بریده‌هایی از کتاب تاریخ اروپا؛ از قرن نوزدهم تا اوایل قرن بیست و یکم

ابتدا، گمان نمی‌رفت بحران سرمایه‌داری پیامدهای مثبتی برای جامعهٔ سوسیالیستی داشته باشد. در موارد دیگر، این بحران سبب پیدایش فاشیسم و جنگ شده بود و مارکسیست‌ها معتقد بودند از علت‌های یکسان معلول‌های یکسانی پدید می‌آید

به شکلی عام‌تر، می‌توان در مورد جوامع اروپایی معاصر چنین گفت که بهبود محسوس شرایط زندگی افراد باعث شده است تا آستانهٔ تحمل آنان در مورد آسیب‌های اجتماعی پایین بیاید، زیرا این انتظار وجود دارد که این آسیب‌ها ریشه‌کن شوند یا دست‌کم به حاشیه رانده شوند؛ در نتیجه، هر قدر از میزان شیوع یک پدیده کاسته شود، آنچه از آن باقی مانده تحمل‌ناپذیرتر می‌گردد.

امپراتور و آخرین ارتش فرانسه که در سدان محاصره شده بودند، وادار به تسلیم شدند

استالین با بهره‌برداری از تهدید منازعهٔ مسلحانه با غرب، که خود به ایجاد آن کمک کرده بود، جوّ ارعابی را توجیه می‌کرد که ملت خود او و ملت‌های اروپای شرقی در آن زندگی می‌کردند.

آلمان ثمرهٔ فتوحات پروس بود و بیسمارک پس از سه جنگِ پی در پی این دستاورد را کسب کرد.

ریمون بودون در بارهٔ فلاسفهٔ عصر حاضر نوشت: «به طور رسمی، هدف آنان جستجو برای گفتن حقیقت است، اما به طور غیر رسمی، هدفشان این است که خوشایند دیگران واقع شوند.»

اروپا را می‌توان قلب تپندهٔ تحولاتی تصور کرد که در سه قرن اخیر در جهان روی داده‌اند. افکار و اندیشه‌هایی که در این مدت نقاط عطف مهمی را در تاریخ رقم زدند، همگی از این قاره سر برآوردند. دوران نوزایی و اصلاح دینی با قرار دادن انسان در محور امور، به عصر خردگرایی منتهی شد. اندیشهٔ پیشرفت زاییدهٔ این تفکر بود که انسان قادر به تغییر محیط زندگی خود و سامان دادن به آن با استفاده از نیروی خِرد است. پیشرفت‌های به دست آمده در جهت تسهیل حمل و نقل دریایی و نیز ادوات جنگی در کنار روحیهٔ ماجراجویی و کسب سود از طریق تجارت، زمینه را برای کشف سرزمین‌های جدید و ایجاد مستعمرات در سرزمین‌های ماورای بحار فراهم آورد. قدرت‌های استعماری همگی اروپایی بودند: پرتغال، اسپانیا و هلند در مراحل اولیه و انگلستان و فرانسه در مرحلهٔ بعدی

ظرف یک روز نمی‌توان با دهه‌ها استالینیسم، ارعاب پلیس و محرومیت خداحافظی کرد، به ویژه در کشوری که تقریباً بی‌هیچ وقفه‌ای از دیکتاتوری فاشیستی به کمونیسم توتالیتر گذار کرده است. این امر هم در مورد رهبران جبهه، هم احزاب مخالف و هم مردم رومانی به طور کلی مصداق داشت.