بریده‌هایی از کتاب کلیدهای تربیت فرزند قدرشناس

هرچه حس قدرشناسی و سپاس آن‌ها بیشتر شود توقع‌شان برای دریافت بهترین‌ها (آن هم بدون زحمت و تلاش) کمتر می‌شود.

هر روز، یک یا دوبار، ده دقیقه از وقت خود را به هریک از فرزندانتان اختصاص دهید. در این ده دقیقه هر چیزی را که مانع توجه شما به فرزندتان می‌شود، کنار بگذارید، سعی کنید با تمام وجود یعنی با ذهن، جسم و روح خود در کنار او حضور داشته باشید و هرچه دوست دارد، تا آنجا که منطقی و بی‌ضرر است، برایش انجام دهید. بله اینجا فرزند شماست که تصمیم می‌گیرد و با این تصمیم‌گیری است که احساس قدرت شخصی، مهم بودن و تعلق می‌کند. وقتی هر روز از لحاظ عاطفی با فرزندتان ارتباط برقرار می‌کنید و به دنیای او قدم می‌گذارید، ارتباط شما محکم‌تر می‌شود. اگر هرچند وقت یک‌بار به علائق فرزندان نوجوانتان توجه کنید،

کودکان حق‌به‌جانب گمان می‌کنند دنیا حول محور آن‌ها می‌چرخد. آن‌ها انتظار دارند دیگران کارهایشان را انجام دهند و بی‌آنکه تلاشی از خود نشان دهند راه هموار و روشن خوشبختی و موفقیت را طی کنند

احساس مهم بودن زمانی حاصل می‌شود که کودک احساس کند بر زندگی خود کنترل دارد و می‌تواند نقشی معنادار در خانواده داشته باشد. اگر فرزندان از این احساس بی‌بهره باشند، درباره هر تصمیمی با شما مخالفت می‌کنند، رقتی ناراضی باشند قشقرق به‌راه می‌اندازند، درخواست‌هایتان را نادیده می‌گیرند و برای احساسِ قدرت، رودرروی شما می‌ایستند و حاضرجوابی می‌کنند.

مهم‌تر از همه اینکه با تأمین آنچه حق بچه‌هاست، یعنی عشق بی‌قید و شرط و فرصت و توجهی که هر روز در اختیار او قرار می‌دهید، با قاطعیت می‌توانید در مقابل خواسته‌های غیرمنطقی او بایستید.

- هنگامی که با فرزندتان هستید تمام عوامل حواس‌پرتی را خاموش کنید: تلفن، تلویزیون، کامپیوتر و غیره. - برای این فن یک اسم بگذارید مثل «زمانِ بابا و جیسون یا «وقت با هم بودن». اطمینان حاصل کنید که ۱۱۰ درصد با جسم و روح و حواستان برای فرزند خود حضور دارید.

- خلاق باشید. استفاده از این راهکار حتمآ نباید در خانه و در اتاق نشیمن باشد. در اتومبیل نیز می‌توانید از این فن استفاده کنید. کافی است رادیو را خاموش کنید و اجازه دهید فرزندتان از مدرسه‌اش برایتان حرف بزند. وقتی مشغول ورزش و نرمش است با او همراه شوید. وقتی فرزند خود را به حمام می‌برید با او بازی کنید. صبح‌ها کمی زودتر از خواب بیدار شوید تا بتوانید با پرتاب بالش کمی با فرزندتان بازی کنید یا هنگام خواب کمی بیشتر وقت بگذارید تا با هم کتاب بخوانید.

واقعیت این است که تنبیه کودک را وا می‌دارد تا به‌جای اصلاح رفتار به مقابله‌به‌مثل فکر کند.

توجه به پیامد رفتار به فرزندتان می‌آموزد که از موانع نهراسد و از آن‌ها برای تصمیم‌گیری‌های بهتر استفاده کند. در خانه‌ای که پیامد رفتار به دیگران درس می‌دهد مسئولیت آموزش از دوش شما برداشته می‌شود و زندگی آن را به عهده می‌گیرد

درواقع هرچه در مقابل کودک و مشکلاتش صبورانه‌تر پاسخ دهید پیامدها قوی‌تر عمل می‌کنند. وانگهی وقتی پیامد رفتار حرف اول را می‌زند شما دیگر «آدم بده» معرفی نمی‌شوید. پیامد رفتار اجرا می‌شود و این فرزندتان است که باید خود را سرزنش کند و مقصر بداند. فرزندتان درسی را که باید، می‌آموزد و شما خونسردی خود را حفظ می‌کنید.

شعار من باز همین است: «عمل کنید، حرف نزنید.» کودکان شما از رفتار شما می‌آموزند نه از گفتارتان.