بریده‌هایی از کتاب فتنه‌‌ی تغلّب

شما می‌بینید دو نفر بر سرِ اینکه باید این دست را یک بار آب کشید یا دو بار آب کشید، به سر و کلّهٔ هم میکوبند، امّا حقیقت توحید و معنای توحید در جامعه دارد حذف میشود و از بین میرود، حسّاسیّتشان برانگیخته نمیشود

فرق ما با آنهایی که خدا ندارند، «لا مولا لهم» این است که اگر چشم، کار آنها را نبیند کار آنها هدر رفته است و اگر چشمی کار ما را نبیند، چون کار ما خالصانه است، این ماندگار است.

منطقِ رفتارِ دشمن واضح است: کوتاه آمدن در صورت اقتدار، فشار آوردن در صورت ضعف. اگر همهٔ مسئولین به‌عنوان خدمتگزاران ملّت و خواص و نخبگان به‌عنوان امنای ملّت، فقط به همین منطقِ رفتاری دشمن، باور داشته و به آن در شعار و عمل پایبند باشند، به‌آسانی میتوانیم بفهمیم راه کدام است و بیراهه کدام.

اگر حرکتی کردیم که دیدیم این دشمن را خشمگین میکند، بدانیم که راهمان راهِ درست است... این معیارها را در نظر داشته باشید. این معیارها حقایق را روشن خواهد کرد. در بسیاری از موارد آنجایی که اشتباهی پیش می‌آید، با این معیارها میشود آن اشتباه را برطرف کرد.

منطقِ رفتارِ دشمن واضح است: کوتاه آمدن در صورت اقتدار، فشار آوردن در صورت ضعف

نخست دقّت در حجم اتّفاقها و ادّعاها درمورد یک مسئلهٔ خاص در طول زمان است. از ماه‌ها پیش از انتخابات دهم ریاست‌جمهوری، احتمال تقلّب توسّط برخی به میان کشیده شد. با تشکیل کمیتهٔ «صیانت از آراء» عدم امانت‌داری نظام در برگزاری انتخابات، القا شد. همچنین مردم شعارهای بسیاری را در خاطر دارند که آن روزها به تردید در سلامت انتخابات دامن میزد؛ مثل «اگر تقلّب بشه، ایران قیامت میشه». برخی حتّی هنگام رأی‌دهی به تحریک رأی‌دهندگان پرداختند و گفتند: «اگر تقلّب شد، بریزید به خیابون». یکی از نامزدها در روز شنبهٔ پس از انتخابات از یک صحنه‌آرایی خطرناک برای خیانت به آراء مردم سخن گفت و بر طبل تقلّب کوبید: «مردم آگاهند و در برابر کسانی که با تقلّب روی کار بیایند تمکین نخواهند کرد.». شعارهای دسته‌ای از مردم تهران که با «تجاوب نسبی» این ادّعا برای اعتراض به خیابانهای تهران آمده بودند نیز بر همین محور بود: «رأی من کو؟»، «رأی ما رو پس بدید» و... .

در صفّین بود که حضرت امیر دیدند دو سه نفر از اصحاب به نیروهای معاویه فحش میدهند. ایشان گفتند چه میکنید؟ گفتند آقا فحش دادند، داریم جوابشان را میدهیم. حضرت فرمودند: «إنّی أکره أن تکونوا سبّابین...»؛ بدم می‌آید شما فحش بدهید. گفتند آقاجان آنها دارند فحش میدهند، ما چه‌کار کنیم؟ فرمودند شما افشا کنید؛ سخنرانی کنید، توضیح بدهید که ما چه میگوییم، بگویید دعوا سر چیست؟ استدلال کنید؛ بگذارید آنها فحش بدهند.

ابطال، یعنی زدن توی دهن مردم!

رهبر انقلاب بارها تأکید کرده‌اند، منطقِ رفتارِ دشمن واضح است: کوتاه آمدن در صورت اقتدار، فشار آوردن در صورت ضعف.

