بریده‌هایی از کتاب انتخاب‌های سخت

روی این تأکید کردم که کشمکش ما با دولت ایران است، نه شهروندان ایرانی. مردم ایران سزاوار آینده‌ای بهتر هستند.

شاه، پادشاه کشور بود که سلطنتش مدیون کودتای ۱۹۵۳ بود. کودتایی که با حمایت دولت آیزنهاور علیه دولت منتخب و دموکراتیک و همراه با کمونیست‌ها، انجام شد. حرکتی کلاسیک در دوره‌ی جنگ سرد بود که بسیاری از ایرانیان هیچ‌وقت امریکا را بابت آن نبخشیدند.

تحریم‌های شدید برمه را ضعیف‌تر و فقیر‌تر کرده و در عوض رژیم حاکم را سرسخت‌تر و دیوانه‌تر کرده است. او همچنین به این نکته اشاره کرد که این تحریم‌ها سهواً باعث افزایش نفوذ و قدرت شرکت‌های چینی در این کشور شده است. شرکت‌های چینی در بخش سدسازی، معدن، انرژی و خطوط لوله در سراسر برمه مشغول به فعالیت بودند.

ت متحده برای دموکراسی و حقوق بشر جهانی قیام خواهد کرد. حتا در شرایطی که رفتن به راه‌های دیگر برای به‌جریان‌انداختن منابع، ساده‌تر و سودآور‌تر باشد. این تصمیمی نیست که هر کدام از شرکای ما قادر به گرفتن‌اش باشد. اما ما می‌گیریم و پای آن می‌ایستیم.

یکی از محاسن شکست این بود که دریافتم، دیگر به نظر منتقدانم درباره‌ی خودم اهمیت ندهم.

امریکا روزانه صد‌ها هزار بشکه نفت را از نیجریه و آنگولا وارد می‌کرد و ما مصرانه در تلاش بودیم تا از مسئولیت‌پذیری و شفافیت سطح بالاتری در قبال عایدی‌های نفت حمایت کنیم.

تصمیم گرفتم تلاش‌ها را برای حمایت از فعالان دموکراسی از طریق ابزار‌ها و فن‌آوری‌هایی که سرکوب و سانسور دولت را دور می‌‌زد، بیش‌تر کنم. در طول چند سال بعد ما ده‌ها میلیون دلار سرمایه‌گذاری کردیم و بیش از پنج‌هزار فعال را در سرتاسر جهان آموزش دادیم.

کمپانی‌های چینی وارد یک بازار مشخص می‌شدند و با امضای قرادادهای پرسود، حق استخراج منابع را در اختیار می‌گرفتند و منابع را با کشتی به آسیا باز می‌گرداندند. در عوض آن‌ها پروژه‌های عمرانی چشمگیری را مانند استادیوم فوتبال و شاهراه و بزرگراه (معمولاً میان معادن و فرودگاه) احداث می‌کردند.

در عملیات نجاتی که توسط نیروهای ارتش امریکا انجام شد، تصادف یک هلی‌کوپتر با هواپیمای ترابری در بیابان، هشت عضو ارتش را کشت.

رهبری امریکا در جهان همچون مسابقه دو امدادی بود. یک وزیر، یک رئیس‌جمهور و یک نسل باید چوب امدادی را به دست یکی دیگر می‌رساندند تا بتوانند تا هر‌جا که در توان دارند برای پیروزی کل تیم بدوند.

شخصاً به چهار سخنران‌نویس تلفن زدم تا بتوانم لحن و زبان مناسب برای سخنرانی‌ام را پیدا کنم. جیم کندی، دوست قدیمی‌ام را که قلمی جادویی در نوشتن سخنرانی‌های مهیج داشت نصفه‌شب بیدار کردم تا به متنی فکر کنم که باعث شود هیجده میلیون نفر، که تنها به‌خاطر زن‌بودنم به من رأی دادند، نظرشان را تغییر دهند.

