی می‌ماند و، بدون داشتن فرصت شکوفایی، از بین می‌رود

زندگی ممکن است تلخ بگذرد و تلخ‌تر هم بشود از زبان یک بازنده نیست؛ واقعیتی است مسلم. ما باید با معمولی بودن کنار بیاییم.

متأسفانه، ترکیب رمانتیسیم و سرمایه‌داری مدرن، بر خلاف انتظار ما، امری نزدیک به محال است. فلسفهٔ پراحساس عشق رمانتیک ـ که بر صمیمیت و ابراز احساسات تأکید می‌کند ـ در تضاد است با مقتضیات امور جاری کار که مغز ما را پر از درخواست‌های پیچیده می‌کند، ما را مدت‌ها از خانه دور نگه می‌دارد، و امنیت جایگاه‌مان را در محیط رقابتی تهدید می‌کند.

ایدهٔ فرصت برابر برخاسته از سخاوت‌مندانه‌ترین بُعد وجودی ما و عامل الهام‌بخش ضروری‌ترین دستاوردهای ما بوده است. اما همین موضوع، ناخواسته و در خفا، منشأ اندوه بی‌پایان برای ماست. روانشناس آمریکایی، ویلیام جیمز (۱۹۱۰-۱۸۴۲)، معتقد بود جوامعی که به اعضای خود وعدهٔ فرصت‌های بی‌شمار برای تحول اجتماعی و موفقیت شغلی را می‌دهند و سپس نمی‌توانند به آن عمل کند اضطراب زیادی به افراد جامعه‌شان تزریق می‌کنند.

رسالت اقتصاد ذاتاً خوار کردن وجوه برتر طبیعت بشر است.

عنوان روی کارت ویزیت‌مان تنها یکی از هزاران قابلیت‌هایی است که علی‌الاصول داریم.

هر شغلی جنبه‌هایی از شخصیت ما را تضعیف یا تقویت می‌کند.

هر شغلی جنبه‌هایی از شخصیت ما را تضعیف یا تقویت می‌کند.

ساختن یک جامعهٔ تماماً شایسته‌سالار؛ یعنی جامعه‌ای که تمام افراد در رأس به واسطهٔ استعدادها و توانایی‌هایشان به آن جایگاه برسند، نه به خاطر برخورداری از امتیازات ناعادلانه، تعلق به طبقهٔ ممتاز یا داشتن پارتی. غرض آن است که یک نظام سلسله‌مراتبی بر اساس توانایی افراد شکل بگیرد تا افراد شایسته، در هر جایی و از هر سنی، با هر رنگی و هر جنسیتی، جایگزین افراد کودن بزدل شوند.

فرایند تولید آثار دست‌ساز انعکاسی از شخصیت منحصربه‌فرد سازندهٔ آن است.

عنوان روی کارت ویزیت‌مان تنها یکی از هزاران قابلیت‌هایی است که علی‌الاصول داریم.

برای اینکه در کارمان موفق باشیم به مقدار قابل توجهی بخت و اقبال نیاز داریم: شناخت زودهنگام استعدادها و علایق‌مان؛ برخورداری از: فرصت‌های آموزشی مناسب، نوع سازندهٔ عقدهٔ حقارت، محیط سیاسی مساعد، سلامت جسمانی و روانی، اعتمادبه‌نفس، بُنیه، جمع دوستان، تفریحات روحیه‌بخش به تعداد و مقدار مناسب، دشمنان بی‌دست‌وپا؛ روابط یاری‌بخش؛ فعالیت جنسی بی‌غم و اندوه، طبع سرزنده، نداشتن سوء پیشینه، و مواردی از این قبیل. این اسباب و لوازم نه برای یک یا دو سال، بلکه حداقل برای چهار دهه باید فراهم باشند تا موفقیت‌مان دولت مستعجل نباشد و استمرار یابد.

یک شغل خوب، که به این صورت تعریف می‌شود، شغلی است که به حد کافی امکان دخالت شخصی را فراهم کند. در چنین شغلی، فرصت این را داریم که شخصیت‌مان را مستقیماً در کارمان منعکس کنیم. و در نتیجه، بهترین ابعاد شخصیتی‌مان را در قالب کالاها و خدماتی که ارائه می‌کنیم می‌بینیم.

اشتباه ما، که فشار سنگینی در درون بر ما وارد می‌کند، این است که بلندپروازی‌های خود برای خوشبختی را با اهداف کلیّت اقتصاد اشتباه گرفته‌ایم.

احساس «موفقیت» ناشی از داشتن چیزهای زیاد نیست، بلکه به نداشته‌هایمان و آرزوی رسیدن به آنها ربط مستقیم پیدا می‌کند.

یک فرد، با اختصاص بیشتر عمر خود به یک شغل، بالاجبار در حق سایر توانایی‌های پنهانش ظلم می‌کند.

ما متعهد می‌شویم که تنها بر روی یک شغل تمرکز کنیم، در حالی که در بسیاری از کارهای دیگر نیز استعداد داریم و هیچ‌گاه فرصت شکوفایی آنها را مهیا نمی‌شود.

مشاغل ملال‌آور جزء ذاتی و غالباً اجتناب‌ناپذیر اقتصاد مدرن هستند.

در یک شغل جذاب، ما مجری بی‌چون و چرای دستورها نیستیم، بلکه در انتخاب راه رسیدن به یک هدف یا راه‌حل مناسب برای یک مسأله آزادی عمل داریم.

پیش‌شرط کارآمدی یک کسب‌وکار امکان اخراج سریع و کم‌هزینهٔ نیروی کار فعلی و وجود یک ذخیرهٔ آماده برای جایگزینی آنهاست.

اما امروزه، اکثر کارها برای آنکه درست انجام شوند مستلزم درجهٔ بالایی از سلامت روانی هستند.

یک حرف آزاردهنده می‌تواند بازدهی فرد را در کل روز پایین بیاورد. بدون احترام، قدردانی و تشویق کافی، مبالغ زیادی پول در سایهٔ رنجشی بی‌صدا هدر می‌رود

اگر به فکر خط تولیدمان هستیم، چاره‌ای نداریم جز اینکه کمی مهربان باشیم.

باید بدانیم که هرگونه امتناع اخلاق‌مدارانه از دورویی و دغل‌بازی هزینه‌ای سنگین و گاه لطمات جدی بر موقعیت شغلی در پی خواهد داشت.

سقف آرزوهای ماست که تعریف ما از پیروزی و شکست را تعیین می‌کند.