بریده‌هایی از کتاب فرمول

چاپلین به انیشتین گفت: «آن‌ها هر دوی ما را تشویق می‌کنند؛ تو را تشویق می‌کنند چون هیچ‌کس حرفت را نمی‌فهمد و مرا تشویق می‌کنند چون همه حرف مرا می‌فهمند.»

موفقیت شما، به شما و عملکردتان مربوط نیست. بلکه به ما و نحوه برداشت ما از عملکردتان مربوط است. یا ساده‌تر بگوییم؛ موفقیت مربوط به خود شما نیست، بلکه مربوط به «ما» است.

اگر می‌خواهید برنده رقابت‌ها باشید، باید در بسیاری از رقابت‌ها شرکت کنید. اگر می‌خواهید در یک رده شغلی استخدام شوید، باید رزومه‌های بسیار زیادی را به شرکت‌های مختلفی بفرستید. اگر می‌خواهید نقش اول یک نمایش یا موسیقی باشید، باید برای مخاطبان زیادی اجرا کنید

آیا تابه‌حال اسکناسی را دیده‌اید که آن را قاب گرفته‌اند و از صندوق برخی فروشگاه‌ها آویزان کرده‌اند؟ این اسکانس‌ها فقط نمادین نیستند، بلکه نخستین دخلی است که از اولین فروششان کسب کرده‌اند.

خبر خوب این است که داده‌ها نشان می‌دهند که وقتی نخستین‌بار برنده شدید، در آینده پشت سر هم برنده خواهید شد. این رازی است که ویژگی پاداش را بی‌پروا فراگسترده می‌کند. موفقیت می‌تواند خودش را تولید کند و متناسب با اندازه خودش بزرگ شود. اگر یک بار برنده شوید، بار دیگر نیز برنده می‌شوید و این برنده شدن‌ها ادامه‌دار خواهد بود.

«اولین قانون موفقیت» است: عملکرد باعثِ موفقیت می‌شود، اما وقتی عملکرد را نمی‌توان سنجید، شبکه‌ها باعثِ موفقیت می‌شوند.

موتور واقعی موفقیت، قانون سوم است یعنی شایستگی ضرب در تقدم امتیازی

کیم کارداشیان چهاردهمین فرد مشهور تمام دوران است که صفحه ویکی‌پدیای او ۴۴ زبان متفاوت دارد. اگر رنه فونک نمونه‌ای از عملکرد برجسته بدون موفقیت است، پس کارداشیان متضاد اوست: نمونه‌ای محرز از موفقیت بدون عملکردی مشخص. طبق تجربه می‌دانیم که پاداش دادن به دستاوردها، حتی دستاوردهای ممتاز، چقدر دشوار است. پس چطور ممکن است بدون اینکه شخصی دستاوردی داشته باشید، به او پاداش دهیم؟ این سؤالی است که همیشه مرا آزار داده است. این موضوع دقیقا نقطه مقابل شعار «سخت‌کوشی باعث موفقیت می‌شود» است که همگی آن را باور داریم. با در نظر گرفتن این موضوع، اکنون می‌خواهیم وارد بطن این کتاب شویم و با سؤالی مهم شروع می‌کنیم. موفقیت و عملکرد چطور به یکدیگر مربوط می‌شوند؟ هرچند مشخصا رابطه‌ای بین این دو مقوله وجود دارد، اما مثال کیم کارداشیان به ما یادآوری می‌کند که این دو مفهوم برابر نیستند.

باز هم داستان مدارس لاتین است: مدرسه از شما دانش‌آموزی برتر نمی‌سازد، بلکه شما آن‌قدر عالی هستید که مدرسه عالی می‌شود!

موفقیت باعثِ موفقیت می‌شود. به همین سادگی!

در اینجا رویکردی جدید وجود دارد: وارد حوزه‌ای ناشناخته شوید و آن را به خود اختصاص دهید

اگرچه نتایج صریحا نشان می‌دهد که اعتمادبه‌نفس و خودباوری نقش بسیار زیادی در موفقیت ایفا می‌کنند، اما این دو باید با عملکرد قوی همراه شوند.

اگر عملکردی حتی کمی بهتر از رقیبان خود داشته باشید، پاداش شما به راحتی صدها یا حتی هزاران برابر بیشتر خواهد شد.

«اگر در برابر سوپراستارها رقابت کنید، شما را سرکوب می‌کنند، اما اگر با آن‌ها همکاری کنید، شاید باعث پیشرفت‌تان شوند.»

به نظر می‌رسد که تکریم بیشتر به کسانی وابسته است که دیگران را تکریم می‌کنند، نه آن کسانی که تکریم می‌شوند.

عملکرد، کلیدِ موفقیت است

قانون اول – عملکرد باعث موفقیت می‌شود اما وقتی عملکرد غیر قابل اندازه‌گیری است، شبکه‌ها موفقیت را تعیین می‌کنند: انیشتین از قبل خودش را به عنوان دانشمندی برتر نشان داده بود. به همین دلیل روزنامه‌نگاران مشتاق بودند در درجه اول با او مصاحبه کنند. اما این شبکهٔ انیشتین بود که او را در کشتی بخار قرار داد تا کارش را آغاز کند. آن شبکه به طور گسترده‌ای در داستان موفقیتی که معمولا درباره انیشتین نقل می‌کنند، نامرئی است.