ما با استفاده از شبکه‌های اجتماعی، به‌طور مستقیم با مردم ایران ارتباط برقرار کردیم و با سرمایه‌گذاری در تکنولوژی‌های نوین، به فرار مخالفان کمک کردیم.

"حالا ما به پایان قرن بیستم بسیار نزدیک هستیم. قرنی که بار‌ها و بار‌ها با جنگ ویران شد. اگر تاریخ این قرن به ما چیزی بیاموزد، این است که هر زمان که منزلت هر انسان یا گروهی به‌خاطر تحقیر از آن‌چه هستند و طرز تفکری که بیان می‌دارند، به مصالحه کشیده شود، همه‌ی ما باید خودمان را آماد‌ه‌ی کابوس‌های پیش‌رو کنیم. "»

در مصاحبه‌ای در لندن از من پرسیده شد که آیا این برای آمریکایی‌ها غافلگیرکننده یا حتا نگران‌کننده نیست که بشنوند ما در حال مصالحه با شورشیان هستیم در‌حالی‌که رئیس‌جمهور در حال فرستادن سربازان بیش‌تری است که با همان طالبان مبارزه کنند؟ پاسخ دادم: «شما نمی‌توانید یکی از این چیزها را بدون دیگری داشته باشید. اعزام نیروی نظامی به تنهایی و بدون هیچ تلاشی در بخش سیاسی احتمال کمی برای موفقیت دارد... تلاش برای صلح با دشمنان بدون وجود قدرتی که بتواند در صورت شکست گفت‌وگوها پشتیبانش باشد، موفق نخواهد شد. پس در حقیقت، این قدرتی تلفیقی است که واقعاً منطقی به نظر می‌رسد.»

اما باور داشتیم که در این تلاش‌ها برای گفت‌وگو، اگر ایران پیش‌قدم‌شدنِ ما را رد کند، دست ما برای اعمال تحریم‌های بیش‌تر باز‌ می‌شود. چرا که باقیِ دنیا می‌بینند که این ایرانی‌ها (و نه امریکایی‌ها) هستند که طرف آشتی‌ناپذیرِ ماجرایند و می‌توانست باعث شود آن‌ها بیش‌تر مایل به حمایت از اعمال فشار بر تهران شوند.

دموکراسی وقتی خوب کار می‌کند که رهبران، صلاح کشورشان را به سلایق شخصی ترجیح دهند.

بعد از این اتفاق، همان‌طور که مراسم شام در حال تمام‌‌شدن بود و همه در حال دست‌دادن با یکدیگر بودند، متکی را صدا زدم: «سلام جناب وزیر!» او زیر لب چیزی به فارسی گفت و رویش را برگرداند. چند دقیقه ‌بعد که بیرون رفتیم، باز همدیگر را دیدیم. دوباره سلامی دوستانه کردم و او دوباره از پاسخ خودداری کرد. لبخندی زدم. رئیس‌جمهور اوباما، در اولین سخنرانی‌اش در مراسم تحلیف، به ایران و دیگر دولت‌های طرد‌شده گفته بود که: «اگر شما حاضرباشید مشت گره کرده خودتان را باز کنید، ما دست‌مان را به سوی شما دراز خواهیم کرد.» متکی همین حالا نشان داده بود که چقدر رسیدن به چنین چیزی دشوار است.

ترکیه‌ی نوین پس از جنگ جهانی اول و فروپاشی عثمانی، توسط مصطفی کمال اتاتورک ساخته شد. این کشور که در سال ۱۹۵۲ به ناتو پیوست، یکی از قابل‌اعتماد‌ترین هم‌پیمانان ناتو بود. با وجود اصلاحاتی که اتاتورک در ابتدا قصد انجامش را داشت، این کشور همچنان بیش‌از‌حد اسلامی، بیش‌از‌حد چپ و بیش‌از‌حد ضعیف بود. شاید در زمان جنگ سرد این اتفاق خوبی به نظر می‌زسید، اما حالا دیگر دوران پیشرفت بود.