ای سیّد ما! ای مولای ما! ما آنچه باید بکنیم، انجام میدهیم؛ آنچه باید هم گفت، هم گفتیم و خواهیم گفت. من جان ناقابلی دارم، جسم ناقصی دارم، اندک آبرویی هم دارم که این را هم خود شما به ما دادید؛ همهٔ اینها را من کف دست گرفتم، در راه این انقلاب و در راه اسلام فدا خواهم کرد؛ اینها هم نثار شما باشد. سیّد ما، مولای ما، دعا کن برای ما؛ صاحب ما تویی؛ صاحب این کشور تویی؛ صاحب این انقلاب تویی؛ پشتیبان ما شما هستید؛ ما این راه را ادامه خواهیم داد؛ با قدرت هم ادامه خواهیم داد؛ در این راه ما را با دعای خود، با حمایت خود، با توجّه خود، پشتیبانی بفرما.

خانم کروبی تأکید میکند که برخی از دستگیرشدگان در اعتراضات روزهای اخیر، بچّه‌های شهدا هستند. امّا رهبر انقلاب پاسخ میدهند: «شما بهتر از من میدانید منافاتی ندارد؛ چون بعضی از بچّه‌های شهدا هم خلاف میکنند.». خانم کروبی میگوید: «ما که ارادتمند به شما هستیم، شما علاقهٔ من را نسبت به خودتان میدانید.». رهبر انقلاب میگویند: «آن را که میدانم. (امّا) بحث من این نیست خانم کروبی؛ بحث این است که بچّهٔ شهید مصونیّت نباید داشته باشد؛ یعنی این معنی ندارد که بگوییم چون بچّهٔ شهید است، چون آخوند است، چون دانشجو است، (مصونیّت دارد).

در هر بنایی ستونهای اصلی‌ای باید وجود داشته باشد که هر چیزی را بشود به آنها متّکی کرد و اگر یک جایی هم سُست است، با تکیهٔ به آن ستون بتواند سرِ پا بایستد. ستونهای اصلی در جامعه بایستی محکم باشد. ستونهای اصلی چه کسانی‌اند؟ رئیس فلان اداره ستون اصلی است؟ نه؛ پیش‌نماز فلان مسجد لزوماً ستون اصلی است؟ نه؛ ستون اصلی، ایمانهای آدمهایی است که صادقانه و از روی بصیرت، قضیّه را فهمیده‌اند و پایَش ایستاده‌اند؛ اینها ستونهای اصلی‌اند و به نظر من بیشترِ این ستونهای اصلی هم در خانواده‌های شهدا و جانبازها پیدا میشوند.

امام (قدّس‌سرّه) گفتند اینهایی که از آمریکا میترسند، برای این است که تهذیب نفس نکردند. تهذیب نفس چه ربطی به سیاست بین‌الملل دارد؟ ایشان معتقد بود اگر آنها تهذیب نفس میکردند، میفهمیدند که منشأ قدرت خدا است و توکّل میکردند.

رهبر انقلاب بارها تأکید کرده‌اند، منطقِ رفتارِ دشمن واضح است: کوتاه آمدن در صورت اقتدار، فشار آوردن در صورت ضعف.

مشکل ما در نظام جمهوری اسلامی فقط این نیست که مردم به ما بدبین میشوند یا از ما عقیده‌شان برمیگردد، مشکل ما تکلیف شرعی هم هست ولو مردم نفهمند؛

امروز بیشتر از همه چیز برای ما هوشیاری لازم است، شناخت دوست و دشمن لازم است. مبادا دوست را با دشمن اشتباه کنید؛ مبادا دوست و دشمن را مخلوط کنید؛ مبادا رفتاری که با دشمن باید داشت، با دوست انجام بدهید. این، خطاب به همهٔ جناحها است... مبادا دشمن را با دوست اشتباه بکنیم؛ دوست را به‌خاطر یک خطا به‌جای دشمن بگیریم و از آن طرف یک عدّه‌ای هم دشمن خونی و معاند را دوست فرض کنند، به حرف او گوش کنند، توجّه بدهند.