وقتی پشت سر هم تاس پرتاب می‌کنیم، تصورمان این است که توالی ۳، ۵، ۶، ۳، ۱، ۲ نسبت به ۶، ۶، ۶، ۶، ۶، ۶ محتمل‌تر است. اگر در همه پرتاب‌ها ۶ بیاوریم، این شانس را به عالم غیب ربط می‌دهیم! حقیقت این است که هر دوی این مجموعه اعداد دقیقا بر مبنای احتمالی مشابه ظاهر می‌شوند.

موفقیت یک سنجش جمعی است که نشان می‌دهد چگونه افراد به عملکرد ما واکنش نشان می‌دهند. به عبارتی دیگر، اگر بخواهیم موفقیت خود را بسنجیم یا بفهمیم که چطور در نهایت تشویق می‌شویم، نمی‌توانیم فقط به عملکردها یا دستاوردهایمان نگاه کنیم. در عوض، باید اجتماع خود را مطالعه کنیم و واکنش آن اجتماع را به سهم خودمان در هر زمینه‌ای بررسی کنیم.

موفقیت، پاداشی است که از جانب اجتماعاتی که به آن‌ها تعلق داریم به دست می‌آوریم.

حقیقت این است که هیچ‌کس نمی‌تواند شاهکارهای هنری را تنها با نگاه کردن به خودِ هنر قیمت‌گذاری یا ارزش آن‌ها را ارزیابی کند. در عوض، باید به شبکه نامرئی سرپرستان نمایشگاه‌ها و موزه‌ها، مورخان هنری، صاحبان گالری، دلالان، کارگزاران، حراجی‌ها و مجموعه‌دارهایی نگاه کنیم که تعیین می‌کنند چه چیزی وارد موزه‌ها شود و تعیین کننده قیمتی هستند که مایل به پرداخت آن هستیم. این شبکه‌ها نه تنها تعیین می‌کنند که چه کارهایی روی دیوارهای موزه‌ها آویزان شود، بلکه تعیین می‌کنند که در صفِ دیدن کدام‌یک از کارهای هنری بایستیم.

ارزش هنر، در شبکه است. بدون شبکه، هر اثری، از مونالیزا گرفته تا بی‌اسمِ بسکوئیات، مثل کالایی بنجلی که سر خیابان می‌گذارند تا رهگذران آن را بخرند.

افرادی که آن‌ها را بیشتر تحسین می‌کنیم، همان‌هایی هستند که می‌دانند که درست است که زندگی ممکن است محدودیت‌هایی داشته باشد، اما سن و گذر عمر، چیزی جز مجموعه‌ای از فرصت‌ها برای جشن گرفتن با دوستانمان نیست.

عملکرد محدود است، اما موفقیت نامحدود.

امروزه تحقیقات به طور معمول در تیم‌هایی انجام می‌گیرد که اعضای آن با همکاری یکدیگر کار می‌کنند و هر عضو مهارت خاص خودش را ارائه می‌دهد. جوایز مهم ازجمله نوبل به دستاوردهای فردی گرایش دارد؛ مدلِ قرن بیستمی. جایزه نوبل به بیش از سه نفر نمی‌تواند برسد. همین امر باعث پیچیده شدن فرآیند تخصیص جایزه در دوره‌ای شده که مقالات فردی اساسا گمنام هستند و مسئله همکاری بسیار مهم است.

«شانس موفقیتتان ارتباط اندکی با سن شما دارد. میلِ شما به تلاش بی‌وقفه برای رسیدن به یک دستاورد مهم است که موفقیت را شکل می‌دهد.»

علم در درجه اول باید نوعی تفریح محسوب شود و هر زمانی که از تفریح خارج شود، باید از آن کناره گرفت

موفقیت شما، به شما و عملکردتان مربوط نیست. بلکه به ما و نحوه برداشت ما از عملکردتان مربوط است.

قوانین علمی تغییرناپذیرند؛ یعنی نمی‌توان آن‌ها را براساس اهداف خودمان، بازنویسی کرد. در عوض، می‌توانیم از آگاهی خود نسبت به آن‌ها استفاده کنیم تا از انتخاب‌های آتی خود مطلع شویم و از دنیای خود بهره ببریم. چنین چیزی در رابطه با قوانین موفقیت، صدق می‌کند. نمی‌توانیم آن‌ها را تغییر دهیم؛ اما می‌توانیم آن‌ها را برای ارزیابی اینکه چه موقع عملکرد برای موفقیت مناسب است و چه موقع مناسب نیست، به کار بگیریم.

بعد از آنکه کمونیسم ناوگان کامیون‌های پدربزرگم را تصاحب کرد، او مشغول تعمیر لوازم خانگی کلِ محله شد؛ با حوصله و اعتمادبه‌نفس اجزای داخلی اتو یا رادیو را وارسی می‌کرد.