از آرام‌ترین و خونسردترین آدم‌هایی است که در عمرم دیده‌ام. ویژگی‌هایی که پشت میز مذاکره خیلی احتیاج داریم.

ایران دوباره و دوباره ثابت کرده ‌بود که آشتی‌ناپذیر و غیرقابل اعتماد است.

برخلاف باور عمومی اکثر مردم خاورمیانه، امریکا هیچ‌وقت آن ابرقدرتی نبوده که مانند استاد خیمه‌ شب‌بازی، تمام سرنخ‌ها را در دست داشته باشد و به تمام نتایج موردنظرش برسد.

«هرچند موفق نشدیم آن سقف بلند را بشکنیم، و این سقف شیشه‌ای همچنان پابرجاست (تبعیض درباره‌ی زنان) ،

ما درباره‌ی جنگ عراق و افغانستان، چالش‌های مادام‌العمرمان با ایران و کره شمالی و این‌که ایالات متحده چگونه می‌تواند از بحران اقتصادی به وجود آمده سلامت و مطمئن نجات پیدا کند صحبت کردیم

اما هشدار داد: «سخت‌ترین لحظات در هر تغییر سیستمی، زمانی است که موفقیت را به چشم می‌بینیم. باید بسیار مواظب باشیم که فریب سراب موفقیت را نخوریم.»

وقتی به پاریستینا پایتخت کوزوو رسیدم، در فرودگاه جمعیت مشتاقی پرچم‌های امریکا را در هوا تکان می‌دادند و کودکان روی شانه‌های والدین‌شان نشسته بودند تا بتوانند ما را ببینند. وقتی‌که به مرکز شهر که در آن مجسمه‌ی بیل قرار دارد رسیدیم، جمعیت آن‌قدر زیاد بود که ماشین و اسکورت‌هایم مجبور شدند توقف کنند. خیلی از این مسئله خوشحال شدم، چون می‌خواستم مردم را ببینم. از ماشین بیرون پریدم و با مردم اطراف دست دادم. آن طرف میدان، مغازه لباس‌فروشی کوچکی به نام هیلاری قرار داشت. باید حتماً از آن دیدار می‌کردم. مغازه‌دار گفت که اسم مغازه را به یاد من گذاشته تا بیل در میدان تنها نباشد.

باورش به نظر سخت می‌رسد که یک انسان، آن هم به نام خدا، بتواند این‌قدر بی‌رحم باشد.

پس از این‌که طالبان از تسلیم‌کردن بن لادن سر باز زد، رئیس‌جمهور بوش دستور اشغال افغانستان را صادر کرد.

ژنرال مارشال، قهرمان جنگ‌جهانی دوم، که در دولت ترومن، هم وزیر امور خارجه و هم وزیر دفاع بود، متوجه شد که امنیت و رونق امریکا، وابسته به متحدانی است که به ما سود برسانند و محصولات‌مان را بخرند. از آن مهم‌تر، او دریافته بود که امریکا فرصت و توانایی اداره‌ی جهان را دارد و این چالش‌ها شکل تازه‌ای به خود گرفت.

من نسبت به این‌که ایرانی‌ها می‌توانند به توافقی جامع عمل کنند بدبین باقی می‌مانم، در طول سال‌ها آن‌قدر امیدهای واهی دیده‌ام که حالا به خودم اجازه ندهم‌ خیلی خوش‌بین باشم.

از این‌که در خانواده‌ای عاشق و حامی به دنیا آمدم و در کشوری که تمام فرصت‌ها و موهبت‌ها را به من اعطا کرد، تا ابد از خداوند سپاس‌گزارم. عواملی خارج از قدرت و اختیار خودم، زندگی را به آن‌چه که امروز به آن هدایت شده‌ام و ارزش و ایمانی که امروز در آغوش گرفته‌ام، برایم مهیا کرد.