چرا حمله به بسیج و تلاش برای تصرّف آن و دستیابی به اسلحهٔ موجود در پایگاه را محکوم نکردید؟ چرا وقتی حمایت مقامات آمریکایی و صهیونیستی را دیدید، از آنها اعلام بیزاری نکردید؟ اگر فقط همین دو پرسش رهبری انقلاب را پاسخ میدادند، برادری‌شان را با انقلاب و مردم ثابت کرده بودند. افسوس که چنین نکردند و خود و کشور و ملّت را به دردسر انداختند.

خانم کروبی تأکید میکند که برخی از دستگیرشدگان در اعتراضات روزهای اخیر، بچّه‌های شهدا هستند. امّا رهبر انقلاب پاسخ میدهند: «شما بهتر از من میدانید منافاتی ندارد؛ چون بعضی از بچّه‌های شهدا هم خلاف میکنند.».

در آن شرایط، یکی از نمایندگان عضو حزب مشارکت در مجلس ششم، گفته بود که اتّحادیّهٔ اروپا در قضیّهٔ ردّ صلاحیّتها کوتاه نمی‌آید و اگر این افراد ردّ صلاحیّت بشوند، آنها ارتباطاتشان را با ما قطع میکنند. آقا از مسئول تیم حفاظتشان میپرسند چه خبر؟ او هم این خبر را برای ایشان نقل میکند و سپس میپرسد آیا آنها چنین میکنند؟ آقا میگویند خیر؛ اروپایی‌ها دنبال منافع خودشان هستند؛ البتّه اگر کسانی روی کار باشند که چراغ سبزی به غربی‌ها نشان دهند، غربی‌ها بدشان نمی‌آید آنها روی کار بیایند. شاید یک هفته یا بیشتر از ده روز نگذشته بود که مسئول سیاست خارجی اتّحادیّهٔ اروپا گفت ما کاری با مشکلات داخلی ایران نداریم؛ ما هرکس که در ایران قدرت در اختیارش باشد، با او ارتباط برقرار میکنیم.

«ولایت فقیه است که جلوی دیکتاتوری را میگیرد؛ اگر ولایت فقیه نباشد، دیکتاتوری میشود. آن فقیهی که برای امّت تعیین شده است و امام امّت قرار داده شده است، آن است که میخواهد این دیکتاتوری‌ها را بشکند و همه را به زیر بیرق اسلام و حکومت قانون بیاورد. اسلام، حکومتش حکومت قانون است.».

چندی پیش دیدم رهبری از امام چیزی نقل کردند که من جایی نخوانده بودم؛ برایم مهم و جالب بود. ایشان گفتند من از امام پرسیدم فکر اینکه حکومت تشکیل بدهیم کِی به ذهن شما آمد؟ در کدام مرحله از مبارزات؟ امام گفت هیچ‌وقت! کسی که تز حکومت اسلامی و ولایت فقیه در عصر غیبت را داده، این‌طور میگوید. ایشان گفتند من تعجّب کردم که یعنی چه؟ امام گفت من هر لحظه نگاه میکردم که الان در این موقعیّت، وظیفهٔ من چیست؟ اصلاً برایم مهم نبود که حکومت بشود یا نشود. میگفتم وظیفه‌مان مبارزه است؛ اگر پیروز شدیم، می‌بینیم مرحلهٔ بعد وظیفه‌مان چیست. من هم آمادهٔ شهادتم، هم آمادهٔ حکومت. وظیفه‌مان آن لحظه این بود که علیه شاه بایستیم.

رهبری هم در خطبه میگویند امیرالمؤمنین (علیه‌السّلام) برای هر کاری دلیل می‌آورد، حتّی برای دشمن. وقتی میخواست بجنگد، میگفت ما به این دلیل داریم با شما میجنگیم؛ هم برای اینکه بعداً تحریف نشود، هم برای اینکه اگر کسانی در آن طرف هستند که نمیدانند دعوا سر چیست، بدانند. این هم یک بُعد سیاست اسلامی است. استدلال کن، ولو برای دشمن!

در جنگ با خوارج میگویند آنهایی که فرار میکنند را رها کنید؛ چون دیگر سازمان‌دهی مجدّد نخواهند داشت؛ بگذارید بروند. در جمل هم همین‌طور است؛ میگویند اینها که بروند دیگر رهبر نخواهند داشت؛ با ما دشمن هستند ولی دیگر فتنه راه نمی‌اندازند. امّا دربارهٔ نیروهای معاویه میگویند مراقب باشید اینها دوباره میروند سازمان‌دهی میشوند.

ریزشهای بزرگان در تاریخ اسلام، نشان میدهد که باطل ممکن است در بیان و عمل چهره‌های موجّه در جبههٔ حق جلوه کند و سرانجام خود آنان را نیز به زمین بزند؛ که «تاریخ اسلام پر است از خیانت بزرگانش به اسلام.»

نظام حقیقتاً مدیون این حضور حماسی مردم است که آمدند از نظام خودشان که متعلّق به خودشان است، از انقلابی که متعلّق به خودشان است، دفاع کردند و این اقدام را کردند.

اگر در این نظام نتوان به کسانی مانند آقای مؤمن و آقای جنّتی اعتماد کرد، به هیچ فرد دیگری هم نمیتوان؛ چرا که آنها برای بردن و آوردن کسی، دینشان را از دست نمیدهند.

یک نظامی در دنیا به‌وجود آمده که تنها هم هست و ما در دنیا دوّمی نداریم؛ یک نظامی است که بر اساس توحید و بر اساس اسلام به‌وجود آمده و هدفش و شعارش و راهش عبارت از اعتراض به وضع کنونی دنیا است که وضع کنونی دنیا ظلم است، گرسنگی است، فساد اخلاقی است، فساد جنسی است،‌ هم‌جنس‌بازی است؛ می‌بینید که دنیا چقدر به سمت لجن دارد پیش میرود! (امّا در مقابل) این نظامِ جمهوری اسلامی است؛‌ این نظام را باید حفظ کرد، از تضعیفش بایستی بشدّت خودداری کرد.

این انقلاب یک چیز عجیبی است؛ حتّی شماها هم که رفته‌اید در دلش و آن‌جور کار کرده‌اید، هنوز به آن اعماق و ریزه‌کاری‌هایش نرسیده‌اید؛ ما که بیشتر از شما نرسیده‌ایم؛ خیلی این انقلاب چیز عجیبی است. این برای اربابهای دنیا، حالاحالاها دردسرها خواهد داشت؛ این اوّل کار است.

چه چیزی به روشن شدن حق در غبار فتنه کمک میکند؟ و در این میانه چه باید کرد؟ به نظر میرسد تمسّک به «محکمات» اوّلین قدم در این مسیر باشد. در مقام عمل نیز «قانون»، ملاک و معیار است. مجاهده برای فهم حق و پرهیز از شبهات که انسان را دچار تردید در تشخیص میکند و نیز پایبندی به قانون که مبنای نظم مدنی _ سیاسی است، اصولی هستند که به روشنگری در دوران فتنه کمک بسیار میکنند. البتّه ممکن است هرکسی فهم خود را واقعیّت محض و عین حقیقت بداند، امّا انطباق آن با شواهد محکم بیرونی، بهره‌مندی هر دیدگاه از فهم واقع را نشان میدهد؛ ضمن آنکه در مواقع تردید، باید با تأنّی در حصار قانون گام برداشت تا دچار لغزش نشد و زمینه را برای لغزش دیگران نیز فراهم نکرد.

برای یک مجموعهٔ مسلمان، مجموعهٔ مؤمن مهم است که به خدا حسن ظن داشته باشد، بداند که خدا کمک‌کار او است، بداند که خدا پشت سر رهپویان راه حق است. وقتی دلها قرص شد، گامها هم محکم میشود؛ وقتی گامها استوار شد، راه به‌آسانی طی میشود، به هدف نزدیک میشود... در حال تشویش و اضطراب، پیدا کردن راه درست دشوار میشود. انسانی که از آرامش روحی برخوردار است، درست فکر میکند، درست تصمیم میگیرد، درست حرکت میکند... امروز جامعهٔ انقلابی ما، مردم مؤمن ما، نیاز به این دارند که این آرامش را، این سکینه را، این طمأنینه و وقار را در خودشان هرچه بیشتر به‌وجود بیاورند. «الا بذکر اللَّه تطمئنّ القلوب».